Wat een vreselijke dag
Gisteren had ik al een vraag of er iemand bekent was met het last hebben van bloedverlies in het buitenland.
De verloskundige stelde me toen gerust. Het was echt nog niet genoeg of klonk nog niet als een miskraam.
Helaas heeft het vandaag doorgezet met 9.3 weken. Ineens flubberde er iets uit me. Wat een schik en wat een verdriet.
Vreselijk om dan nu 1500 km van huis te zijn op een camping met (vind ik) altijd smerige wc's en douches.
Hoe kan ik op deze manier voor mezelf de rust vind om afscheid te nemen van alles wat er iedere 10 minuten door de
Wc spoelt.
Ons kleine, zo welkome kindje, waar we namen voor aan het verzinnen waren, toekomst plannen over aan het maken waren
En waarvan we zo'n verschrikkelijk klein hartje hebben zien kloppen. Wat was jij een droom van ons.
Jij zou onze onwijze bonus zijn op ons samen gestelde gezin!
Vandaag is een pijnlijke dag zowel lichamelijk als geestelijk.
Het allerliefst zou ik naar huis gaan. Eigenlijk was ik het aller liefste nooit weg gegaan. Nu in de auto stappen heeft geen zin want
Ik verlies zoveel bloed dat we om het kwartier zouden moeten stoppen. Over een paar dagen gaan we weg. Fijn naar ons eigen huis,
Maar nu al met verdriet. Wetende dat we jou hier voor altijd achter gelaten hebben.
reacties (0)