Angst, onzekerheid of gewoon hypocriet?

Ik weet niet hoe zwaar je zwangerschap en hoe gecompliceerd je bevalling is geweest, maar ik kan uit ervaring spreken als ik zeg dat ik vreselijk opzag tegen de 2e bevalling en die is zo ontzettend meegevallen ten opzichte van de eerste keer, dat ik echt achteraf dacht: 'Oh, maar zo kan het dus ook?' Je lichaam heeft het allemaal al eens gedaan, jij bent meer 'ervaren' en weet een beetje wat je te wachten staat en alles bij elkaar was het zo anders, echt een fluitje vergeleken met de eerste!

Mensen gaan ook gewoon verschillend met dingen om, wat de één als verschrikkelijk ervaart vind de ander prima en andersom. En dat mag er ook zijn, de mensen in jou omgeving hoeven niet perse te liegen, toch? Misschien hebben ze gewoon echt een fijne tijd gehad. Dat is toch super voor hun? Ik heb ook 42 weken nonstop overgegeven, én vond zwanger zijn geweldig en leuk en zou elke dag van het jaar zwanger willen zijn. Ik heb het hele ziekenhuis bij elkaar gebrult tijdens uren weeën stormen met enkel rugweeen, én vind bevallen het gaafste wat ik ooit gedaan heb. Heb maanden lang met een huilbaby gezeten én een geweldige tijd gehad met kleine mini baby. Ik word continue snachts wakker én er is niemand naast wie ik liever wakker zou willen worden. En dat is mijn ervaring, daar moet jij je jou ervaring niet aan spiegelen. Ik kan me bedenken dat jij dingen heb meegemaakt tijdens zwangerschap, geboorte en eerste jaar die ik verschrikkelijk zou vinden, en andersom. Ik heb juist het idee dat "we" het al zovaak zo ontzettend negatief hebben over onze "drammers en hangers" en over hoe lelijk we ons voelen na en tijdens de zwangerschap, hoe slecht ze slapen, hoeveel emoties ze hebben.. Ik denk dus dat ik meer hoor aan de andere kant van jou gesprekken. Ik heb ook wel een kennis waarbij ik alles verkort naar "alles is prima hier". Omdat zij het heel zwaar heeft rondom opvoeding bijvoorbeeld, en dat niet als een fijne plek voelt om te delen, zeker als er positieve dingen zijn.. Je verteld zelf ook dat je tijdens je zwangerschap deed alsof alles prima was, dus hoe oprecht kan jij zijn naar je omgeving? En ben jij ook onvoorwaardelijk naar hun verhalen, positief en negatief?

Ik herken het deels. Toen ik zwanger was van de eerste en daarvoor hoorde ik in m'n omgeving alleen maar fijne, positieve verhalen. Toen was daar mijn bevalling; hels met een zeer lange nasleep. Toen ik m'n trauma eenmaal verwerkt had ben ik er altijd eerlijk en open over geweest. Wilde men details dan kregen ze details. Maar tegelijkertijd kreeg ik daarmee ook eerlijke verhalen terug (waar waren die tijdens m'n zwangerschap?!). Ik dacht ook echt ben ik nou de enige die zo'n mislukking van een bevalling had... M'n tweede zwangerschap en bevalling gingen overigens stukken beter. Uiteraard nog steeds geen pretje en zwanger zijn zal nooit m'n hobby worden, maar ook ik heb nu een "prettiger" verhaal om te delen.

Interessant topic, waarbij ik me vooral afvraag wat jou zo onzeker maakt? Waarom trek je je het zo persoonlijk aan wat andere moeders (in spé) zeggen?

Iedereen ervaart het krijgen/hebben van kind(eren) anders. Mensen hebben een verschillende pijngrens. Ieder huisje heeft een kruisje. Vergelijken heeft geen zin. Wat win je daarmee?

Leg het naast je neer. Het gaat zoals het gaat en gaat het niet, dan gaat het toch maar, minder makkelijk :)

Filter de adviezen/gesprekken waar je wat aan hebt en laat het overige 'los'.

Het gras is echt niet groener bij de buren, maar met een positieve bril op lijkt dat misschien wel zo :) een goede filter.

Ik wilde nog even zeggen: denk dat het ook echt afhankelijk is hoeveelste zwangerschap/kindje. Ik ben maandje terug bevallen van mijn 3de. Ik heb een kennis die me nu de hele tijd sms't over de details. Zij heeft 2 kindjes en ik weet dat deze persoon zelf veel nood heeft aan ventileren. Ik moet eerlijk zeggen dat het nu bij mijn 3de gwn beetje klaar is. Ja, ik ben moe. Krampen zijn hevig. Reflux moeilijk etc etc etc. Deze meid stuurt mij gewoon continu vragen als: Hoe slaapt ze? (Haar dochter slaapt heel slecht), Neemt ze de speen? (Haar dochter niet) En zo verder. Ik snap haar behoefte om hierover te willen praten, maar ikzelf voel die behoefte net helemaal niet meer dus antw ik ook vrij nuchter.

Denk dat het ook heel erg is hoe je zelf als persoon bent.

Persoonlijk ben ik heel nuchter en reageer ik vaak niet heel emotioneel.

Mn eerste zwangerschap verliep overigens super soepel. Het is dat ik een buik kreeg maar verder nergens last van.

De bevalling vond ik vreselijk. De maanden erna ook. Ben hier wel altijd eerlijk over geweest, maar inderdaad vaak veel onbegrip of terug vallend op de zogenaamde roze wolk die ik bij mn oudste niet had hoor.. .hoe slecht dit ook klinkt. De bevalling duurde maar 3 uur in zn totaliteit, maar ik heb 1.5 liter bloed verloren, een weeenstorm gehad etc. Door het flinke bloedverlies heb ik me echt bijna een jaar niet mezelf gevoeld. Moest ook enorm wennen aan mn zoontje. Ook dit klinkt vooral als ik het nu zo schrijf heel slecht, maar het verliefde gevoel was er zeer zeker niet gelijk. K wilde liever geen bezoek etc. Had overigens geen depressie, maar mn gevoel viel me vies vies tegen. 6 weken flink nabloeden en kon de eerste 2 weken niet zelf naar de wc vanwege duizelingen etc

Bij de 2e zwangerschap was ik hier mega bang voor natuurlijk alleen had k hier vooral in de zwangerschap last van overgeven, maagzuur etc en angst voor de komende bevalling. Geheel onterecht want ook dit keer weer een snelle bevalling. Dit keer net het ziekenhuis bereikt want met 30 minuten was mn zoontje geboren. Dit keer met minimale weeën en een zeer nette 200 ml bloedverlies. Met dus het gevolg een blije mama op wel een roze wolk. Super fijn, maar man wat voelde ik me daardoor nog schuldiger over mn gevoel na mn eerste bevalling.

Ik denk dat iedere situatie, iedere zwangerschap en iedereen als persoon gewoon anders is.

Los van alle ongemakken die per persoon verschillen vind ik ook dat er wel wat meer openbaarheid gegeven mag worden aan standaard minder leuke dingen aan bevallen haha. Zoals die dikke lappen maandverband voor minimaal 6 weken, lekkende melktieten voor maanden waardoor je met een stapel handdoeken in bed slaapt etc.

Herkenbaar, maar het vergelijken van iemands beleving en kind tegenover dat van je zelf en je kindje, is niet productief. Ik was aan het begin van de zwangerschap misselijk, en daarna de rest van de zwangerschap als prettig ervarenen (buiten het constante plassen) bevalling had ik graag anders gehad, maar ook daar kijk ik goed op terug. Nu mn zoontje er is, wil ik me liever focussen op wat hij kan dan wat hij (nog) niet kan. In mn hoofd houdende dat ieder kind zich op zijn tempo ontwikkeld. De ene is vroeg, de ander gemiddeld en andere laat, maar ze volgen ieder hun eigen lijntje. Het is moeilijk, maar je prioriteit is je kind, en jezelf, focus daarom niet op wat de ander wel heeft, doet, of heeft beleefd. Het gras is niet groener, en de zon schijnt er ook niet altijd

Interessant onderwep, waar echt heel veel over te vertellen valt. Eerst en vooral vraag ik me af hoe je precies kan weten wanneer vrouwen de waarheid vertellen of niet. Ik ken veel dames die de hele zwangerschap als een absolute heerlijkheid hebben ervaren. Daarnaast is het ook aan elk van ons om te beslissen hoe we erover vertellen. Er zijn nu eenmaal mensen die hetgeen je zegt echt uit context halen. Mijn zus had een vriendin dat net was bevallen en ze vertelde heel eerlijk over alles. Mijn zus zag dit echter als een teken van gefaald moederschap. Ze vond haar een slechte en ondankbare moeder terwijl er niets of niets ondankbaar of slecht was aan deze meid. Mijn zus was zelf nog niet zwanger en verlangde er erg naar dus had zero besef over hoe zwaar alles is. Dat weet ze nu overigens wel, en voelt zich heel schuldig hoe ze mama's heeft durven beoordelen. En dat is zo met veel mensen. Weinig mensen zijn empathisch. Ofwel gaan ze oordelen, ofwel gaan ze (vanop een afstand) medelijden hebben met je. Maar echt met je meevoelen en effectief begrijpen hoe je alles ervaart... Zelden.

Je hebt ook mensen die erop kicken als je ze vertelt hoe moeilijk alles is. Ze hebben nood aan horen hoe slecht het met je gaat. Ik ben zelf ook erg van: weet wat je zegt, tegen wie je dat zegt. Zoals je zelf aangeeft jaloers te zijn, tja, dat is al een reden waarom ik gewoon zou zeggen tegen jou van "ja hoor, alles goed". Ik heb nmlk. geen behoefte om vanalles te delen met mensen die enkel willen horen hoe het gaat om zichzelf beter te voelen. Aan de andere kant heb je ook mensen die niet graag horen hoe slecht het met je gaat. Ze voelen zich dan ongemakkelijk, weten niet wat zeggen. Ik weet dan ook dat ik tegen zulke mensen niet per se moet faken, maar gewoon bepaalde zaken niet moet delen.

Veel vrouwen willen ook niet ondankbaar overkomen, dus gaan ze het verbloemen. Ze houden gewoon niet van klagen. Ze houden zich sterk voor zichzelf, omdat zij zo zijn in alle aspecten van hun leven. Heeft niets te maken met "doen alsof" of hypocrisie. Vaak hebben ze ook totaal geen zin om die periode te herleven, of om erover te vertellen. Ook kunnen ze zich schamen omdat ze het anders hadden willen ervaren. Dat is hun gevoel en zij hebben recht op die gevoelens.

Je hebt er ook die getraumatiseerd zijn door zowel de zwangerschap/bevalling/kraam en hier niet over willen praten. Er zijn genoeg mama's die spijt hebben van het moederschap, maar zich hierom schamen of gewoon in een ontzettende depressie zitten. Tja, deze mensen klappen dicht over zulke onderwerpen. Niet iedereen kan er even gemakkelijk over praten.

Wat ik in principe hoor is dat je vooral wil dat mensen vertellen wat jij wil horen, voor jouw eigen gemoedsrust. Ik snap dat je behoefte hebt aan steun, maar denk dat je dat gewoon niet kan afdwingen. Sommigen ervaren zwangerschap nu eenmaal als perfect, of vinden ze de mooie kanten zoveel sterker dan de slechte kanten dat ze deze als onbeduidend beschouwen. Je hoeft je ook niet alleen te voelen. Denk dat er genoeg steun is op social media. Meer nog: de rauwe kant laten zien van zwangerschap/ouderschap is een echte beweging geworden. Begint soms wat cliché-achtig te worden, waardoor de realiteit verloren gaat weer.

Vergeet ook niet dat 1 aspect van hun leven niets zegt over de andere aspecten. Heb je mensen met een heerlijke zwangerschap maar wel een rothuwelijk. Er valt gewoon niet te vergelijken. Groter plaatje leert jou dat niemand het gemakkelijk heeft in dit leven.

In mijn omgeving , als vrouwen net zwanger zijn, en ik vertel hen mijn positieve ervaringen, zijn ze opgelucht om te horen dat dus niet ALLE zwangerschappen en bevallingen vreselijk zwaar zijn ..

Ik denk dat veel vrouwen ook hun zware momenten vergeten en uiteindelijk relativeren als ze hun kleine wonder in hun armen hebben.

Vriendin van mij had een bevalling die zij echt als vreselijk ervaarde op het moment dat ie bezig was. Veel last van voorweeen , ontsluiting duurde lang. Ze is 3 dagen bezig geweest. Janken klagen vreselijk vond ze het. (En terecht uiteraard 😅)

Een week na de bevalling sprak ik met dr erover en ze vertelde me ja ik heb zo’n fijne bevalling gehad etc etc . Ik dacht echt nou chick waar praat je nou over opeens ?? Ze is een deel gewoon echt kwijt ..

Ik herken dit wel. Nog sterker ik doe er zelf aan mee. Waarom? Omdat ze me anders nog verder de put in praten. Stel je voor: 4 kids. 3 jongens 1 meisje. Een puber, een pre puber een 7 jarige en een peuter. Lastig? Jazeker. Gezellig? Nou en of! Tel daar 2 rugzakjes bij op en een medisch verhaal van een stuk of 8 voedsel allergie. Lastig? Zeker weten. Zwaar? Zeker met vlagen. Gezellig? Nou en of! Krijg ik veel terug? Onwijs veel! Maar er zijn zeker dagen waarop ik het niet meer zie zitten en mezelf niet capabel genoeg vind. Maar zodra ik dit vertel krijg ik de medelijden, de jeetje dat is echt wel pittig dan mag ik zeker niet klagen! En poeh dat lijkt me echt zwaar! Antwoorden. Zit ik daar op te wachten? Nee zeker niet!

Dus wat zeg ik? Het gaat goed! Het gaat prima en het is gezellig in huis! Ze zijn lief voor elkaar en doen wat ze kunnen.

Is het een leugen? Deels.... deels ook niet want sommige dagen lopen gesmeerd en ik zou graag dat selectieve geheugen willen hebben waarbij alleen het goede blijft hangen 😉

Mijn zwangerschap was een grote roze wolk, en heb werkelijk waar een droombevalling gehad, dat gun ik alle moeders. Ik besef dat ik wat dat betreft gewoon geluk heb gehad, ik had amper kwaaltjes en m'n bevalling was in 6,5 uur gepiept met niet al te veel weeën. Tuurlijk ben je wel eens onzeker of alles wel goed gaat, en bij de bevalling had ik de attitude "het komt hoe het komt".

De weg naar een zwangerschap was bij ons minder evident, daar ben ik ook open over geweest.

Sommige moeders hebben echt nergens last van.

Ik heb 1 keer een vroeggeboorte gehad met 18 weken. Zij heeft het ook niet overleeft helaas veelste jong.

4 jaar later werd ik weer zwanger.

Bij haar had ik ook een prachtige zwangerschap qua kwaaltjes nergens last van en ging fluitend de zwangerschap door. Het enige enge was dat haar bloedtoevoer verslechterde maar heb een hele mooie zwangerschap en bevalling gehad ondanks dat ik ingeleid moest worden en uiteindelijk een ruggeprik moest omdat ze niet goed lag. Ik vond het allemaal reuze mee vallen.

Kon niet beter in mijn ogen.

Daarna alleen maar ellende gehad bij me andere twee zwangerschappen. De ene klap kwam na de andere. En vond het heel erg om mee te maken. Heb bij me middelste dochter er ook emdr voor moeten volgen.

Nu weer zwanger en ben blij dat ik onder strenge controle sta, hierna ga ik me ook laten steraliseren omdat de kans groot is dat het weer een verschrikkelijke zwangerschap word met veel risico maar we voelden ons gewoon nog miet compleet. Hebben altijd al een droom gehad van vier kinderen en zijn ontzettend blij dat dit ook zo zal zijn.

Ik heb 2 hele goede zwangerschappen gehad, ondanks dat de oudste 10 pond was. Ik krijg vaak de reactie dat ik het wel heel zwaar moet hebben gehad. En toch was het echt niet erg. Ik denk dat er best wel ongemakken zijn geweest maar dat heb ik niet als vervelend ervaren. Ik heb dan 2x een keizersnede gehad. Het herstel van de eerste was pittiger dan de 2e. Dus helemaal rooskleurig was het ook niet maar ik ervaar het weer anders denk ik. En er zullen zeker onzekerheden zijn, ik denk dat we allemaal die momenten wel hebben gehad. Ik denk dat je er heus niet alleen in staat hoor, het word misschien in mindere mate besproken.

Vergelijken heeft totaal geen zin.. iedereen ervaart dit anders. De een positief en de ander negatief. Hier een negatieve ervaring helaas. Misselijk en veel migraine tot 16 weken, daarna bekkeninstabiliteit, en vanaf 22 weken nierstuwing. Vreselijk was het. Bevalling was ook geen pretje, en het herstel al helemaal niet. Ik blijf positief en hoop bij de volgende zwangerschap het wat positiever te ervaren😅.

Ik herken dit niet echt Ik ben altijd eerlijk geweest over mijn zwangerschappen maar de mensen om mij heen ook. De goede maar ook zeker de minder leuke dingen. Ik heb bijvoorbeeld twee maal zwangerschapsdiabetes gehad en nu ben ik Diabetes II patiënt. Ik weet dat ik hierin niet de enige ben. Mijn zusje is tijdens haar eerste zwangerschap 9 maanden (ok, 8 maanden want hij kwam te vroeg) moe geweest. Mijn andere zusje onderging een stuitbevalling en weer een zusje (ja ik heb er drie) had een spoedkeizersnede vanwege een loskomende placenta. Sorry, mijn bevallingen gingen wel soepel en snel. Ik kan daar niets anders van maken. Maar toch vind ik dat een ieder vrij is om hun ervaringen te delen zoals zij dat willen. Als anderen hun verhalen liever editen, dan is dat eigenlijk hun goed recht. Maar echt meis, je bent hierin niet alleen. Zoals je alleen al op dit forum kan lezen, is het lang niet overal rozengeur en maneschijn!

Iedereen heeft zijn eigen kijk op een zwangerschap, bevalling en het ouderschap. Ik had (relatief) makkelijke zwangerschappen. Ik was niet dagelijks aan het overgeven, maar wel continu misselijk de eerste 14 weken, vreselijk hormonaal en zo zo zo ontzettend moe. Het kan altijd erger... Ik heb het als zwaar ervaren, maar ik kan het relativeren naar vrouwen die het erger hebben meegemaakt. Mijn bevallingen waren top. De weeen voelden niet prettig, maar als het aan mij ligt zou ik nog 10 keer kunnen bevallen. Het ouderschap vind ik een enorme uitdaging en ik heb altijd het gevoel dat ik wel iets verkeerd doe en dat andere moeders het wiel al lang en breed hebben uitgevonden. Ik heb besloten om de tips die ik krijg van collega's en vriendinnen van harte mee te nemen en de dingen die ik handig vind over te nemen. Maar ga je wat dieper in gesprek, dan ervaren ook de ouders die alles zo efficient aanpakken thuis en in hun gezin ook bepaalde onzekerheden alleen op andere gebieden. En ja, anderen zijn volledig in hun element als ouder, maar hebben een zware zwangerschap of bevalling achter de rug.

In conclusie, iedereen beleeft dingen anders en heeft aan de ene ervaring een positieve herinnering en de andere wat minder of zelfs traumatisch (bij een bevalling bijvoorbeeld). Ik denk niet dat het per se opgehemeld wordt. Aangeven dat je onzeker bent over het ouderschap en alle ballen die een moeder tegelijk omhoog moet houden (werk, huishouden, gezin etc.) betekent dat je je bloot moet stellen. Niet iedereen kan of durft dat. Bij een zwangerschap of na de bevalling wordt er van vrouwen verwacht dat ze in een roze wolk leven, dus veel vrouwen conformeren daarnaar.

Je bent echt niet alleen en ik denk dat veel vrouwen hier op BB het daarmee eens zullen zijn. Niet alles is rozengeur en maneschijn. En je hebt altijd nog die lucky bastards die het op alle fronten getroffen hebben en alles als leuk en positief ervaren, alhoewel ik denk dat het er maar weinig zijn.

Ach herkenbaar hoor! Mijn zoontje is bijna 15 maanden en ik ben ook zoooo stapel gek op hem! Maar de kraamweek vond ik een nachtmerrie... de bevalling was ook heftig.. ik heb tot 18 weken zwangerschap overgegeven. Na m’n bevalling werd ik met de rolstoel naar de auto gereden en heb ik echt paar dagen op bed moeten liggen. Na 5 dagen kon ik nog niet goed zitten en had ik m’n eigen baby nog niet eens kunnen verschonen. M’n zus daarentegen zat bij haar vorige zwangerschap na een week alweer op de fiets! En bij de laatste bevalling kwam ze zelf lopend en enthousiast met de maxicosi binnenlopen uit het ziekenhuis en ze voelde zich helemaal fit en enthousiast. Ze had gewoon een goede bevalling gehad... verzwijgt ze dingen? Nee, sommige mensen hebben nou eenmaal geluk. Maar ik ben juist blij voor haar en niet jaloers, gun het die ander! Jaloers zijn en irriteren kost alleen maar onnodige energie... en verder niet onzeker worden, want heel veel mensen hebben net als jij en ik struggles tijdens zwangerschap/bevalling/babyfase. Is heel normaal!😘

Joh, je vergelijkt jezelf met de verhalen van facebook... Nooit doen... Sommige mensen rollen door de zwangerschap heen. Anderen niet. Ik vond zwanger zijn geen pretje. Echt niet. Maar mijn bevallingen waren snel en soepel... Je hebt weinig keuze, hè... Dus vergelijken heeft ook geen zin... Natuurlijk is het fijn als het gemakkelijk gaat. Maar weet dat ieder in haar leven moeilijkheden tegenkomt... Vroeger of later... Dat hoort er nou eenmaal bij. Jaloezie leidt nooit tot iets positiefs. Probeer je los maken van al dat vergelijken en leef je eigen leven zoals het gaat. Dat is genoeg

Ik herken t niet zo dat mensen alles geweldig vinden en alles goed verloopt. Het ligt er miss ook aan met wie je er over spreekt.

Mijn ervaring is dat ik er met vriendinnen iig heel eerlijk over kan spreken.

Ik pleit al jaren voor eerlijkheid over moederschap (Blog er ook over op een website daarvoor, maar dat terzijde) en ben zelf ook een open boek. Mijn zwangerschappen en bevallingen waren prima, maar ik heb geen fijne babytijd gehad (met name bij mijn jongste niet), dus kan er ook genoeg over delen :).

Mijn ervaring is hoe eerlijker je zelf bent en je kwetsbaar durft op te stellen, hoe eerlijker anderen ook durven zijn. Hierbij bedoel ik uiteraard niet dat jij er niet eerlijk over bent :)

Klopt wat je zegt, ikzelf ben altijd eerlijk over mijn zwangerschappen en bevallingen geweest. Maar ook over dat ik 2 keer depressief ben geweest na de bevalling. Veel mensen schrikken hier dan van als ik dat vertel. Er heerst toch een soort van taboe op de dingen rond zwangerschap en bevalling. En tuurlijk snap ik dat we erg veel mazzel hebben dat we gezegend zijn met 1 of meerdere kindjes maar dat hoeft niet te betekenen dat we naar de buiten wereld moeten doen dat alles even makelijk is.