Bang voor later

Goh. Daar sta je niet bij stil als je zo een klein mensje in je handen krijgt.
Maar wat gaat de tijd ongewenst snel!
Mijn dochter is al 12... 12!
Als zij in groep 5 niet was blijven zitten zat zij nu al op de middelbare school.
Maar gelukkig heb ik nog een jaar uit stel, want man man man.. wat word ik benauwd van dat idee.
Niet alleen moet zij dan een heel eind reizen.... als kinderen eenmaal op de hoge school zitten veranderen ze binnen no time van klein naar tiener.
Natuurlijk is dit de normale gang van zaken maar ik ben er zo verdrietig over dat het eigenlijk ab-normaal is.
Mijn kleine meisje is niet meer. Ik maak haar niet meer blij met het sprookjesbos. Het zal gedaan zijn met alle knutsels, tekeningen en liefdes verklaringen naar mij toe.
Meiden echt... ik kan wel huilen. Sterker nog.. de tranen staan in mijn ogen nu ik dit typ.
Ik ben erg jong moeder geworden. Heb veel fouten gemaakt. Ik heb altijd het beste voor mijn dochter geprobeert maar alles eromheen heeft er toch voor gezorgd dat mijn meisje niet een geheel zorgloze jeugd heeft gehad.
Ik heb het niet expres gedaan. De keuzes die ik heb gemaakt hebben een stempel op haar gedrukt. Niks is hoe ik het ooit had bedacht toen ik als klein meisje fantaseerde. Maar ik heb me best gedaan voor wat het is.
Ik heb zoveel spijt van bepaalde aspecten maar ik kan ze niet ongedaan maken.
Mischien is dat de angst wel. Niet alleen dat mijn kleine meisje mijn kleine meisje niet meer is...
Maar dat ik het niet meer goed kan maken met haar. Dat ik haar dat niet meer terug kan geven...
Het is natuurlijk niet allemaal doffe ellende.. maar... ellende is vaak hetgeen blijft hangen. Wat zich telkens in het diepst van je ziel knaagt.
Ik hoop dat ik dit gevoel ooit kwijt raak. Want het voelt naar...

Ik hoop dat moeders van de wat oudere kinderen hier zich herkennen en een positieve draai aan mijn verhaal kunnen geven..
Dat ze zich vinden in andere leuke activiteiten met hun kinderen en.... dat het gewoon doorgaat. En helemaal niet het einde van de wereld is.
Mischien heb ik wel last van een soort... angst voor een toekomstig leeg nest syndroom. Mede doordat ik dan het gevoel heb dat ik dan niet meer goed kan maken wat ik fout deed.
In ieder geval... ik moest even mijn ei kwijt in dit blogje. Dus als je het hebt gered tot het einde.. bedankt.

Liefs