Triest...
Ik weet haast niet waar ik moet beginnen....
Zwanger was ik in ieder geval wel, maar het vruchtje zat niet op de goede plaats.
Ik ben gisteravond moet spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap...
Het is allemaal zo snel gegaan... Gistermiddag kreeg ik in steeds toenemende mate buikpijn en ineens ook helder bloedverlies. Ik dacht dat ik een miskraam aan het krijgen was. Ik belde de afdeling gynaecologie, maar ze vond het in eerste instantie niet nodig me direct te zien. Toen ik vertelde dat ik in het ziekenhuis werkte en er binnen tien minuten kon zijn, mocht ik toch nog langs komen en daarmee heb ik zo veel geluk gehad. Tijdens de inwendig echo zag ik in ieder geval al dat er in de baarmoeder geen minimensje zat. Klap nummer 1. De inwendige echo deed me hartstikke zeer, wat ik normaal niet heb. Daarna heeft ze me nog inwendig onderzocht en nog een aantal vragen over pijn gesteld. Ik had inderdaad af en toe de pijn alsof je moet poepen, maar het niet lukt en dat met hele stekende pijn. Ze zei gelijk dat ik nuchter moest blijven, direct bloed moest prikken voor mijn hcg-waarde en niet meer alleen mocht zijn. Ik ben direct gaan bloedprikken, heb ik tranen een aantal mensen gevraagd of ik voor mocht (anders zouden mijn collega's al wel zijn) met prikken en ben toen direct naar mijn werk gegaan. Ik heb in tranen een collega van de gang geplukt en zij is bij me gebleven totdat mijn man, dochter en schoonouders er waren. Mijn schoonouders kunnen in verband met de medische toestand van mijn dochter niet alleen met haar blijven, dus daar moesten we last-minute nog een verpleegkundige voor regelen, maar die kon pas later, dus vandaar dat ze allemaal mee moesten. Op mijn werkkamer moest ik wachten op het telefoontje van de arts en die gaf direct aan dat mijn hcg-waarde torenhoog was en ik dus direct geopereerd moest worden en dat er direct een plek op de OK was. Dus om kwart voor zes had ik het telefoontje, om 6 uur het gesprek met de gynaecoloog, om half zeven lag ik op de afdeling gynaecologie en om 7 uur op OK tot half 10.
Achteraf bleek dat ik heel veel geluk heb gehad, omdat mijn eileider op knappen stond, maar ze waren precies op tijd, zodat mijn eileider gespaard is gebleven. Daar ben ik echt zo blij om.
Toen ik wakker werd uit de narcose was ik behoorlijk ontremd en geemotioneerd. Ik heb twee morfinespuiten gehad. Vanochtend ben ik van de pijn onder de douche nog bijna flauwgevallen, maar ik wilde zo graag naar huis. Gelukkig ben ik weer thuis, maar ik heb echt ontzettend veel pijn. In vergelijking met dit was de curettage echt een eitje. Ze blazen lucht in je buik en dat geeft echt ontzettend veel pijn. Ik heb een vrij hoge pijngrens, maar dit is echt af en toe niet te doen. De gynaecoloog was dan ook verbaasd dat ik gisteren gewoon nog gewerkt heb en niet krom van de pijn lag vanwege die op knappen staande eileider.
Ik ga zo maar weer slapen, want ik voel me echt gaar en megakut. Ben bij tijd en wijlen zo verdrietig... Het vruchtje was al aardig groot gegroeid. Het enige waar ik zo'n spijt van heb is dat ik niet gevraagd heb of ik het vruchtje mee mocht nemen... Heb ik zo'n spijt van... Licht ons kleintje ergens tussen het medisch afval, slik..traan...
Tot zover...
reacties (0)