Kriebel, kriebel

Hoi meiden,

even een kort updatje van de afgelopen maand waarin weer heel veel is gebeurd. De dagen vliegen echt voorbij en hoewel iedere dag eigendelijk hetzelfde is, vind ik het toch jammer dat het allemaal zo snel gaat. Ik probeer er niet al te veel bij stil te staan, maar iedere keer als ik naar mijn meisje kijk besef ik het me weer. Want waar is dat kleine hummeltje toch gebleven? Ze wordt zo snel groot en wijs. Niet te geloven. Ook qua ontwikkeling gaat ze zo hard. Iedere dag weer ontdekken we iets nieuws. De laatste tijd is ze enorm aan het kletsen en steeds vaker horen we toch echt haar woordjes zeggen. Voornamelijk nazeggen. Als je haar vraagt iets te doen, dan begrijpt ze het en doet het vervolgens ook. Als we vragen: waar is je jas? Dan loopt ze naar de gang en roept heel hard: DAAR! (wijzend naar de kapstok) Of als we vragen of ze iets wil pakken, dan komt ze doodleuk daarmee aangelopen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Is het natuurlijk ook wel, maar het feit dat ons meisje dat allemaal doet en begrijpt is gevoelsmatig onbeschrijfbaar. Het zijn juist die hele kleine dingen die ons zo trots als een pauw maken. En dat iedere dag weer. Qua uiterlijk verandert ze ook enorm. Het babyachtige is er nu toch echt af en het is nu echt een, jah hoe zeg je dat, een kind. Het is ook nog eens een lange tante dus ziet ze er automatisch ook ouder uit en met dat wijze gedrag van d'r vergeet je soms wel even dat ze nog 'maar' 14 maanden is. Ieder dag is echt een feestje. Natuurlijk met z'n ups en downs, want mevrouw kan er ook wat van als ze haar zin wil of als ze ergens haar zinnen op heeft gezet, maar dat hoort erbij en is ook denk ik een beetje de leeftijd. Een soort pre peuterpuberteit ofzo. Hoe moeilijk het soms ook is om ermee om te gaan, zo kunnen we er ook wel om lachen. Want het hoort bij haar ontwikkeling en we hebben wel eens voor hetere vuren gestaan. Dus we genieten volop en naar mijn idee wordt het alleen maar leuker en leuker. Het is zo'n lieverdje en kroelert en we zijn dol op d'r. Ze tovert iedere keer weer een glimlach op ons gezicht.

Maar dan de titel van mijn blog. Je had het me 15 maanden geleden echt niet hoeven vragen, want dan had je een volharde NEE gehoord, maar ik geloof dat het toch wel een beetje gaat kriebelen. Daarmee bedoel ik dus een broertje of zusje voor Mila. Had de afgelopen tijd echt niet verwacht dat ik dit gevoel nog zou krijgen aangezien we een heel zwaar en hectisch jaar achter de rug hebben, maar het is net met een verliefdheid. Je hebt het niet in de hand. Sinds een aantal weken is dat gevoel er en als ik zo'n klein hummeltje weer zie dan smel ik helemaal. Daarnaast lijkt het me geweldig als Mila een grote zus wordt. Volgens mij wordt het een super lieve en zorgzame zus. Ook vind ik het belangrijk dat Mila een broer of zus heeft en zo hopelijk iemand om lief en leed mee te delen in haar leven. Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt, maar dat is in de eerste instantie altijd je intensie. Zelf ben ik enigst kind en ik merk toch wel vaak dat ik een broer of zus mis. We hebben het geluk natuurlijk al een keer mee mogen maken door de geboorte van Mila, maar wat zou het geweldig zijn als we dat nogmaals mogen ervaren. Nog zo'n lief en leuk kindje als Mila. Dubbel zoveel liefde. Lijkt me heerlijk. En zoals altijd kleeft er wel een grote MAAR aan. Want zoals ik al zei hebben we een heel hectisch en zwaar jaar achter de rug. En dat maakt me wel bang, want hoe graag ik nog een kindje zou willen, ik ben bang dat de geschiedenis zich herhaalt en wij het weer zo zwaar gaan krijgen. En deze keer hebben we niet alleen maar rekening te houden met 1 kindje, maar ook met Mila. En gaan we dat wel trekken? Voor hetzelfde geldt wordt het een heel makkelijk kindje, maar wat als de geschiedenis zich herhaalt en we weer maandelang nachten in de weer zijn? En zo malen er steeds meer van die vragen door mijn hoofd. Ook al willen we nog wel een jaar of 2 wachten, het houdt met toch bezig. Zo dubbel allemaal. Zijn de redenen nou zo belangrijk en wegen die zo zwaar dat een 2de er misschien niet inzit? Pfff, wat dan? We hebben het er de laatste tijd steeds vaker over, maar ik merk dat mijn vriend ook in een soort dubio zit. Onze relatie heeft namelijk ook veel te verduren gehad, maar toch merk ik aan hem dat hij ook graag een 2de zou willen. We hoeven gelukkig nu niet die beslissing te nemen. We genieten nu gewoo enorm veen van Mila en willen geen seconde van haar missen. Wie weet wat de toekomst brengt en hoe we er dan voor staan en erover denken. Ik heb altijd gezegd: zeg nooit, nooit en dat doe ik ook zeker niet. En daarnaast is natuurlijk ook altijd de vraag of het ons weer gegund is. Gelukkig hebben we al een prachtig meisje waar we onwijs veel van houden. En wie weet komt daar in de toekomst een broertje of zusje bij.

Veel liefs,

XxX