Ik had 11 jaar geleden exact de zelfde gevoelens, wij waren 19, en ongepland zwanger. Dacht ook wat zullen ze wel niet van mij denken, ik vond t zo spannend om het te vertellen.. maar tegelijkertijd wist ik ook dit kunnen wij ondanks school en evt negatieve gedachtes en daarna snel naast ons neergelegd. Uiteindelijk hebben wij ons voor niks zorgen gemaakt en vond iedereen het mooi en bijzonder. Het is een prachtige jongen van 11 jaar en hij heeft bijna 3 zusjes 😜
lekker laten kletsen!! ik heb een groot gezin en over ons wordt vast genoeg geroddeld. Niet leuk maar ja, ze doen maar!! Geniet van je zwangerschap en dit mooie kindje
Het is belangrijk dat je zelf van je beslissing houden gaat, en er zelf 100% achter staat. Wat de rest er dan van vind? Heb daar a.u.b kort gezegd schijt aan. Mijn man en ik hebben jaren geprobeerd zwanger te worden, en konden niet wachten het nieuws te delen. . . Toen wij het bekend maakte, kregen we van 75% van onze fam én vrienden hele korte of zelfs geen reactie. Daar heb ik het best een tijd moeilijk mee gehad.. Nu sta ik daar boven. Wat ik hiermee bedoel te zeggen.. Mensen zullen altijd een oordeel of mening hebben.. Zolang jij en je man/gezin er gelukkig mee zijn.. Is dat meer waard dan welke reactie ook 
Dag mama,
Herkenbare situatie hoor! Alleen stond bij ons, mijn man niet achter de derde. Het heeft ons bijna onze relatie gekost. Gelukkig (met hulp van maatschappelijk werk) gaan zaken nu de goede kant op en gaan we voorzichtig aftellen naar de geboorte.
We lopen alleen nog niet zo over van blijdschap zoals bij de eerste twee, maar het komt goed. Wij zien zoveel beren op de weg, maar de kinderen (4 en 7 jaar) kijken enorm uit naar hun broertje! En ook de opa’s en oma’s.
Waar het bij mij uiteindelijk op neer kwam: van welk besluit ga ik spijt krijgen: afbreken of niet en als gevolg toch het kindje laten komen en ervan houden?
Ook ik was bang voor de reacties van mijn ouders en anderen. Ik (we) heb het 17 weken stil gehouden. Toen ik het vertelde was de omgeving enthousiaster dan ik. En nog.
En er is niks mis mee als je zegt dat het een verrassing is en dat je er nog aan moet wennen. Je hoeft niet meteen over te lopen van blijdschap. En je hoeft al helemaal geen verantwoording af te leggen. Jullie leven, jullie besluit.
Ik herken je gevoel wens je heel veel sterkte! Bedenk dat een zwangerschap niet voor niets negen maanden duurt. Je groeit er ook geestelijk in mee. Lekker cliché; ik weet het.
Die beren op de weg zien wij dus ook
Die beren op de weg zien wij dus ook
Die beren op de weg zien wij dus ook
De beren bij ons bestaan voornamelijk uit het feit dat het leven makkelijker zou worden nu de jongste naar school gaat, minder bagage met een dagje uit, weer dat kinderdagverblijf enz. Eigenlijk het inleveren van wat vrijheden die we soort van terug zouden krijgen.
Ook materiële zaken speelden wel mee, maar daar konden we ons redelijk snel overheen zetten. Natuurlijk gaat het allemaal wat meer kosten; er zullen andere prioriteiten gesteld moeten worden.
Uiteindelijk kon ik het niet afbreken. Voelde niet goed. Maar het gevolg was wel dat er dus een kindje bij komt. Dat gevolg is al een heel ander gevoel dan bewust voor een kindje gaan (gepland).
Ik vergeet van mijn leven niet meer, dat bij de eerste termijnbepaling bij de vk; ik hoopte dat het hartje niet zou kloppen... want dan zou de natuur een besluit voor ons hebben genomen.
Volg je gevoel. Zorg ervoor dat je je hele leven achter het besluit kan staan dat je op het punt staat te nemen.
Heel veel sterkte!
Ach meis, je bent geen 18 meer en je hebt al langere tijd een relatie. Het zal allemaal wel loslopen. Dat heeft het zelfs bij mij gedaan, ondanks reacties dat ik abortus moest plegen bij beide zwangerschappen. Je kan meer aan dan dat je denkt, het komt wel goed.
Oh, wat was ik bang voor de reactie van onze geplande zwangerschap. Maar uiteindelijk maakt het alleen uit wat jij en je gezin vind toch? De rest van de mensen moet even aan het idee wennen en is dan meestal wel blij voor je. Misschien moet je zelf ook nog aan het idee wennen omdat het ongepland is?
Gun jezelf wat tijd, je hoeft t niet meteen te vertellen. Wen eerst zélf aan het idee, maak n pretecho in 3d, met je man of met hele gezin.
Pas wanneer jij een beetje gewend bent hoef je het te delen.
Dan komen reacties ook minder binnen
Oh in het hier en nu kunnen de reacties zo negatief zijn... kun je fantaseren over de toekomst? Over een meisje met 2 pluimstaartjes die kwijlkusjes blaast waar je (schoon)familie van smelt of een lekker ventje met spekbeentjes met een schaterlach waar iedereen van gaat glunderen... 
Je familie wordt een heel leven aan liefde rijker - vroeg of laat gaan ze dat merken.
Waar ben je bang voor? Wat kunnen mensen je verwijten? Ik ben zo benieuwd wat hier achter zit, waarom zelf je familie zich er negatief mee bemoeien zou..
Mensen vinden altijd wel iets over een zwangerschap, gepland of niet. Laat ze maar. Zolang je man en jij er achter staan is het goed! Ook hier weer: neem de tijd. Breng anderen pas op de hoogte als jullie daar zelf aan toe zijn.
Fuck anderen. Je bent (volgens mij) een volwassen vrouw, niemand heeft wat over jou te zeggen. Ga met je partner in gesprek over hou of wat overal is een oplossing voor het komt wel goed.
Ik kan me voorstellen dat je flabbergasted bent en alles op zijn kop staat, maar de reacties van anderen zou ik niet mee laten wegen. Dat staat los van jou gevoel t.o.v de zwangerschap. Laat het bezinken...
Waarom ben je zo bang dat iedereen het gek of raar zal vinden? Dat is het toch helemaal niet? Drie kinderen is geen twaalf en het is ook niet alsof jij al 50 bent
Als ik naar jóuw profiel kijk dan zie ik dat je 35 jaar bent en 2 kinderen.Waarom zou het dan zo gek zijn om een 3e te krijgen?
Luister naar jezelf en wees dankbaar dat dit kind jullie gekozen heeft als ouders want kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend...
Wat de buitenwereld zegt zou hier geen invloed op moeten hebben.
Je bepaalt zelf welke meningen belangrijk voor je zijn (je kunt bijvoorbeeld een top 5 maken), alle andere meningen doen er simpelweg niet toe. Enne andere mensen denken sowieso niet veel over jou, ze hebben het te druk met denken over zichzelf, hun eigen bezigheden. Ik snap dat je geschrokken bent, en daardoor misschien wel de angst is ontstaan over wat anderen daarvan gaan denken, maar probeer dat naast je neer te leggen. Op dit moment zijn jij en je vriend het belangrijkste, de buitenwereld kan wachten totdat je er zelf helder over kan nadenken. Succes. 
Wat vooral belangrijk is.... wat vindt jij?
Hier ook ongepland zwanger van de 5de... het is me nog niet een keer in mn hoofd geschoten wat andere hier van zullen denken.... moeten zij mijn baby eten geven??? Nee... moeten zij snachts opstaan?? Nee..... Dus wat zij er van vinden doet er niet echt toe
Wat maakt dat je zo bang bent voor de reacties dan? En ze hoeven toch ook niet te weten dat het ongpland is, dat doet er toch helemaal niet toe? En nieuw leven dat in je groeit is toch geen schokkend bericht? Dat is toch goed nieuws? Goed het is even schakelen als je er niet op gerekend had en kan je wereld even op zn kop zetten maar als het bij jullie welkom is wat doet de mening van anderen er toe? Zeg dat ook gewoon. Mensen hebben altijd overal een mening over, maar daar moet je niet van wakker liggen. Het is jullie leven.
Het belangrijkste is wat JIJ Ervan denkt Zonder dat je aan de meningen van anderen denkt. Jouw lichaam. Jouw leven.
Ik had een stukje getypt over stappen ondernemen , daarna las ik je vorige blog. Nvt meer dus ..
Sterkte deze periode! Liefs.
iig loslaten wat andere denken. Het js tenslotte jullie leven. Mensen denken altijd ergens iets van.
reacties (0)