DAAR IS ZE EINDELIJK..OP 6-6-12
Mijn bevalling...
Maandag 4 juni controle bij de gynaecoloog. Ik zit er even helemaal doorheen en omdat ik al 41+2 weken zwanger ben en er geen aankomende bevallingsverschijnselen zijn, zorgt de gyn dat ik mij de volgende dag mag melden op de verloskamers. Er zal gekeken worden of ik ingeleid of tot maximaal 3 dagen gestimuleerd kan worden om te bevallen tot uiterlijk vrijdag, om dan desnoods via keizersnede te bevallen. Ik zal in het ziekenhuis blijven totdat de baby er is. Heerlijk om eindelijk 'actie' te hebben, wetende dat de baby ondertussen nog (te) comfortabel in mijn buik zit.
Dinsdag 5 juni melden wij ons om 7 uur bij de verloskamers. De verloskundige twijfelt: ik ben wel verweekt, maar heb geen ontsluiting genoeg om de bevalling in te leiden. Ze willen het nog verder stimuleren en ze brengen een veter met hormonen in om weeën op te wekken. Ik zal die dag 4x een CTG krijgen om de weeënactiviteit te meten. De uitslag hiervan is wisselend: 's middags amper activiteit, maar 's avonds heb ik vervelende harde buiken om de 4 minuten. Ze willen de nacht afwachten, totdat ik ontdek dat ik de veter bijna verlies. De verloskundige toucheert en ontdekt dat ik 1,5 tot 2 cm ontsluiting heb. Ze geeft aan dat dit betekent dat ik de volgende dag kan worden ingeleid en dat onze dochter geboren zal worden. De veter wordt verwijderd en ik kan, zonder pijn, dolblij de nacht in om nog een paar uurtjes te slapen.
Woensdag 6 juni word ik om 7:20 uur opgehaald en binnen een paar minuten zullen ze mijn vliezen breken. De gyn meldde dat ik een 'bovengemiddelde buik' en 'bovengemiddelde hoeveelheid vruchtwater' heb en ik kon de verloskundige tijdig waarschuwen: de opvangemmer zat bijna helemaal vol haha! Ik krijg hormonen om de weeën op te wekken die ze elke 15 minuten verdubbelen en ik krijg een buikband om de hartslagen te controleren. De weeënopwekkers doen hun werk goed en om 10:00 uur moet ik de weeën al weg-ademen en om 10:20 uur heb ik 4 cm ontsluiting, waar ze heel tevreden mee zijn. De weeën worden steeds vervelender en ik ben enigszins teleurgesteld als ze om 12:20 uur melden dat ik 'pas' 6 cm ontsluiting heb. De enige optie is doorgaan en om 13:45 meldde de verloskundige dat ik op 8 cm zat. In werkelijkheid zat ik tegen de 9 cm aan, maar ze wilde me niet het onterechte idee geven dat het bijna zo ver was. Ik kon toen de weeën amper meer opvangen en kreeg persdrang. Ik had trouwens een superteam om mijn bed van 3 verloskundigen en mijn man, die geen moment van mijn zijde is geweken. Verloskundige in opleiding Marjon heeft op de moeilijke momenten letterlijk 'voorgepuft' hoe ik moest ademen. Om 14:30 uur bleek ik 10 cm ontsluiting te hebben en mocht ik persen.
'Yes', dacht ik nog 'nu duurt het niet lang meer'. Hierin heb ik mij vergist: de persdrang verdween en ik voelde niet goed aan wanneer ik op de weeën kon persen. Het ademen en de beweging van het persen lukte niet op het ritme van de weeën en ik perste vooral op eigen kracht. Dit koste veel tijd en deed weinig, behalve mij uitputten. Ik dreigde het maximale 2 uur persen te bereiken en de gyn werd erbij geroepen. Hij stelde me voor de keuze: zelf max 20 minuten doorgaan of een kunstbevalling. Ik dacht dat dit meteen keizersnede betekende en wilde het zelf afmaken en zei dit tegen hem. Hij verstond echter 'dat hij het zou overnemen'. Ik schijn nog gezegd te hebben 'als dat een optie is' haha! De verloskundigen verwachtten dat ik dit zou redden en waren steeds enthousiaster: mijn persritme verbeterde en ze hadden het hoofdje al gezien. Ik mocht dus nog even doorpersen. Met de deadline in mijn hoofd en 4 meepersende en aanmoedigende supporters ben ik met krachten, waarvan ik niet wist dat ik ze had, binnen 2 uur en 2 minuten persen van onze dochter bevallen.
Het is zo'n onwerkelijk moment om je dochter uit je buik te zien komen en daarna op je buik gelegd te krijgen! Gelukkig was alles goed en ze mocht op mijn buik blijven liggen totdat ik gehecht werd (3 kleintjes). Toen kwam de volgende verrassing: na wat eten en een heerlijke douche, mochten we met z'n 3-tjes meteen naar huis. Dat eten was geen overbodige luxe: ik had die dag elke maaltijd gemist, hard gewerkt en keek scheel van uitputting en energietekort haha. Ik was heel trots op mijn man, mijn dochter en op mezelf: zonder pijnstilling en door elkaar te steunen hadden we dit samen voor elkaar gebokst! Achteraf vond ik de pijn van de gang door het geboortekanaal en het hechten het pijnlijkst. Maar ik heb zelfs niet gescholden haha!
Inmiddels is ze een paar dagen oud en gaat alles goed en is zelfs de borstvoeding goed op gang (momenteel zelfs pijnlijke stuwing; au!). Wat een weg hiernaartoe, maar wat zijn we blij met onze dochter Aniek! We hebben de bevalling als heel intensief, bijzonder en mooi beleefd.
reacties (0)