De grote pauze

"Eindconclusie: Zwemmertjes zijn super. Eieren groeien goed met een beetje hulp. Baarmoederslijmvlies is iedere keer tip-top-in-orde. De vraag lijkt nu niet meer of het kan, maar meer wanneer het eindelijk zal lukken. We hebben nog 5 rondes ovulatie-inductie te gaan en daarna kunnen we verder met inseminatie, dus ik heb goede hoop dat het ergens in het komende jaar een keer raak zal zijn. Duimt u mee?​​" --27 april 2013

Bijna 6 jaar geleden schreef ik deze woorden na een geslaagd HSG-onderzoek. Ik heb '2 mooie achtbaantjes met goede doorstroming' en ondanks al onze goede hoop en redelijke vooruitzichten, zijn we  toch nog steeds kinderloos. Gelukkig met elkaar, gelukkig met ons leven, maar het blijft toch knagen. Die wens. Dat verlangen. We hebben zoveel te geven.

Inmiddels 9 jaar geleden hakten we de knoop door. Ook in een kerstvakantie. Zullen we proberen kinderen te krijgen? Ik wist nog niets van PCOS of Hashimoto, had geen idee waar de schildklier in een lichaam zat, laat staan wat dat ding deed. Ik was 31 jaar, had net een nieuwe baan en zat tjokvol optimisme. Ik stopte met de pil en verder deden we niks bijzonders. "Ontpillen, het kan wel even duren," las ik op internet. Dus toen ik niet spontaan ongesteld werd, maakte ik me geen zorgen.

Superzenuwachtig kocht ik mijn allereerste zwangerschapstest. De verkoopster knipoogde samenzweerderig bij de verkoop en zei op zachte toon: "Succes, meid." Er zouden nog velen volgen.

Na 7 maanden had ik nog geen enkel teken van menstruatie gezien. Ik maakte me zorgen, maar ik had het ook druk op het werk en ik was iedere dag zo ontzettend moe. Om mij heen zag ik mensen meer doen dan ik, maar die waren lang zo vermoeid niet. "Misschien moet ik wat aan mijn conditie doen," dacht ik en ik begon te sporten. Maar ik werd alleen maar vermoeider. Mijn werk kon ik ook niet aan en ik werd ziek. 

De huisarts deed bloedonderzoek en stuurde me daarnaast door naar de gynaecoloog. Zomer 2011 kreeg ik een driedubbele diagnose: PCOS , de Ziekte van Hashimoto en hierdoor verminderde vruchtbaarheid. Als ik kinderen wilde, mocht ik me gelijk melden op de fertiliteitspoli, kans op een spontane zwangerschap leek klein. Na 9 jaar kan ik die diagnose bevestigen.

Maar, ik moest eerst goed ingeregeld raken met mijn schildkliermedicatie, voordat we mochten beginnen met de fertiliteit. Dat duurde lang, daarna mochten we beginnen met een half jaar Clomidtabletten te gebruiken, maar hier bleek ik niet op te reageren. Na een ruim jaar konden we eindelijk 'echt' beginnen met het ovulatie-inductie-traject. Ergens halverwege kwam toen die HSG. 

We hebben uiteindelijk alle 12 pogingen O.I. gedaan. Na een kleine pauze, vol hoop aan de I.U.I. begonnen. Nog 6 keer 'nee'. Toen was het op. We hadden geen veerkracht meer. We stopten.

Ondanks dat ik beter weet, zit ik iedere maand op de wc nog steeds te hopen dat ik dit keer niet ongesteld ben. Elke maand weer voel ik die hoop, "zou het nu dan toch..." En elke maand als ik naar mijn maandverband reik, denk ik dan ook weer: "Nee, natuurlijk niet. Je zou toch zo langzamerhand beter moeten weten." Maar het lukt me niet. Ik blijf hopen. 

Deze kerstvakantie hebben we weer een knoop doorgehakt. Na twee-en-een-half jaar gaan we er weer voor. Vandaag heb ik met bonzend hart gebeld met de fertiliteitspoli en vrijdag 8 februari 2019 hebben we onze nieuwe 'eerste' afspraak. We gaan ervoor: IVF.