Toen ik positief testte was ik helemaal van slag. Mijn man gaf aan dat abortus misschien een optie was.
Ik was op dat moment net 6 maand klaar in het ziekenhuis vanuit de pop-poli. Ivm een behoorlijke postnatale depressie. Een nieuwe zwangerschap zag ik daardoor geestelijk al 1 grote ellende worden..
Lichamelijk zijn zwangerschappen ook niet mijn ding dus werd er best bang van.
Meteen een vriendin gebeld, zij heeft, helaas, een abortus moeten plegen.
Ze was heel duidelijk, als jij een abortus pleegt dan ga je kapot, dan krijg je daarom weer een depressie en ik weet niet of je daar uit gaat komen.
Daarnaast zijn we getrouwd. Hebben we een eigen woning en gaat het goed.
Na 2 dagen al gezegd dan abortus geen optie is, hoewel we dit wel bij de verloskundige hebben aangegeven. Hun weten ook hoe het voorheen is gegaan natuurlijk.
Nu loop ik tegen het einde van mijn zwangerschap. Lichamelijk is het zwaar. Geestelijk word het hierdoor steeds moeilijker. Maar ik heb veel hulp en hierdoor sleep ik mezelf erdoorheen. Ons 3e kindje is zo welkom. Ook al heb ik het vaak wel moeilijk, ik zou het niet willen missen. Wel heb ik hiervan geleerd dat zolang mijn man niet is geholpen het altijd kan gebeuren. Dus is hij hierna aan de beurt ;)
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. En dat je de keus maakt die het beste bij jou past. Maak jezelf niet gek.
Wat herkenbaar, ik ben zelf ook zwaar depressief geweest en voel me nu ook die kant opgaan omdat dit zo onverwacht is. Ik moet echt mijn gevoel en gedachten kwijt.
Ik heb vorige maand ook positief getest. Niet gepland. Ik was een paar dagen in shock. Na 2 vroeggeboortes (31 en 35 weken) is een nieuwe zwangerschap toch weer heel spannend. En ik ben 37, geen werk op het moment en heb ook diabetes. Allemaal zaken waarom ik eigenlijk niet meer zwanger wilde worden. Mijn man was direct positief en noemt deze zwangerschap een wonder. De overige personen die het nu weten waaronder mijn moeder waren niet positief.
Ik heb er goed over nagedacht maar het kan mij echt niet meer schelen hoe anderen erover denken. Al die negativiteit terwijl een zwangerschap zoiets moois is. Toen ik vorige week het kloppende hartje op de echo zag was het duidelijk. Er komt een kindje bij!
Vreselijk die reactie van je moeder. Daar ben ik ook zo bang voor voor mijn vader. Eigenlijk raar dat we ons dat aantrekken we zijn volwassen. En toch heeft het zo'n grote invloed
Juist daar heb je helemaal gelijk in en weet je wat het mooiste is.... Mijn moeder begint nu bij te draaien en is nu uiteindelijk blij met de komst van de nieuwe baby.
Ik vind het jammer dat je niet reageert op de reacties, het is niet duidelijk waar je exact tegen aanloopt en waarom je zo'n grote twijfel hebt..
Sorry ben momenteel aan het werk, vandaar dat ik niet reageer.
Voor mij zou het een absoluut juichmoment zijn, ik probeer al ruim 2 jaar zwanger te worden van een derde kindje en dat wil maar niet lukken. Wat is het leven toch onvoorspelbaar!
Maar ik begrijp je dilemma, jullie hebben al een balans gevonden met 2 kinderen en een baby erbij verandert veel. Gelukkig hoef je niet nu direct te beslissen. Wanneer mag je een echo laten maken om te kijken of het goed gaat en of het op de juiste plek is ingenesteld? Sterkte de komende tijd. ❤
Waar ben je precies bang voor? Wat vind je het moeilijkst? 
Lang leven de hormonen er ook nog bij. Blijf bij jezelf, praat.! 
Lang leven de hormonen er ook nog bij. Blijf bij jezelf, praat.!
reacties (0)