100 dagen

Een beetje spannend is het wel. Worden het minder dan 100 dagen of juist meer? Wat moet er allemaal nog gebeuren?

Nou ja, jullie snappen het, dit is een mijlpaal.

Ook de achterliggende periode is bijzonder geweest. Ik zou ongesteld worden op mijn verjaardag, maar het werd een kadootje. Ik werd niet ongesteld en een week later bleek bij de zwangerschapstest dat ik zwanger ben. Moeders voor Moeders gebeld, mijn plas konden ze gebruiken. 

Maar wat was ik misselijk in die eerste periode, we zijn versneld gaan samenwonen, zodat mijn vriend me kon steunen waar mogelijk. Samenwonen zat al wel in de planning, we wilden alleen graag samen in een nieuw huis beginnen. Zijn huis staat al een tijdje te koop, maar verkopen lukt niet. Als zijn huis verkocht is, gaan we samen een nieuw huis kopen, iets groter dan mijn huidige huis.

Na de misselijkheid kwam een enorme dip, vol angst en zorgen. Onnodig, maar ze waren er. Ik voelde het kindje nog niet, ik durfde niet verder te denken aan hoe het allemaal moest, ik wilde het op mijn werk vertellen maar vond het moeilijk. Allemaal gedoe, die achteraf niet nodig was.

Gelukkig is de dip nu over. Ik voel me rustig in mijn hoofd. Mijn lijf heeft wat klachten, ik heb bekkenpijn. Dat is lastig en pijnlijk, woensdag ga ik naar de fysiotherapeut voor oefening om de klachten te verminderen. Over zal het niet gaan, maar verminderen is waarschijnlijk goed mogelijk.

Voor het kindje zijn we de spullen al bij elkaar aan het vergaren. Een kinderwagen, een commode, een wiegje en de box hebben we al. Nu nog de losse spullen? 

En dat vergeet ik bijna te vertellen, wat is het heerlijk om je kind te voelen bewegen in je buik. Dat voelt zo vertrouwd, zo veilig. Het kindje heeft het naar haar/zijn zin in mijn buik.

Zo nu nog 100 dagen. Ik heb er zin in.

Lieve groet,

Anet