Waar blijft de tijd!?

Onze knul morgen alweer 1 maand oud, jeetje wat gaat de tijd hard! En er valt zoveel te schrijven, er gebeurd zoveel! Ons leven staat op zn kop en nu met 2 kinderen is het ook weer wennen. Een kraamweek, dan een paar weken met manlief ons nieuwe leven leren kennen als papa en mama van 2 kinderen (en oja nog een keukenverbouwing , waren we nog mee bezig en was bijna af voordat ik ingeleid was, maar nu de kleine er is schiet dat natuurlijk ook voor geen meter op) en deze week ging manlief weer werken en sprong ik in het diepe met de zorg van 2 kids. En oja dan nog het stukje van herstellen van de zwangerschap en bevalling & ontzwangeren.

Mijn kraamweek was heel fijn, alleen al omdat ik thuis was met onze kleine man (en ons gezin) dat hadden we van tevoren nooit durven hopen! Een fijne kraamverzorgster die 6 dagen bij ons is geweest. Veelal geholpen in de huishouding want over de verzorging hoefde ze me niets meer uit te leggen. Ja nog even 'oefenen' in de tummytub, hoe ik mijn handen moest houden dat was ik even vergeten maar nu geniet meneer ook van zijn badje. En ik geniet daar ook zo van, ik zie hem gewoon ontspannen en soms valt hij bijna in slaap, zo schattig!

Hoe anders zo'n eerste tijd is met een 2e kindje ervaar ik nu; toen was alles nieuw en moest alles wennen. Het meeste waar ik bij mijn dochter moest wennen was het 24/7 klaarstaan, bijv. ook al voel ik me nog zo brak, ongeacht het tijdstip van de dag altijd paraat staan. Of 's ochtends vroeg opstaan, ik was nooit zo'n ochtendmens maar dat is compleet veranderd sinds ik mama ben. 07.00 uur? Prima tijd om de dag te beginnen! Hoppa lekker schoon in de kleren, ontbijten en we starten de dag!
Wat dat betreft 'haakt' onze knul mee in het dagritme. Hij komt tussendoor voor zijn voedingen en dat vergt wel wat planning maar daar heb ik geen problemen mee, dus dat maakt het niet zwaarder vind ik zelf!
Wat het wel lastig maakt zijn de krampjes, huilen, onrustig. Wat 'gelukkig' maar een periode is totdat met een maand of 3 zijn darmflora helemaal aangelegd is, maar vooralsnog is dit wel een vermoeiende tijd (wat ik ook nog goed herinner van mijn dochter, vooral de eerste 10 weken) en als ik alleen ben kom ik handen tekort en is het
kijken wie welke zorg nodig heeft, wat het belangrijkste is. Oftewel mijn hersens draaien overuren en met al die drukte in mijn hoofd onthou ik alleen het allerrrbelangrijkst en de rest.. vergeet ik gewoon, ben wat dat betreft een gatenkaas op dit moment! Achja komt ook wel weer goed hihi zolang ik alles maar opschrijf.

Onze knul groeit goed, maar blijft nog steeds klein met zijn 2700  gram ongeveer en kledingmaat 44 past hem ook nog goed. Alhoewel.. het gaat al wat strakker zitten .. gaat goed dus! Zijn grote zus vindt haar broertje ontzettend lief en interessant. Vanaf dag 1 geeft ze uit zichzelf kusjes aan haar broertje. En niet 1 kusje maar dat gaat zo de hele dag door. Zooooo schattig! Lopend langs de bank gaat ze naar hem toe en spiekt op haar tenen over de wiegbak heen (wiegbak staat op de bank).
Ook dat nog; nog even en onze dame loopt. Ze kan nu een paar tellen alleen staan zonder om te vallen, en wat een lol heeft ze in het lopen! Ze is een blij meisje die zelf goed kan spelen, kleine opdrachtjes begrijpt en een cabaretier in de dop met haar eigen humor, we liggen hier regelmatig dubbel van het lachen.
Met eten is ze ook heel makkelijk, veel lust ze en van de week kwamen we achter haar favoriete eten: bruine bonen! Dat gaf nog een hoop (geur)plezier die avond...

En dan nog ik als mama, ik voel me zo gelukkig en gezegd met mijn kindjes! De wallen hangen op mijn knieeen, de hormonen teisteren mijn humeur nog weleens (maar ik ben daar steeds bewuster van en dat scheelt al een hoop, dat ik wat rationeler ermee om kan gaan en niet laat leiden als ongeleid projectiel ..). Terugkijkend op de zwangerschap mis er er helemaal niets aan. Het waren 9 loodzware maanden. Eerst 6 maanden vaak overgeven, toen kon ik net weer wat binnenhouden en kwamen de zorgen vanwege de groeiachterstand. Jeetje.. wat een verdriet heb ik gehad..  de bevalling is goed gegaan alhoewel ik nog wel wat moet verwerken in mijn hoofd van hoe de placenta verwijderd is. Dat ga ik ook terugkoppelen aan de gynaecoloog. Normaal doen ze dat onder verdoving (ruggenprik of narcose) en ik had niets en jeez wat was die pijn vreselijk, nog 10x erger dan bevallen :(  Lichamelijk valt er ook nog een hoop te herstellen maar... een andere keer meer want het is weer etenstijd hier!

Groetjes van een hele gelukkige mama :)