Gesloten Jeugdzorg

Omwille van mijn man ben ik 14 maanden geleden verhuisd naar Zeeland. Een prachtig en rustgevend gebied, waar ik soms letterlijk mijn hoofd kan laten leegwaaien. Door mijn verhuizing moest ik afscheid gaan nemen van mijn werk, de gehandicaptenzorg, iets wat ik jaren met plezier heb gedaan. Dat afscheid kostte me zwaar, want ik was van 'mijn mensen' gaan houden. Ik moest op zoek gaan naar een andere job. En zo begon mijn zoektocht.... die na 2 maanden eindigde in een contract bij de gesloten Jeugdzorg. Soms als ik nadenk wat ik aan ellende meemaak binnen die vier muren, bekruipt mij soms het gevoel dat ik alleen maar toekijk op andermans leed. Wat kan ik dan toch doen? Een timmerman heeft zijn hamer, een kapper zijn schaar, een juffrouw haar boeken, maar ik moet het met mijn vaardigheden doen. Met mijzelf. En ja, geregeld kom ik mezelf ook tegen. Ik geef leiding aan jongeren tussen de 12 en de 18 jaar die door een rechterlijke machtiging uit huis zijn geplaatst. Dat zijn meiden die in een loverboycircuit zijn geraakt, meiden die zwerven of veel ruzie hebben thuis, jongens die veel spijbelen en overmatig drank- en of drigsgebruik hebben. Ik zie machteloze ouders, ouders die ik als zeer onbetrokken beschouw, helemaal geen ouders omdat de jongere die gewoon niet heeft. Ik maak agressie mee op de groep, moet soms jongere met mijn collegae in bedwang houden door diegene naar de afzondering (is een separeercel) te vervoeren. Ik huil met ze, hoor de afschuwelijke verhalen aan, maar dans ook met ze. De ene dag ben ik een ***wijf en het andere moment hun metgezel.

Gelukkig doen wij aan behandeling, Wij maken jongeren sterker in hun weerbaarheid en sociale vaardigheden. We doen aan therapieen en cursussen. Het geeft niet veel moed als ik lees uit de theorie dat slechts 7% goed terecht komt. Tegelijketijd geeft het mij moed om juist die kleine stappen te signaleren en veel  met belonen bezig te zijn. Mijn opvoedingstaken komen aardig aan het licht en worden door derden nauwlettend in de gaten gehouden. Pas las ik in een onderzoek dat alles wat wij zaaien er wel uitkomt, alleen vaak heel wat jaren later. Dus mijn werk is echt niet voor niets.

Waarom ik dit schrijf? Omdat ik laatst in een boek over mijn werk zo'n prachtige spreuk las, die ik jullie echt niet mag ontnemen:

''Het waardevolste wat je je eigen kinderen kunt meegeven zijn wortels en vleugels''

Dieper kan volgens mij niet...