Bevallingsverhaal

De dagen vliegen voorbij en onze kleine man is alweer 1 week oud, en wat is het genieten! Ik ben dolverliefd op onze kleine knul en zijn grote zus, wat een rijkdom 2 kinderen. Gister gaf dame haar broertje uit zichzelf een kus terwijl ze losstaat, ook weer iets nieuws! Whaaa kodakmoment! Waaaarrr is het fototoestel! 'geef je nog een kusje aan je broertje?' Nee natuurlijk niet toen was de bal een veel leuker en interessanter speeltje..  :)

Maar goed het bevallingsverhaal!

12 juni, wederom CTG & doppler controle in het ziekenhuis. En er werd nog eens gemeten. Normaal mochten we dan weer naar huis maar nu mochten we even meelopen naar een kamer. Hmm.. ik had nog wel wat vragen maar dat kon altijd gewoon tussendoor? Vreemd. Maar de verloskundige van het ziekenhuis had ons wat te vertellen blijkbaar na overleg met de gynaecoloog. Babyboy groeide al weinig tot nihil de afgelopen weken en nu stond hij al 2 weken stil. Dus toen werd verteld dat ik op 18 juni zou worden ingeleid met 37 weken en 2 dagen. Iets wat al boven ons hoofd hing dus we stonden niet verbaasd. En dan verlaat je het ziekenhuis met een datum, dat je weet wanneer je ongeveer gaat bevallen en de dagen aftellend tot de 'grote klus' die te klaren valt, alle voorbereidingen thuis treffen. Heel raar en ik vond het echt a-relaxed! Tasje inpakken voor dame en ja voor hoeveel dagen? Het kan snel gaan maar ook een paar dagen duren. Ik heb enorm gebruld bij het pakken van haar logeertas, niet wetende wanneer ik haar weer zou zien.

18 juni 07.00 uur. We melden ons keurig bij het ziekenhuis en we werden gebracht naar een kamer waar andere dames ook die dag werden ingeleid. Wederom half uur CTG en daarna eens kijken of er al ontsluiting is. Daarna bloeddruk gemeten en die bleek erg hoog. Of ik vaker een hoge bloeddruk had? Nou nee maar de zenuwen gierden op dat moment door mijn lijf..dan was dat niet zo gek..
Ik had al last van voorweeën gehad de dagen/weken ervoor maar of die daadwerkelijk ook maar iets hadden gedaan was mij de vraag.. en ja hoor ik had 2 cm! De gynaecoloog vertelde dat ik direct naar de verloskamer kon en de vliezen zouden daar gebroken worden. Zo dan, net een uur in het ziekenhuis, hoe rap kan het gaan! Totaal verbaasd zijn we gelopen naar de verloskamer.

Daar kwam de verloskundige nog even inwendig controleren en werd aangesloten op de CTG en daar ben ik tot na de bevalling ook niet meer van losgekoppeld. Ze vertelde dat ze liever iets meer ontsluiting zou zien. Als ze nu de vliezen zou breken met 2 cm zou ik langer weeën hebben, en die weeën moest kleine man niet te lang te verduren krijgen want dan zou hij het nog weleens moeilijk kunnen krijgen. Dus toen werd besloten om een primer in te brengen, een tablet om de boel week te maken en extra ontsluiting te krijgen. Dat betekent 4 uur wachten in de verloskamer en daarna kijken of ik wat meer ontsluiting had en wellicht de bevalling en weeën uit zichzelf zouden beginnen.
Ik had een hoop boekjes meegenomen dus ben maar gaan lezen, beetje slapen tussendoor en manlief had de laptop meegenomen en is gaan gamen. Tussendoor zaten we te kletsen en te geiten, je moet toch wat! En er werd regelmatig gecontroleerd hoe het ging. Op een gegeven moment voelde ik weeën , eerst lichte weeën en dat zagen we dan ook mooi op de CTG en rustig aan steeds meer.

Om 13.00 uur werd het menens en begon de bevalling echt, de weeën werden scherp, moesten weggezucht worden. 13.45 uur werd gekeken naar de ontsluiting: 3 cm en toen werden de vliezen gebroken. Toen barstte de weeënstorm los en ben ik in 2 uur tijd van 3 naar 10 cm gegaan. En toen had ik persdrang. Maar het was 15.45 uur en ik kon toch nog geen 10 cm hebben? Had nog geen controle gehad tussendoor maar in mijn hoofd klopte het niet dat ik persdrang had en de gedachte dat ik vast nog maar 5 cm ontsluiting had ofzo! Ik riep naar mijn man dat ik het bijna niet meer tegen kon houden. Daar sta je dan samen in een verloskamer in een ziekenhuis vol medisch personeel, maar niet in onze kamer!
Noodknop ingedrukt. Paar minuten later weer. Niemand kwam en ik dacht alleen maar, ons kind gaat zo geboren worden en niemand is er! (bleek achteraf dat ze net in de overdracht zaten van de diensten).
Manlief is als de wiedeweer de gang opgegaan, riep om hulp en toen kwam er een verpleegkundige. Die vertelde rustig maar streng dat ik nog even de persweeën tegen moest houden (jaja, dat lukt ook echt als je lichaam niet anders wilt dan persen).
Ze wist dat onze knul dysmatuur zou zijn en hij mocht niet zonder arts/verloskundige geboren worden omdat ze niet wisten hoe hij het zou doen na de geboorte. Achteraf zei ze ook dat ze dit moment erg spannend vond omdat ze zag dat het moment daar was, en maar hoopte dat er iemand op tijd kwam.
Toen ze kwam belde ze (heb ik verder niets van meegekregen) dat ze NU moesten komen. 16.00 uur kwamen er een dozijn witte jassen binnen. En ik mocht persen! 16.04 na 3x persen is onze knul geboren met 2100 gram en 40 cm, wij noemen hem Jaco. Ik heb hem zelf aangepakt en op mijn buik gelegd, zo bijzonder! Hij ging huilen, had een apgar van 9-10-10 en mocht lekker bij mij liggen waarna manlief de navelstreng doorknipte. Na een paar minuten ging de kinderarts controles doen en meneer deed het geweldig! Hij hoefde niet de couveuse in en mocht later die avond mee naar de kraamkamer bij mij.

Maarja toen de placenta nog. Eerst een prik in mijn been maar hij kwam niet. Toen hoorde ik een ‘ojee..’. De navelstreng bleek zojuist afgescheurd te zijn van de placenta, die nog in mijn buik zat. Een hoop geduw verder maar er kwam niets. Ondertussen een mega beurse buik ik was echt klaar met de pijn toen. Ze vertelde dat ik klaargemaakt zou worden voor de OK om het manueel te verwijderen (ruggenprik zou ik krijgen) dus dat gebeurde. Toen kwam de gynaecoloog zelf nog even langs voor een laatste poging de placenta eruit te krijgen en die werd verwijderd zonder enige verdoving. Dat was een hel, pijn was nóg erger dan bevallen en ik dacht echt dat ik van mijn stokje zou gaan. Een paar tellen later stopte ze en daar was de placenta, wat me een ritje OK bespaarde. Nu nog moet ik bijkomen van dit stuk na de bevalling, dat was heftig..  achteraf toch wel ‘blij’ dat het zo gegaan is want nu kon ik fijn de hele tijd bij mijn kind zijn.

Later die avond werden we naar de kraamkamer gereden. Hij dronk zijn flesjes, temperatuur was goed en zijn bloedsuikerwaardes die de eerste 24 uur geprikt werden waren telkens goed.
Na 2 nachten ziekenhuis was er geen reden om hem te houden ondanks zijn 4 pond en mochten we naar huis en heb ik de afgelopen week tegen alle verwachtingen in genoten van een heerlijke kraamweek, thuis!

Na een hoop verdriet en zorgen vooraf om zijn lage gewicht en de opstartproblemen die daar vaak bij komen kijken blijkt onze knul ijzersterk te zijn. Hij is een klein poppekindje, is maar weinig afgevallen (de eerste 3 dagen, laagste was 2010) en na een week zit hij al op 2210, dus al boven zijn geboortegewicht. Oftewel hij doet het geweldig :D
De dokters hadden het goed ingeschat en ik ben zo blij dat ik ben ingeleid, buiten de buik groeit hij veel beter dan erin.
Een heerlijk mannetje! Wat een rijkdom 2 kinderen, voel me ontzettend gelukkig en compleet met z’n vieren!
Voor nu duik ik gauw mijn bed in. Meneer moet iedere 3 uur gevoed worden (ik geef flesvoeding, dat is ook de reden dat we zo snel naar huis mochten. Met borstvoeding weten ze niet wat hij binnenkrijgt en had hij nu nog in het ziekenhuis gelegen, voor hem is flesvoeding het beste), mijn man doet de late avondfles en ik draai de nachtdiensten ;-)

Dus ik zeg weltrusten J