Nog een kindje?

Als eerst inderdaad proberen realistisch te zijn in je eigen hoofd en niet wat anderen vinden. Verder zal een of twee kids verzorgen minder verschil maken. Je veegt je huis even snel (of intensief) schoon met een of twee kinderen en ook koken en boodschappen doen zal even lang duren. Natuurlijk zijn er ook dingen die belastender zijn met twee kinderen maar veel ook niet. Ga bij jezelf na hoe je de zwangerschap en eerste jaar wit doorkomen en als je denkt dat dat haalbaar is voor iedereen zou ik die liefde gewoon zijn gang laten gaan.

doen wat jij denkt dat goed voelt ,

wij hebben een hectisch gezin van 4 kinderen . waaran 1 rolstoelafhankelijk en 2 met ass . en mijn gezin is ook niet compleet .

wij zijn via fertillitiekliniek bezig voor een 5 e . we hebben alle gesprekken en onderzoeken gehad en iedereen keurt het goed . ze hebben na het hele plaatje gekeken of het geestelijk , lichamelijk , finanicieel en zelf plek bij ons in huis of er wel plek was . nu is dat allemaal goed gekeurd .

in onze omgeving zijn er 3 die van onze situatie weten en de rest zal het pas gaan zien als ik een dikke buik heb want zal niks zeggen omdat ik weet hoe ze gaan reageren . maar ik weet wat ik wil .

ik heb nu 2 terugplaatsingen gehad helaas mislukt . morgen mag ik weer voor echo hopelijk is het weer tijd voor de volgende terugplaatsing .

met heel me verhaal wil ik dus zeggen jullie willen allebei heel graag ik zou er voor gaan .

daarnaast je kindje kan tegen de tijd dat de baby geboren word na peuterspeelzaal/ chreche miss voor even rust op een dag .

Ik denk eigenlijk als je achter je eigen keuzes staat, maakt het niet uit wat anderen denken.

Het lijkt me niet dat je afhankelijk moet zijn van anderen om je gezin draaiende te houden. Je kunt als je de financiële middelen hebt altijd hulp in de huishouding en oppas inhuren.

Als je kenbaar maakt hoe blij een tweede kindje jullie maakt en dat jullie het graag willen, hoe kan dan iemand nog negatief reageren. Denk ik dan :). Als je in je achterhoofd houdt dat je positieve reacties krijgt dan zul je ze ook eerder krijgen.

Kun je niet om hulp vragen? Vaak moet je het gewoon vragen. Ik denk er eigenlijk ook nooit aan maar vind het niet erg als iemand het wel eens nodig heeft.

Ik weet natuurlijk niet hoe het gaat ivm je trage schildklier. Anders misschien even bespreken binnen de familie wie bereid is af en toe te helpen. Je moeder bijvoorbeeld? Als het financieel kan, dan de kinderdagopvang.

Je moet ook aan jezelf denken natuurlijk dat je het wel aan kan. Idd even bespreken met je arts.

Iig niet jullie kinderwens niet serieus nemen alleen om de reacties van anderen!

Wat fijn dat het goed gaat met jullie! Ik zou het even met je internist overleggen inderdaad. Kijken hoe hij/zij erover denkt. Als die zegt dat het kan zou ik ervoor gaan! Boeien wat anderen denken..

Ik denk dat het belangrijk is zelf de afweging te maken of je het aan kan of niet, niet de meningen van anderen.

Ben zelf ook chronisch ziek en tot weinig in staat. Het is bij mij echt een moeilijke keuze geweest om te bepalen of we wel aan kinderen moesten beginnen wegens mijn gezondheid. We wilden het allebei, maar dat betekent niet dat het ook een goed idee is.

Je zegt zelf dat je vrijwel constant moe ben en maar net voor jullie zoontje kan zorgen en misschien af en toe iets in het huishuiden kan doen. Twee is toch wel een stukje zwaarder dan één. Ga bij jezelf na of je het echt aan gaat kunnen die zorg te dragen terwijl je man aan het werk is. Zo niet zeg je zelf al dat er geen hulp te verwachten valt en moet je misschien met pijn in je hart toch het moeilijke besluit maken om je eigen wens niet in vervulling te laten gaan. Je wilt immers je zoon en toekomstige kindje ook niet te kort doen.

Als je toch besluit na al die moeilijke overwegingen dat je denkt het aan te kunnen, dan moet je er gewoon voor gaan ongeacht wat andere ervan vinden.

Wat 'n ander ook zegt

Laat ze gaan laat ze doen laat ze praten

Mooie tekst

Weet je.... mensen vinden altijd ergens iets van. Als dit voor jullie goed voelt en je doet jezelf je man en je kind niets te kort waarom dan niet.

Kun je misschien een schoonmaakster betalen ? Zo kan je je man ook een beetje ontzien. En trekt jou lichaam een zwangerschap ? Dat zijn dingen waar ik dan mee zou zitten.

Overleg het met je internist en er zijn vast meer vrouwen die in jou situatie hebben gezeten.

Bedenk je ook of je het nog aankunt als het kindje niet "volgens het boekje" blijkt te zijn. Weeg alles tegen elkaar af en maak dan samen met je partner een keuze. Ik zou in jouw geval nog even uitstellen. Je kinderen hebben een leukere jeugd als mama zich goed voelt.

Ik zou niet druk maken om de reacties van andere. Helemaal niet als die jullie ook niet helpen hebben ze er niks over te zeggen.

Als ik zou jou verhaal lees zou ik het niet doen. Lichamelijk gaat het niet zo goed en als je nu al continu moe bent hoe moet het dan als je zwanger bent ? Je zoontje verdiend ook een moeder die een beetje energie voor hem heeft dat heb je straks misschien niet met de zwangerschap. En hij is nog zo klein dat het moeilijk uit te leggen is. Ik zou zeker nog 2 jaar wachten en dan voor een broertje of zusje gaan.

Ik zou niet druk maken om de reacties van andere. Helemaal niet als die jullie ook niet helpen hebben ze er niks over te zeggen.

Als ik zou jou verhaal lees zou ik het niet doen. Lichamelijk gaat het niet zo goed en als je nu al continu moe bent hoe moet het dan als je zwanger bent ? Je zoontje verdiend ook een moeder die een beetje energie voor hem heeft dat heb je straks misschien niet met de zwangerschap. En hij is nog zo klein dat het moeilijk uit te leggen is. Ik zou zeker nog 2 jaar wachten en dan voor een broertje of zusje gaan.

Belangrijk inderdaad om medisch goed door te spreken. Ik ben niet bekend met een trage schildklier, maar jou gezondheid is zo belangrijk!

Door de restklachten van een ongeluk kan ik niet werken. Mijn moeder vond het heel spannend dat ik een kinderwens had (nu nog steeds eigenlijk). Zou ik het wel aankunnen terwijl ik het huishouden nog niet eens alleen gedaan krijg?

Ondertussen is de kleine 10 maanden. De zwangerschap heeft mij goed gedaan! Ik heb minder klachten dan voorheen, hoe dat kan weet niemand. Aangezien er bij mij nooit een duidelijke diagnose is kunnen stellen. Een flinke klap op je hoofd en zo veel kan verstoord zijn en blijven.

Mijn man en ik hebben het goed besproken van tevoren. Want met kindje kan ik natuurlijk nog minder in het huishouden en hij werkt fulltime.

Het huishouden staat hier op een laag pitje, maar de belangrijkste dingen worden trouw gedaan. Ik doe wat ik kan en mijn man doet de rest. Schokkend voor mijn schoonfamilie 'die arme jongen werkt al zo hard'. Maar we hebben dit samen besproken en besloten.

De eerste drie maanden na de bevalling (het herstel ging heel moeizaam door een slecht genezende knip) heeft mijn moeder wel veel geholpen in het huishouden en met de kleine. Zonder haar hulp was het nog zwaarder geweest en het was al zo zwaar.

Dus mijn tip, bespreek het uitgebreid medisch en uitgebreid met je partner. Het zal voor hem nog meer werk worden. Overweeg of het haalbaar is allemaal. Succes met je keuze!

Ik snap wel dat je een broertje of zusje voor je kindje wilt. Wij hadden altijd al voor ogen meer dan 1 kind te willen, indien dat ons gegund is natuurlijk (en dat was ook zo). Puur omdat wij een broer/zus hebben heel belangrijk vinden. Ik zou eerst met de internist bespreken wat de mogelijkheden zijn en daarop verder borduren. Wat anderen vinden, zou helemaal niet moeten boeien

Als jij/jullie denken dat het jou ook lukt om deels alleen voor 2 kleine kinderen te zorgen(ze leren natuurlijk wel steeds meer zelf te doen en te helpen), dan zeg ik doen. Hardstikke leuk. Zeker als jullie er beide achter staan.

Herkenbaar. In mijn geval zou het gat in ons gezin een levenslange stempel drukken op mijn welzijn en beleving van mijn ziekte. Heb je mogelijkheden om de kleine vaste dagen naar gastouder/kdv te brengen? Vaak kun je in geval van nood dan ook op hen terug vallen.