Een terugblik...

Het heeft even geduurd, maar waar we van droomden is nu ook echt waarheid geworden. We hebben nu een gezin met drie gezonde kinderen en terwijl ik dit schrijf ligt de jongste heerlijk te slapen in haar bedje. Ze is vandaag precies 8 maandjes oud en ze doet het fantastisch! Ze is een ontzettend lachebekje en ze geniet ervan om te eten, te slapen, te spelen en geknuffeld te worden. We horen haar nu de hele dag brabbelen en giechelen en ze kan ook heel erg schaterlachen om haar grote broer en zus. Of de hond. Of papa en mama. Er hoeft maar iemand iets geks te doen of ze schatert het uit!
Wat een verademing en wat een ontzettend groot cadeau. Nu de rust langzaam terugkeert, komt het besef wat we de afgelopen jaren allemaal hebben meegemaakt om op dit punt te komen. Het is allemaal niet niks geweest... Maar als ik eerlijk ben, is het het allemaal waard geweest hoor! Mijn hoofd heeft nu eindelijk de ruimte om alles een plekje te gaan geven.
Allereerst was er de teleurstelling dat we zelf niet zwanger werden en het besluit om de medische mallemolen in te gaan vanwege mijn leeftijd. Dat was even slikken, maar we stonden er nuchter in. Iets met optimaliseren van kansen. Alles werd tiptop in orde bevonden, dus hebben we eerst een IUI traject gehad. Hormonen spuiten, steeds echo's maken en toch iedere maand weer de teleurstelling dat het niet lukte, zelfs met vier rijpe follikels was er niet één raak.
We besloten een IVF traject in te stappen en na één afgeblazen poging (we deden geen.punctie omdat er veel te weinig follikels meegroeiden), kwam er dan toch een poging met punctie. En een terugplaatsing van twee piepkleine driedaagse embryootjes. Ik werd meteen zwanger, maar na een paar weken grote onzekerheid bleek het toch mis te zijn gegaan. Een missed abortion met 9 weken. Ons verdriet was groot en helemaal toen onze enige cryo van die poging het ontdooien niet overleefd bleek te hebben. Wat nu?
Na een tijdje wikken en wegen zijn we toch opnieuw voor een poging gegaan, maar in een ander ziekenhuis. Dus het hele voortraject doorliepen we opnieuw. Inclusief bloedprikken... Door de medicatie bleek ik een overstimulatie te hebben, waardoor de punctie wel doorging, maar er geen verse terugplaatsing gedaan mocht worden. Wat waren we teleurgesteld en bang. We dachten echt dat onze kansen bij deze poging verkeken waren... Pas een maand later mocht er een cryo worden teruggeplaatst. Een prachtig 6-daags embryo was uitgekozen, we kregen er zelfs een foto van mee naar huis. Zó onwerkelijk! We hebben nog grapjes gemaakt dat dit de eerste babyfoto was en dat we het wel moeilijk vonden om te zien op wie ons kindje leek...
Pas 14 dagen na de terugplaatsing durfde ik te testen. Een knaltest! Wat een opluchting... Tijdens de eerste echo bleek dat we zwanger waren van een tweeling, maar dat een van de twee niet goed op gang was gekomen, een vanishing twin. Dat dachten we tenminste. Maar later bleek het om een acardiacustweeling te gaan en werd het eventjes héél spannend of dit gevolgen zou hebben voor ons gezonde kindje. Maar gelukkig bleek de natuur deze spannende situatie zelf al opgelost te hebben en konden we redelijk ontspannen de zwangerschap doorlopen vanaf dat moment. Tot de 35e week tenminste.
Omdat ik onverklaarbare bloedingen kreeg, werd ik opgenomen in het ziekenhuis en is ons kindje na een paar dagen uit voorzorg gehaald met een keizersnede. Dus mijn hoop om nu eens een keer een zwangerschapsfotoshoot te doen of een bevalling in bad mee te maken, moest ik loslaten. Dat gaf niet, want ik was ontzettend dankbaar dat ons dochtertje veilig op de wereld was aangekomen. De keizersnede werd ook nog een avontuur omdat onze kleine eigenwijze dochter wegkroop van de graaiende handen van de gynaecoloog en met behulp van een vacuümpomp uit de buik gehaald moest worden... De eerste weken waren spannend, ze lag in de couveuse met ademhalingsondersteuning en sondevoeding, maar ze deed het goed en ze groeide en na 5 weekjes mocht ze mee naar huis.
Daar zaten we dan: zonder kraamzorg, met een temperatuur van 35 graden Celsius in huis met een kindje dat nog maar één dag van de monitors en de sondevoeding af was. Adem in, adem uit...
En nu is ze dus een blakend gezonde meid van 8 maanden die alles lust wat we voorschotelen, naar ons ligt te stralen en overduidelijk barst van de levensvreugde. Wat een wonder...
We zijn intens blij en ongelooflijk dankbaar dat we dit mogen meemaken. ❤