Bevallingsverhaal deel 2

Toen we thuis waren besloten we na het eten nog even een rondje te wandelen in het park vlakbij huis, dit deden we elke avond. We liggen deze avond vroeg in bed, we hebben het wel gehad na zo'n best indrukwekkende dag in het ziekenhuis.

Dinsdag 26 mei:

Ik werd tegen 9.30 wakker en ging zoals altijd eerst naar het toilet. Daar aangekomen zie ik dat ik weer een paar druppeltjes bloed verlies. Shit dacht ik..ik hou me eerst stil en vertel mijn partner niets hiervan want wou hem niet onnodig ongerust maken. Maar mijn partner kent mij te goed en had meteen door dat er wat was want ik was wat sip en stilletjes. Later op het toilet verloor ik weer meer bloed, waardoor ik emotioeel raakte. Mijn partner en ik hebben meteen de verloskundige gebeld en we mochten direct weer komen voor een echo. Hierop was alles goed, en had ik ook nog voldoende vruchtwater. De verloskundige vertrouwde het allemaal niet en weer mochten we ons melden in het ziekenhuis voor een ctg-scan. De scan was goed maar toch zag je er pieken op wat dus betekende dat het wel aan het rommelen was daarbinnen. De gynaecoloog wou nog een echo maken. Op die echo kregen we een schrik..er was 0,0 vruchtwater meer! Ik heb niets gemerkt dat ik vruchtwater verloor, en het gekke is dat ik een paar uur ervoor nog genoeg vruchtwater had op de echo bij de verloskundige! De gynaecoloog besluit me op te nemen en de volgende dag in te leiden, omdat er niet duidelijk is hoelang ik al met gebroken vliezen loop en dit hoogswaarschijnlijk meer als 24 uur is. Om 16.15 wordt ik naar de kraamsuite gebracht. Ondertussen is mijn partner naar huis om spullen te halen. Gelukkig mag hij gewoon bij mij blijven!

Om 17.30 verneem ik dat ik lichte krampjes krijg, ach dacht ik..dit is vast spanning en dit is prima te hendelen, niks aan de hand! We eten onze spaghetti op, maar tijdens het eten worden de krampjes steeds heftiger en komen steeds sneller achter elkaar. We gaan het timen. Om de 5 minuten komen ze en dit houd eerst 30 sec aan, daarna 1 min en zo steeds langer. Om 18.30 besluit mijn partner om even op de bel te drukken en dit door te geven aan de verpleging. Die zeiden..zolang ze nog kan praten en doen is er nog niet veel aan de hand. Ze gingen niet mijn ontsluiting meten omdat dat een risico is met gebroken vliezen ivm infectiegevaar. Als het erger werd moesten we weer bellen. Zo gaat het een een half uur verder. Heel toevallig werkt mijn zus ook op de kraamafdeling maar zij was deze dag vrij. Mijn partner besluit om 19.00 haar te appen om te vragen hoe hij er mee aan moet. Het schijnt dat ik inmiddels helemaal in mijn eigen wereld zat en de weeen erg snel achter elkaar komen. Op advies van mijn zus ging ik onder de douche om te ontspannen, dit hielp eventjes maar hield dit niet lang vol. Ik besluit weer op bed te gaan liggen en wordt dan misselijk. Ik spuugde alles eruit.  Mijn zus zei druk maar weer op het belletje. Zo gezegd zo gedaan. Toen gingen ze kijken of ik al ontsluiting had en ik had inmiddels al bijna 8 cm ontsluiting! Wow dit gaat snel! Mijn partner appte mijn zus hierover, mijn zus wou graag bij de bevalling helpen en vroeg of we dat wouden. Dit vonden wij goed! Dus mijn zus appt haar partner dat hij zo snel mogelijk naar huis moest komen want die was aan het sporten. Inmiddels werd er voor mij een verloskamer gereed gemaakt en strompelde ik over de gang naar de verloskamer.