Hart raast door mijn keel

Allereerst wil ik beginnen met het goede nieuws! En dat is dat we gisteren de uitslag van de NIPT hebben gekregen en die was zeer geruststellend. Ook werden er geen nevenbevindingen gevonden. We zijn oprecht blij met dit bericht. Wat ook goed nieuws is, is dat eergisteren-ochtend ik voor het laatst bloedverlies heb gehad. Dat scheelt me nu toch al even twee dagen een stress-gevoel. Terwijl er tegelijkertijd ook een alarmbel continu aanstaat die bang is voor hernieuwd bloedverlies.

Mijn hart raast deze ochtend door mijn keel omdat we vanmiddag weer een controle (echo) hebben van de kleine. Ze gaan dan ook het hematoom weer opmeten. Super-spannend allemaal. Het voelt zo eng om zo'n 'bloed-ballonnetje' in je buik te hebben die onze gezonde kleine spruit bedreigd. Geeft een heel machteloos en angstaanjagend gevoel. Ondanks dat het voortbestaan van de zwangerschap hierdoor onzeker is, heb ik mezelf gedwongen om toch van het positieve uit te gaan en heb me aangemeld voor Kraamzorg, het kraampakket en de baby-dozen en pakketten. Ect elke dag dat de baby in mijn buik zit ben ik dankbaar voor, en wil dat graag zo houden. En tegelijkertijd ben ik zo bang dat het te vroeg mis kan gaan, waardoor de kleine man geen enkele kans maakt. Dat idee maakt me verdrietig, bang en boos. Ik ben zang het bloedverlies er is, gestopt met werken en heb zoveel mogelijk bedrust aangehouden. Als het zo blijft en het hematoom is niet groter geworden, wil ik proberen om volgende week voorzichtig weer wat te gaan werken. En dan weer kijken welk effect dit heeft op het hematoom om actiever te zijn.

Alles wat ik op internet heb kunnen vinden, wat eventueel zou kunnen helpen pas ik toe. Veel water drinken, magnesium slikken, bedrust, geen stimulering van de onderbuik, geen dingen eten waar je erg ' gassig' van wordt. Mijn eerste is prematuur en dysmatuur ter wereld gekomen, en ik ben veel te lang doorgegaan met werken en druk bezig zijn. Dat heb ik mezelf later zo kwalijk genomen (omdat ze zeer lang levensbedreigend ziek is geweest). Dit had ik overigens niet kunnen voorkomen door minder lang door te gaan, maar misschien was ze dan nog wel wat groter gegroeid. Ik wil nooit meer met zo'n schuldgevoel leven, dus nu doe ik bewust alles wat in mijn vermogen ligt, zodat ik mezelf niets kwalijk kan nemen, voor het geval het niet goed gaat.

Tja, en dan het genieten / voorbereiden van de zwangerschap. Heel bewust ben ik met ons kleine baby'tje bezig. Hou ik mijn buik veel vast, praat ik innerlijk met de kleine, smeer ik liefdevol mijn buik in en probeer ik 'rustmomentjes' te creëren voor mij en de baby. Hoe het ook moge gaan, dit is mijn kindje waar ik zoveel van hou en ik wil dat de kleine dat hoe dan ook voelt. Qua voorbereidingen qua kleertjes en babykamertje willen we nu eerst wachten tot aan de levensvatbaarheids-grens. Dat vind ik wel moeilijk en dubbel. Zie ik zo'n leuk baby-jasje en durf ik dat gewoon niet te kopen. Maar ach, als alles goed gaat, kan ik dat natuurlijk ruimschoots in gaan halen, maar het is niet leuk om een laatste zwangerschap zo ingehouden te moeten zijn. Niets moet natuurlijk, maar wil mezelf ook niet onnodig kwellen...

Ik hou jullie op de hoogte van de echo van vanmiddag. Met mijn verstand probeer ik te beredeneren dat de echo eigenlijk wel goed moet zijn, gezien het verloop van de afgelopen week, maar oh, wat ben ik toch weer vreselijk bang...

Liefs