Babywens-virus

Het moest maar eens uitgetest worden hoe dit werkt ;) Het resultaat: mijn eerste blog!

Maar tja wat zal ik schrijven? Ik zit nog net niet in de fase van zwanger proberen te worden en alhoewel ik ondertussen alvast wel helemaal meeleef met alle verhalen die ik van anderen hier lees, is er nog geen sprake van testen of de term die ik hier veelvuldig lees: NOD. Maar er is wel iets aan de hand mensen!

Ik voel me steeds ongeduldiger de laatste paar dagen en dat is echt niets voor mij. Ik ben normaal de rust zelve, de kalmte van kalmtes en de zee van rustigheid, beheersdheid en bedaardheid. Zoiets als anti-ADHD. Maar ineens overkomt me iets zodra ik op de tv een reclame voor pampers zie, op de radio het woord baby hoor en wanneer ik een wandelwagen voorbijgeduwd zie worden door een stralende moeder. Wat is het??? Ik denk dat ik besmet ben met het babywens-virus!

Ik merk gewoon dat ik enorm toe ben aan kinderen en sinds ik aan dat gevoel toegeef besef ik steeds meer dat ik dit hoofdstuk binnenkort in mijn leven echt ga meemaken. Nu weten mijn vriend en ik al bij wijze van spreken de dag dat we met elkaar kregen dat we uiteindelijk samen voor kinderen zouden gaan, maar we hadden er eigenlijk nooit concrete plannen aan verbonden. We riepen steeds: ach over twee jaar een keer... Maar dat bleven we ook een jaar later nog roepen en het voelde voor mij op een gegeven moment als het bord aan de muur in een willekeurige Ierse kroeg met de slogan: "Tomorrow beer for free"...

Dus ik het gesprek met mijn vriend langzaam maar zeker wat serieuzer aanzwengelen en vervolgens bleek dat mijn vriend er zich eigenlijk helemaal geen voorstelling van kon maken en het daarom maar voor zich uitschoof. Omdat hij ook inzag dat dit niet helemaal realistisch was en hij snapte dat ik ook niet de eeuwige voorraad eieren in huis heb, kwam in de zomer van 2008 een lang verwacht (en zeer wijs :D) besluit. We zouden het voorjaar 2009 de stap zetten. Het kwam vanaf toen dus werkelijk dichterbij! Na de zomer heb ik zo goed mogelijk geprobeerd mijn enthousiasme voor mezelf te houden, want laten we eerlijk zijn, het is niet iets waarmee je de plaatselijke roddelpers actief wilt maken. Ook vond ik het niet fair en logisch om mijn vriend er elke dag mee te confronteren. Maar nadat we vorige week samen een nog wijzer en concreter besluit namen (namelijk op welk moment in het voorjaar de spiraal er dan ook echt uit zou gaan), besloot ik het wel aan mijn moeder en zus te vertellen. Die vonden het helemaal geweldig natuurlijk.

Sinds die week is het net of ik in een soort stroomversnelling terecht ben gekomen. Echt raar hoe het je gedachten ineens volledig kan gaan beheersen. Ik voel me bijna schuldig ten opzichte van mezelf alsof ik het gevoel toch al die tijd te veel heb weggedrukt. En nu ik weet dat de mogelijkheden voor me liggen (goede betrouwbare en warme relatie, moment van ontpillen (of ontspiralen zeg maar), voelt het alsof ik net te horen heb gekregen dat ik een miljoen heb gewonnen!

Ik hoop van harte dat dit me nu niet de komende 2 maand (tot begin maart 2009 wanneer het dus zover is) in de weg gaat zitten! En ik hoop ook dat ik het een beetje los kan laten, want anders ga ik me echt afvragen wat er wel niet door me heen gaat als ik straks aan het eind van mijn eerste periode zit, en de eerste keer als ik een test kan doen, enz... Ik sta open voor tips en ervaringen van jullie kant, want ik wil me liever niet steeds meer als een bezetene gaan gedragen. J

Nou jullie horen van me hoe het verder gaat!

Liefs