Mijn zwangerschap

Op 25 mei had ik de positieve test in mn handen, wauw.. Dat was een schok.. Hoe vertel ik het mijn vriend, mijn ouders en mijn familie? Zullen ze goed reageren of boos worden? Zullen mijn vriendinnen nog wel met mij om willen gaan?

Mijn vriend reageerde zo lief, evenals mn ouders en mn familie. Maar ik heb gedurende mn zwangerschap afscheid moeten nemen van heel erg veel 'vrienden'.. Achteraf gezien is het beter zo, maar het heeft me wel erg veel pijn gedaan.. Het waren vrienden en vriendinnen waarmee ik al jaren om ging, en ineens waren ze weg..
Ook had ik sinds februari een nieuwe baan, tsja hoe ga je tegen je baas zeggen dat je zwanger bent terwijl je er net werkt en aan je opleiding gaat beginnen? En vanwege mijn HG (íedere dag dus 30 keer overgeven) kon ik het niet lang verbergen.. Gelukkig mocht ik blijven, maar er werden al snel dingen naar mn hoofd gegooid van: tijdens mijn zwangerschap heb ik ook gewoon fulltime gewerkt, waarmee ze dus wilde zeggen dat ik me aanstelde..

Ik heb vanaf week 5 tot week 27 íedere dag overgegeven, en ben daardoor ook erg afgevallen.. Ik gaf minstens 20 keer per dag over, maar ik heb me niet 1 keer ziek gemeld.. Had ik dat maar wel gedaan, want íedere keer als ik naar de wc ging om te spugen, om vervolgens weer doodleuk verder te gaan met werken, werd ik boos aangekeken door collega's alsof ik me aanstelde..
Ik heb een hernia in mn onderrug en kreeg vanaf week 20 ook erge last van zwangerschapsischias, ik kon niet meer en heb op eigen initiatief contact opgenomen met de bedrijfsarts.. Ik kreeg aangepast werk..

In week 27 ging het mis, ik werd opgenomen in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën en ontsluiting.. Waarschijnlijk veroorzaakt door de stress doordat we nog geen huis hadden, door mn werk en door alle lichamelijke maar ook geestelijke pijn.. Want in mijn omgeving kon ik met niemand praten over hoe ik me voelde omdat niemand in deze positie had gezeten.. Gelukkig besloot mn kleine ventje om nog even te blijven zitten!
Ik heb verschrikkelijk veel pijn gehad tijdens mijn zwangerschap, ik lag nachten wakker en alle bewegingen die ik maakte deden zeer..
Mijn leidinggevende had de bedrijfsarts op me afgestuurd.. Wonder boven wonder zei hij dat ik per direct maximaal halve dagen mocht werken, Jeej!! Maar ook dat kon ik niet meer opbrengen, ik werd een lichamelijk en emotioneel wrak voor zover ik dat nog niet was.. Ik belde de bedrijfsarts weer op en die heeft mij in de ziektewet gezet, hij begreep me tenminste wel, zelfs al was het een man!

Ik zat dus sinds week 31 thuis, Nouja niet thuis want we hadden nog geen thuis.. Gelukkig had ik nu meer tijd om te reageren en hielp de makelaar ons erg goed waardoor we sinds 1 december ons eigen huisje hebben, heerlijk! Ja heerlijk om thuis te komen, zelfs al lag er nog geen laminaat en was alles kaal; dit was ons thuis!!
Vanaf toen viel er een last van mn schouders, maar tegelijkertijd kwam er een last bij, hoogzwanger verhuizen was geen pretje! Maar toen we voor het eerst in ons huisje sliepen, wist ik dat het het allemaal waard was. Ons kleine ventje mocht komen, zn kamertje klaar, bedje opgemaakt en de luiers lagen klaar!

In week 35 kreeg ik al last van voorweeen en verloor ik mijn slijmprop.. Het kon ieder moment beginnen, dacht ik...
Ik lag íedere nacht naar het plafond te staren en was nog wakker als mn vriend zn wekker ging, soms viel ik nog even in slaap maar vaak moest ik het hebben van de middagdutjes.. Dit duurde 3 weken, tot die ene maandag, toen was het raak, toen had ik, na een pijnlijke maar snelle bevalling van 7 uurtjes, onze prachtige zoon vast..
En opnieuw besefte ik, het was het allemaal waard, onze zoon was het allemaal waard!