Twins : Mijn verhaal - DE BEVALLING ( laatste deel! )

Dag  3 in AZ – Brugge 15-08-2013

Eindelijk was het zo ver. Om 9:30 besloten ze om de vliezen van het eerste kindje te breken. Wat waren mijn man en ik blij dat de bevalling eindelijk echt begon. Ik was uitgeput, maar het 'einde' was in zicht. Er stonden wat meer dokters/vroedvrouwen in de kamer dan bij een normale bevalling, maar op dat moment stoorde me het totaal niet.
Het was allemaal pijnlijk, en heel even gilde ik de longen uit mijn lijf! Nooit gedacht dat ik dit zou doen, het was precies zoals in een filmpje op tv. Ik vond altijd dat ze wat overdreven, maar nee hoor! Man wat een pijn! O ja, toen was ik het heel zeker, mijn verdoving, die was heel zeker uitgewerkt! ( Ik had ook geen bonus bij genomen. )
Onze kleine meid, Iluna werd geboren om 10:28 uur! Al heel vlug begon ons klein beebje wat te huilen en was ik gerustgesteld.

Een vroedvrouw hield onze tweede kleine meid, die nog in m'n buik zat, goed vast van buitenaf. Ik wilde het zo snel mogelijk achter de rug, want er is een kans dat de baby draait en dit nog een keizersnede zou worden.
Na amper 3 minuutjes om 10:31uur werd onze tweede kleine meid, Amina geboren.

De meisjes werden even weg gebracht om te onderzoeken en kwamen terug in een couveuse. Ze deden het beiden prima en ik kreeg complimentjes over de vlotte bevalling!
Na een aantal minuutjes werden de meisjes uit de kamer gehaald om naar de afdeling neonatologie te verhuizen.

Ondertussen was de na-geboorte ook gebeurd, maar de dokters vonden het vreemd dat ik enorm veel bloed verloor. ( en daarmee zeg ik ook ENORM veel bloed )
Dus wilde ze controleren of mijn baarmoedermond niet gescheurd was.. Dit liet ze over aan de dokter assistent. Een man die ik nooit van mijn leven nog wil zien. Nooit meer.
Hij haalde een doos uit vol met gynaecologische instrumenten. Wat hij daar beneden allemaal deed weet ik niet, maar dit was het pijnlijkste dat ik ooit mee gemaakt had. Er werd vanalles in gebracht en ik had het gevoel dat hij me langs alle kanten aan het uitrekken en aan het duwen was. De tranen sprongen me al heel gauw in de ogen maar meer of aaaww en kreunen kon ik niet meer doen. Mijn krachten waren op.

Uiteindelijk was het 'folteren' gedaan.. En bleek alles toch in orde te zijn. Ik was boos ontzettend boos, razend! Wat een bruut van een man! Ik haatte hem!
Maar goed, misschien moest het op die manier en was het ook 'normaal' dat het pijn deed, maar toch. Ik heb serieus af gezien!

Mijn man en ik waren eventjes alleen. Ik besloot mijn moeder te telefoneren om te laten weten dat onze meisjes gezond en wel geboren waren.

Eens aan de telefoon voelde ik me misselijk worden, ik vroeg mijn man om de telefoon over te nemen. Mijn man liet m'n moeder weten dat ik me niet lekker voelde en legde de telefoon neer...

Toen kwam het moment dat ik controle verloor over mijn eigen lichaam.. Ik begon te rillen, te shaken.. En ik had er precies geen controle over. Mijn man wilde de dokters erbij halen, maar ik vertelde hem het nog niet te doen. Dat het waarschijnlijk is door de vermoeidheid, door de emoties,..
Maar het shaken bleef aanhouden en werd erger, dus mijn man haalde de dokters toch erbij.
Na nog geen mum van tijd stond de hele bevallingskamer vol met dokters.
Ik kan niet in detail treden en zeggen wat er precies gebeurde, ik heb alleen maar flashbacks.. Terwijl ik op dat moment het gevoel had dat ik nog helemaal bewust 'aanwezig' was.
Het trillen van mijn lichaam bleef verder duren, hoe hard ik ook 'mentaal' probeerde mijn lichaam te beheersen het lukte me niet. Precies alsof mijn hersenen geen sein door gaf..

Ik weet dat ik plots een barstende hoofdpijn kreeg en dit heb ik daar meerdere malen gezegd, maar had het gevoel alsof ik genegeerd werd. ( Wat niet zo was, maar ik herinner me alleen stukjes )
Ik kreeg magnesium toegediend, een shotje.. Wat brandde dat spul! Ik voelde het door mijn aderen over mijn hele lichaam stromen en plots kreeg ik het heel warm, zo warm,... alsof ik in brand stond.

Ik was zo moe en had plots ontzettend dorst. Meerdere malen vroeg ik om water, maar dit mocht niet. Mijn lippen waren droog, mijn mond was droog. Wat voelde ik me rot, en wat had ik pijn.

De gynaecologe streelde me over mijn been, het komt wel in orde meisje, je doet het goed.

Wanneer ging dit stoppen?? Ik was ten einde en voelde me zwak.

Toen de dokters even in een hoekje stonden om dingen te bespreken, maakte mijn man een washandje nat en bracht het naar mijn mond, ik slurpte het water eruit. Wat deed het deugt!! De dokters hadden niets door, maar ik was blij dat mijn mond toch eventjes opnieuw vochtig was!

Kort nadien brachten de dokters me naar het intensieve. Ik wilde niet, maar om te protesteren had ik geen krachten meer, en verlamd lag ik in mijn bed.

Terwijl ze haastig met mij door de gangen reden, liep mijn vriend achter me mee. Hij was niet op de hoogte wat er gebeurde en wat er nog ging volgen. Bij hem heerste er volledige paniek. De meisjes weg, en zijn vrouw naar het intensieve..

Hij mocht niet lang blijven, maar hij beloofde me terug te komen met foto's van onze lieve meisjes.

De volgende dag mocht ik gelukkig naar mijn kamer. Wat normaal niet mocht, maar mijn man had zitten door drammen om mij toch naar mijn kamer te laten gaan. Ik was het intensieve kotsbeu en ik wilde mijn meisjes zien! Ik deed niet anders of huilen. Wat had ik pijn... lichamelijk en emotioneel. Ik was kapot!
 

Ik ben nog in het ziekenhuis gebleven tot 20 augustus. Al heel snel was ik alweer te been, beetje duizelig, verhoogde bloeddruk,.. Maar ik wilde niet blijven liggen eenzaam in mijn kamertje.
Elke dag ging ik meermaals naar de meisjes, om ze te zien, om te kangoeroën.

21 Augustus werden de meisjes naar een ziekenhuis dichterbij gebracht. Al heel snel mochten ze naar huis. ( 9 september ) Ze deden het gewoon super goed, elke dag kwamen ze aan.

Dit was ongeveer mijn bevallingsverhaal. Het was heel heftig. En als het de eerste keer zou geweest zijn ( zwangerschap + bevalling ) wel dan ging het heel zeker de laatste keer geweest zijn ook. Het is nogal cliché dat je de pijn nadien vergeet. Wel geloof me, ik ben het nog steeds niet vergeten en we zijn nu een maandje verder.
Maar goh, ik kan niet gelukkiger zijn met mijn twee mooie prachtmeisjes... en mijn knappe zonen natuurlijk!

Er zijn nog enkele dingen gebeurd dat ik niet geschreven heb, maar goed ik ben al goed in detail getreden en dit is echt een heeeeeel lang bevallingsverhaal. Amai voor degene die het helemaal leest haha!

Maar nu dit achter de rug is kan ik eindelijk beginnen met updates over de meisjes! Want we zijn al een maandje verder :o ;-)