En daar was ons wonder!

Hoi dames

Wees gewaarschuwd het is nogal een lap tekst :-)
Het duurde even voor ik de kracht vond om een blog te schrijven dat ons mannetje er eindelijk was.

Er is een hoop aan vooraf gegaan (zie vorig blog)

Nadat ik thuis was uit het ziekenhuis ben ik vrijwel direct erna weer opgenomen.
Ik kon niet meer.  Op kapot van de pijn.. ik wist niet meer wat ik voelde ..kon de weeën en de
Bekkenpijn niet meer onderscheiden van elkaar.

De weeremmers deden wel redelijk hun werk. Ze waren er nog steeds maar deden niets aan de baarmoederhals dus dat was perfect.

Maar elke beweging van ons mannetje al was het zijn vingertje of teentje...ging bij mij door merg en been.

Het was op een gegeven moment zo erg dat ik het op gaf...ik wou niet meer...ik wou de baby niet meer ik was klaar... zelf tramadol kreeg ik voor de pijn maar verzachten deed het zelfs niet. Mijn bloeddruk kwam ook niet boven de 80/41 uit en voelde mij daar ook nietgoed bij... extra zout was geen optie omdat mijn rechter nier zo gestuwd was dat die zo goed als niet werkte

Op eigen verzoek heb ik een psygologe van het ziekenhuis laten komen...ik voelde een naar gevoel zoals ik eerder beschreef...een gevoel mijn kindje niet meer te willen... ik ben erg depressief bij de eerste geweest en wou zo graag uitkijken daar de komst van ons ventje... dit is op een

Maar die constante pijn had mijn gedachtes meer en deel in de hand..

Goede duidekijke gesprekken gehad met haar.. heel veel aan gehad. Ook de verpleging was super wat een geweldige dames liepen er...echt petje af!!

Op een gegeven moment had ik de 37 weken bereikt en werd er gestopt  met de weeremmers.... ik lag immers al even plat met geweldige kousen tot mijn liezen

Ik mocht trots zijn op mezelf want ik was al tot daar gekomen vanaf de 32.2 weken waar het allemaal begon...

Ik voelde me niet trots ik was bang heel erg bang.. want ook de keizersnede kwam dichterbij... en telkens als ik de slaap kon vatten had ik dezelfde droom.

Ik lag daar op de o.k. en hoorde ze aande andere kant van het doek zeggen... we krijgen haar niet dicht ze blijft bloeden. We geven het op....

Inmiddels kreeg ik al even injecties tegen trobose.. een serieuze bloedverdunner.  Maar ja ... daar kwam die droom weer... dus het zal wel zijn dat ik dood ga bloeden..

Zo een angst gehad.. in overleg heb ik de avond voor de keizersnede de injectie niet gehad.. ze kwamen me tegemoet.

Daar brak 1 aug aan en het was mijn beurt... we stonden als eerste op de lijst en we werden gehaald.  Eerst de triage in nog eventjes een echo of meneer goed lag.. ( hij draaide dagelijks nog van volledige stuit naar hoofdligging zo ook nog de laatste 10 min)

Het litteken was gecheckt de dagen ervoor... de pijn eraan bleef en hij was nog maar 0.02mm dik of nou ja dun.... ze konden er zo doorheen kijken...

Papa werd even apart gezet en mocht zich omkleden.

Daar gingen we dan de o.k. in... mijn 1e 'geplande' keizersnede....
Ik werd op de tafel gehesen want zelf kon ik niet veel meer.

Op de rand en me klaar maken voor de ruggeprik (waar ik overigens totaal niet bang voor was)

Het duurde en duurde en toen kreeg de gyn een discussie met de anesthesist over mijn penicilline allergie... weer 20 min verder.....

En toen was het zover...ruggeprik gezet en we konden beginnen... ..

Eerst de katheter.....he die voel ik!! Mevrouw dat kan niet.... jawel ik voel het!! Oke nog even langer wachten de verdoving moet iets langer hebben..

Ik vroeg waar mijn vriend bleef wn die werd snel gehaald....

Toen begon het..ik kreeg zo een vreselijke pijn in mijn buik ik begon te krijsen van de pijn! Ik voel het!! ik voel het!!

Mevrouw probeer te kalmeren u voelt inderdaad iets dat klopt maar pijn kan niet! U bent in paniek omdat het te bewust is....
 

Neeeeeee!!!! Ik voel pijn stop alsjeblieft ik heb zo een pijn... en toen werd ik niet goed.. ik zei het tegen ze ik word niet goed help me....ik  kreeg ontzettende pijn op mijn borst en maakte mijn hartslag een vreselijke pijn in dip...dit gebeurde een aantal keer

Mijn vriend hoorde ik nog roepen dat ze iets moesten doen.. wat een drama..

Toen hoorde ik gehuil.hij was er

Op dat moment kreeg ik weet ik het wat allemaal mijn infuus ingepompt en was de scherpte van de pijn af.. ik was verdoofd in een andere wereld...

Maar ik weet wel dat ik ontroostbaar huilde toen ik opzij keek naar ons mannetje die werd onderzocht.

Mijn armen werden niet losgemaakt om.hem aan te raken. Ik mocht hem kussen. Papa had hem vast ( gelijk de eerste baby die hij ooit ahd vast gehad) zo trots op hem!

Toen moesten ze weg want het was te koud op de o.k.
Ik heb gekozen om gesteriliseerd te worden.. omdat ik niet meer zwanger mag raken en dit ook niet meer wil...
Ook het doorknippen van de erierstokken heb ik duidelijk gevoeld...

Na een uurtje mocht ik al naar.mijn kamer waar papa en ons mannetje aan het wachten waren.. ik kreeg hem direct bloot op me gelegd en het was geweldig.

Het gevoel waar ik zo bang voor was niet te hebben was er in 1 klap. Ik was weer mama!

Het herstel gaat redelijk... mijn bekken doen nog net zoveel zeer alleen is de druk van de baby eraf. Vanaf half sept mag ik met fysio beginnen..
De wond geneest goed en heb daar niet zoveel zeer aan.
Al het oude littekenweefsel is weggehaald en er is een hele nieuwe gemaakt.

Beetje bij beetje praten we samen over wat er nou allemaal op ons af is gekomen en staan we sterk. Ik heb vervolg afspraken staan bij de psychologe puur om zelf bescherming en omdat het een grote impact heeft gehad op alles eigenlijk...

Ik merk dat ik moeite heb met de straat op gaan enz.. maar ik moet straks toch weer als de andere kids naar school gaan enz..

Voor nu is ons gezinntje echt compleet.. we hebben zolang op ons wondertje moeten wachten.. het is geweldig met zijn 5en.. grote broer en zun hebben nog net geen ruzie wie hem vast mag houden en de fles mag geven.. geweldig!

Onze kleine man doet het super goed. Is erg tevreden en draait lekker met ons mee.

Verder komt alles wel goed..alleen heeft het tijd nodig om het een plekje te geven voor mij.  Omdat ik zo de tijd van zwangerschap enzo niet wou afsluiten op deze manier.

Ons mannetje is geboren op 37.4 weken woog 3260gr en was 47.5 cm

Het is nogal een lap tekst geworden.. :-)

Welterusten lieve meiden

939 x gelezen, 3

reacties (0)


  • Si78

    Wauw hartelijk gefeliciteerd! En een diep respect voor jou meis! Wat heb je toch mee moeten maken. Ik weet dat ik ook veel medicijn nodig had in de ruggenprik want ik bleef ook pijn voelen. Ze zeiden, we geven je nog 1 shotje extra en als dat niet werkt dan moet je onder volledige narcose. Vreselijk, echt waar dus ik weet wel waar je het over hebt.

    Goed van je dat je blijft praten erover!

    En ook heel veel genieten hè! Xxx

  • MamaItalia

    Allereerst gefeliciteerd!! Wat heb je veel moeten doorstaan zeg! Gelukkig krijg je hulp want dit zal altijd bij je blijven. Maar er komt een dag dat je het een plekje hebt gegeven. Ik denk sowieso dat de komst van je mannetje ook veel goed maakt. En nu genieten!!

  • Han11

    Omg heftig dit! Niet gedacht dat je met verdoving alsnog alles kan voelen. Wow😳 maar gefeliciteerd!!

  • china-dad

    Allemachtig, dit was echt heel, heel heftig. En je hebt het doorstaan, wat ongelooflijk sterk!! Je zoon is het bewijs van je heldendom, ontzettend gefeliciteerd!!!

    En je man is ook een held, voor hem moet het ook vreselijk zijn geweest. Maar de grootste held dat ben jij.

    Geniet van je zoon!