Sinds vandaag weer aan het werk gegaan omdat ze mensen tekort kwamen...
Op mijn werk weten ze dat het is misgegaan komt een collega aanzetten en zegt doodleuk ik snap je verdriet niet het was toch nog niks.. hoofd omhoog en doorgaan en niet met dit verdriet blijven zitten.
Toen ze dat zei dacht ik dat mijn hart letterlijk weer in heel veel stukken brak..
Vooral bij haar dacht ik dat ze het zou begrijpen hoe ik mij voel aangezien ze zelf ook kindjes heeft
Die woorden blijven me nu rond spoken in mijn hoofd 😔
De gene die dat heeft gezegd heeft geen hart. Geen empathie vermogen..
Een miskraam is altijd erg en kan emotioneel heel zwaar vallen.. ik heb er 3 jaar last van gehad en het gaat bij mij nooit meer weg dat gevoel.. heel heel veel sterkte gewenst en hoop dat je lieve mensen in je omgeving hebt die je opvangen ❤️
Onwetendheid denk ik inderdaad. Als je het zelf niet hebt meegemaakt, is het makkelijk oordelen. Neemt niet weg dat deze opmerking ruk is. Sommige mensen mogen wel even nadenken voordat ze hen mond opentrekken.
ah shit. Ja dat is echt heel rot. Ik herken sowieso het gevoel dat je je onbegrepen voelt. Misschien heeft die bewuste collega zelf nooit een miskraam meegemaakt? Ik denk dat je dan pas weet hoe het voelt...?
misschien heeft je collega het zelf niet mee gemaakt en is alles bij haar wel soepel verlopen.
Het kan ook zijn dat ze wel de beste bedoelingen met je had, maar dat ze totaal de verkeerde woorden heeft gekozen.
Je zou kunnen overwegen om toch met haar in gesprek te gaan. Haar proberen zich bewust te maken wat haar woorden jou hebben gedaan. Ik zou dat denk ik wel hebben gedaan. Hele dikke knuffel voor jou
Sommige mensen weten nog niets van het leven, snappen er niets van hoe alles in elkaar zit. Als moeder wil je bij je kind zijn en als dat, om watvoor reden dan ook, niet kan... Is dat eht meest afschuwelijke wat je kunt overkomen.
Onwetendheid misschien?..indd heel hard maar ik moet heel eerlijk zeggen dat ik persoonlijk zelf pas de impact van een miskraam begreep toen ik het zelf had meegemaakt.
Dat denk ik ook. Ik vond het ook altijd lastig. Dacht ook, ja maar een (vroege) miskraam, dan is het nog niet echt iets en dan ging er iets mis in de aanleg, dus dan is het juist toch maar beter zo? En er zijn zoveel mensen die, al dan niet bewust, een miskraam hebben in die eerste paar weken.
Maar ik had gemakkelijk praten, want ik was twee keer direct de eerste eisprong zwanger (als ik dan uiteindelijk een eisprong had, dat dan weer wel 😅). Maar nu bij de derde heeft het ons 13 rondes gekost. En toen ik (oud) bloed verloor in de eerste acht weken, was ik zwaar in paniek. En ik denk er nu wel iets genuanceerder over. Want ik was er kapot van geweest, dat onze wens dan alsnog stuk was gelopen. Maar deze vrouw heeft misschien ook nooit moeilijkheden gehad. En dan kun je er heel anders in staan.
Wat een gekke reactie! Verwacht niet van iedereen empathie. Dat ze kinderen heeft zegt ook niets. Sommigen hebben gewoon weinig inlevingsvermogen of gewoon geen interesse in andermans verdriet. Het doet ze helemaal niets.
Nou ja, misschien wel beter dan iemand die doet alsof ze meeleeft met je maar achter je om doodleuk lacht wat je overkomen is.. Die heb je ook..
Laat je je niet door bezig houden. Het is het niet waard. :)
Maar dat kan voor sommigen juist ook een troost zijn! Als het in de eerste weken mis gaat, is dat idd in 99% van de gevallen omdat er iets mis was in de aanleg. Ik denk ergens wel dat het dan beter is, dat het in een vroeg stadium mis gaat, dan dat je er bij wijze van spreken bij 20 weken achter komt dat het dusdanig gehandicapt is, dat het niet levensvatbaar is.
Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat het niet verdrietig is, of je er niet om mag rouwen. Maar ik ken dus vrouwen, die het toch als troost zagen, dat de natuur in had gegrepen, om later leed te voorkomen. Dat het voor hun een soort van goed was zo, ofzo. Die waren uiteraard ook heel erg verdrietig, vooral omdat ze afscheid moesten nemen van hun dromen en verwachtingen. Maar die dus ook troost vonden bij het idee dat het niet "zomaar" mis was gegaan.
Ik zou in later stadium (nu zou persoonlijk te vers zijn, zeker weten dat ik zou moeten huilen) nog eens terugkoppelen dat dit voor jou heel kwetsend is geweest. Dat het voor jou meer was dan 'niks', dit was een kindje waarvan je hoopte dat het in je buik 9 maanden zou blijven, om uiteindelijk een kamertje in jullie huis te krijgen om samen oud te worden... En dat het in vervolg slim is dat ze even denkt voordat ze spreekt, omdat woorden heel veel pijn kunnen doen, meer dan je beseft en meer dan je zien kan...
Sommige mensen reageren helaas op manieren die niet prettig zijn.
Ik vertel mijzelf meestal dat deze personen weinig inlevingsvermogen hebben of niet met hun eigen gevoel om kunnen gaan. Of ze hebben totaal niet door wat ze zeggen.
Ik snap dat het voor jou erg rot is. Zeker als het van iemand komt wat je niet verwacht.
Probeer bij jezelf te blijven en dit soort opmerkingen te laten gaan.
Je weet zelf als geen ander hoe jij je voelt..en wat je voelt/denkt is ok. Verlies van kindje, hoe oud dan ook heeft tijd nodig.
Mocht je je collega er wel op aan willen spreken zou ik hier niet te lang mee wachten. Anders blijf je er tegenaan hikken.
Wat een nare reactie. Het is wel iets geweest, het was jullie kindje, je baby in wording en daar heb je afscheid van moeten nemen. Het is ontzettend verdrietig als dit gebeurd en dan kan je opmerkingen zoals deze niet gebruiken. En inderdaad, als ze zelf kinderen heeft mogen krijgen snap je toch juist hoe verdrietig het is als het mis gaat. Veel sterkte meid en ik hoop dat je snel een positieve test mag krijgen en daarna een mooie echo
reacties (0)