Toppunt

Hoi meiden,

daar ben ik weer even. En deze week heb ik toch echt het toppunt van beroerdheid bereikt. Jeetje mina wat voel ik me beroerd. Vandaag gaat het wel, maar gisteren en maandag waren echt het ergst. Het begon zondagavond. Overdag zijn we nog lekker een stuk gaan fietsen en lekker van het zonnetje genoten. Toen we rond 19.00 uur thuiskwamen begon de ellende. Ik kreeg het ineens super koud. Had rillingen en zat echt te klappertanden op de bank terwijl de verwarming aan stond. Toen ben ik maar gaan douchen in de hoop dat het minder zou worden, maar het werd alleen maar erger. Daarnaast werd ik nog misselijker dan ik al was. Ben toen gelijk m'n bedje ingedoken in de hoop dat het de volgende ochtend beter zou gaan, maar niks was minder waar. Ik wilde heel graag dat het beter ging, maar zo voelde ik me absoluut niet. Ik heb zoiezo al 2 weken dat ik misselijk opsta en misselijk naar bed ga. Dus ik me toch aangekleed om mezelf naar m'n werk te slepen. Daar eenmaal aangekomen werd het alleen maar erger. Ik ben juf van groep 1 en ik kan dan niet zeggen van jongens ben er even niet hor, vermaak jezelf maar. Ben uiteindelijk na een uurtje weer naar huis gegaan want ik voelde me zo beroerd en ik zag het echt niet zitten om tot 16.00 uur te werken. Thuis gekomen ben ik gelijk naar bed gegaan en heb echt uren geslapen. Gisteren ging het iets beter en vandaag heb ik het wel de hele dag volgehouden. Pff wat kan je je dan ellendig voelen zeg. Het liefst ga je op bed liggen met een deken over je kop. En dan ook nog eens die misselijkheid. Het is nu zover dat ik het de hele dag door heb. Ik begin er al een beetje gewend aan te raken. Zou niet eens meer weten hoe het is om de dag zonder misselijkheid door te brengen. Lijkt me heerlijk! En ik heb sinds kort ook dat ik geen een luchtje van wat dan ook kan verdragen. Gisteren heeft mijn vriend eten staan koken en ik rook die lucht de hele avond door wat dus resulteerde in misselijkheid. Op dit moment is die etenslucht dan ook het moeilijkst om te verdragen. Gedver, als ik er alleen al aan denk word ik al misselijk. Maar ja, aan de ene kant vind ik het ook niet zo heel erg want ik weet hoe het komt en waar ik het voor doe. Dus wat dat betreft offer ik me graag op.

Voor de rest is er eigenlijk niks bijzonders gebeurd. Ik merk echt dat ik veel sneller moe ben en het dus 's avonds echt rustiger aan moest doen. Ik heb altijd gezegd dat ik echt niet zo'n zwangere word die met 8 weken al loopt te klagen dat ze het zwaar heeft en niks meer kan. Maar ik moet er soms echt aan toegeven, want het draait niet meer alleen om mij. Ik heb nu een wondertje waar ik aan moet denken en aangezien die nu volop aan het ontwikkelen is, kost het mij meer energie om alles te doen. Dus ik probeer zo min mogelijk te klagen en zoveel mogelijk te genieten, maar ik luister echt wel naar m'n lichaam.

Ben trouwens vanaf week 4 buikfoto's aan het maken en als ik ze zo vergelijk dan zie ik echt wel verschil. Ik had een heel klein buikje van mezelf, maar het wordt nu echt een bolletje. Soms schrik ik er zelf wel van want ik vind, vooral 's avonds, m'n buik best groot. Nou vertelde mijn moeder dat ze met 2 maanden ook al een echt buikje had dus blijkbaar heb ik dat van haar. En eigenlijk vind ik het ook wel leuk. Kan ik er lekker vroeg mee pronken ;)

Liefs XxX