Negen en een half

Supertrots was ik altijd als ik zo'n mooi cijfer haalde. Hard voor gewerkt ook, nou ja, meestal. Eerlijk gezegd kwam het me met sommige vakken ook wel aanwaaien, maar als het wel een 'KAK-vak' was.... Tjeempie, wat was ik dan blij en trots. Ik hou namelijk niet van tienen. Perfectie is naar. Je mag best een krasje hebben, dat is menselijk.


Maar blij en trots, zo begin ik me nu ook een beetje te voelen. Heel voorzichtig, dat wel, want jongens wat is het nog vroeg en pril. Gisteren was mijn NOD, morgen is de door het ziekenhuis opgelegde testdatum en ik loop vooruit op de zaken, want ik heb niks meer verteld sinds mijn vorige blog. 


Korte update:



  • We mochten starten met de IVF. Dat was nog even spannend, omdat ons ziekenhuis een bovengrens van 41 jaar hanteerd. We waren nog nèt op tijd!

  • Ik ging een beetje te goed op de Gonal-F, maar ondanks zorgen vanuit het ziekenhuis mocht de punctie wel doorgaan. Resultaat: 23 eicellen!

  • En ja, dat betekent 23 puncties in je eierstokken. En met zoveel follikels red je het dan ook niet met twee vaginale puncties, dat werden er vijf. Au!

  • Ons ziekenhuis heeft keigoeie dope!

  • Maar die vijf gingen overal doorheen. Niet gehuild, rustig ademhalen en wat er ook gebeurd:  *insert Barry Hughes-stem* "Voorrrall doorrrrgaan!" Des te sneller is het weer voorbij.

  • Ik wist niet dat je zo traag en voorzichtig met een auto over verkeersdrempels kon gaan. Mijn andere helft is zoooooooo lief voor mij geweest!

  • Het duurde daarna een week voordat ik genoeg hersteld was en ik weer een blokje om durfde te gaan. Nog een week voordat ik weer aan het werk kon gaan.

  • Maar liefst twaalf eicellen waren bevrucht, elf goed genoeg om in te vriezen.

  • Er was geen verse terugplaatsing en daar was ik eerlijk gezegd ook wel opgelucht om.

  • Ik heb terugplaatsingen met ondersteuning van hormoonpillen, omdat ik geen regelmatige cyclus heb (Progynova en Utrogestan).

 


En toen hadden we elf eskimootjes -we noemen ze zelf trouwens de Kool Kids. 


Kool Kid Een(KK1) was een supercryo, op de terugplaatsingsdag had hij/zij zich al ontwikkeld tot een compactie. Het voelde allemaal heel goed, alles verliep voorspoedig en ik voelde me de eerste week ook zwanger. Tegelijk maakte ik me zorgen, want waar was het addertje? Die kwam natuurlijk nog. In week twee wist ik dat KK1 niet meer bij ons was, geen idee hoe! Ik wist het gewoon. Ondanks dat 'ie het zo goed deed, was het geen 'plakker'. Waar ik me het meest over verbaasde was dat ik niet verdrietig was. Wel teleurgesteld, maar het was ook goed. We zijn, toen de menstruatie kwam, gelijk doorgegaan voor cryo twee.


 


Kool Kid Twee(KK2) ontdooide als 6-cellig embryootje en hij/zij lijkt nu al op zijn moeder. De embryoloog vertelde dat KK2 zich die ochtend nog niet verroerd had en noemde KK2 daarom 'matig'. Hoe durft ze! Ik zei daarop dat ik me 's ochtends vroeg ook zo min mogelijk beweeg, maar dan 's avonds... ! Bij de check die toen volgde, bleek dat KK2 de schade al aan het inhalen was. 8-Cellig en ging ook al richting compactie. In onze familie hebben we nu eenmaal geen vroege vogels, wel eindsprinters en laatbloeiers.


 


En dat is waar we nu zijn. Twee weken na de terugplaatsing. Een half jaar later dan mijn vorige blog. Negen en een half jaar na onze keuze om te beginnen.


 


Negen en een half jaar zag ik alleen maar omowitte zwangerschapstesten, hield ik mezelf voor de gek met indroogstreepjes en PMS-/zwangerschapssymptomen. Hopen tegen beter weten in.


 


Daarom is het nu best wel moeilijk om de lijntjes te geloven, maar maandag heb mijn aller-allereerste, echte, vage streepje gezien. Tien minuten later -een ander merk- nog een vaag streepje! En gisteren, een dag later, zag ik met twee testen tegelijk een duidelijke streep (geschikt voor vroeg testen) en een vage streep (gewone test). En zo heb ik ineens vier positieve zwangerschapstesten in de broekzak!



 


Toch blijf ik voorzichtig. Morgen is pas de officiele testdatum. Dan ga ik voor de dure jongen: de Clearblue Digital. Geen vage strepen, duidelijke taal. En daarna bellen met de poli! Want alles voelt goed. Vlagen duizeligheid, brandend maagzuur, borrelende darmen, winderigheid, boeren, vage buikpijntjes, lage rugpijn, gevoelige borsten, tepelhoven!, maar ik ben niet misselijk. Ik teken ervoor.


 


Een negen en een half!


 


(Hoop ik).


 

3048 x gelezen, 5

reacties (1)


  • uiltje33

    Voor wie dit nu bijna een jaar later leest. Op 9 april 2020 hebben we onze prachtige dochter in de armen kunnen sluiten. En inderdaad, een avondkind. Ze is om elf minuten over acht geboren, 49 cm lang en 3380 g van gewicht. Nu, twee maanden oud, doet ze het fantastisch. Ze groeit als kool, brabbelt al gezellig èn ze slaapt de nacht door! 💟