28 juli 2017 - Onze ‘blauwe’ wolk die een beetje donkerder werd..

Donderdagavond 27 juli 2017 doken mijn man en ik heerlijk op tijd in ons bed.
Niet onder de lakens, want met een hittegolf en hoogzwanger is een laken écht wel te veel! We dommelden beide rustig in slaap, niet wetend wat de nacht brengen zou.

Om klokslag 01:29u werd ik wakker en sprong direct naast ons bed. Was het een reflex? Nat, dat werd het aan mijn benen. Ik dacht nog: ‘komaan, probeer je urine op te houden!’ Maar dat lukte niet en al snel kwam het besef; mijn vliezen zijn gebroken. Zonder mijn man wakker te maken strompelde ik naar de badkamer, kleine golfjes water bleven maar komen.
Na even op het toilet te hebben gezeten, mezelf op te frissen en een maandverbandje te hebben genomen, begon ik aan mijn poetsbeurt richting de slaapkamer. Op mijn knieën en met poetsgerief vast, ruimde ik mijn ‘golfslagbad’ op tot aan ons bed.

Aan bed aangekomen, probeerde ik mijn man wakker te maken. Maar zijn reactie was duidelijk: ‘Nu niet he, ik wil nog wat slapen.’ Weliswaar kwam niet vele later het besef en schoot hij als een speer uit bed! Beide hebben we nog rustig een douche genomen, de auto in geladen en vertrokken we naar het ziekenhuis.
Haast was er niet, want er was nog geen enkele kramp of wee te bekennen.

Rond 03:00u kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik vertelde dat ik dacht dat mijn water gebroken was, want ja.. zeker ben je nooit, of toch voor de eerste keer niet. En al helemaal niet als er geen krampje, wee of pijn te bekennen is.
Ik hoor de verpleging nog zeggen: ‘over een halfuur mag je waarschijnlijk weer wel naar huis, het zal wel vals alarm zijn.’
Even later passeerde ik weer langs de uitgang, niet om naar huis te gaan maar om mijn bevalkoffer te gaan halen. Een testje wees uit dat het wel echt vruchtwater was!

De assistent zei ons dat als de baby er over 24u niet was, dat ze dan verder gingen inleiden. Ze had er ook geen goede hoop in, want er was nog niets te bekennen van een aankomende bevalling.
Maar tegen 06:00u kwam er schot in de zaak, af en toe een kramp, is dit het?
Stilletjes aan vorderde de ontsluiting. Om 08:30u belde mijn mama nog of we nog boodschappen moesten hebben, ‘nee, nee zei ik.’ En ze hing op. Geen idee wat er gaande was. Iets later was het even heel pittig en kwam ik tot volledige ontsluiting.
Ik mocht éindelijk gaan persen!
Zo kwam ons lief zoontje ter wereld op 28 juli 2017 om 09:35u. Met een gewicht van 3,560kg en 50cm lang!
Helemaal in de wolken met ons eerste wondertje.