Twins : Mijn verhaal - Dag 2 bevalling

Dag 2 in AZ – Brugge 14-08-2013

Afwachtend op nieuws, vandaag zullen ze de weeënremmers stop zetten. Het geeft geen zin meer. Moesten we de baby's nog langer in mijn buik houden, dan zouden ze er geen baat bij hebben.. Ze zouden niet meer aankomen of groeien. En ik zou alsmaar zieker worden. Mijn lichaam wilt dat de baby's nu geboren worden, en we gaan het zijn gang laten gaan. Het laatste zakje tractocile stroomt door mijn bloed en daarna zullen we zien of mijn weeën heviger worden en de bevalling op gang komt. Spannend allemaal, mijn meisjes worden misschien vandaag geboren. Het is een enge gedachte want ik ben nog maar in week 32 van mijn zwangerschap. Maar dokters stelden me gerust, ze zijn er klaar voor. Ze hebben longrijpers gehad, dus zullen ze al zelfstandig kunnen ademen en hier hebben we alles om de baby's een goeie start te geven. Iedereen werd op de hoogte gesteld. Ze komen eraan!
De uren gingen maar langzaam voorbij. Bloeddruk werd constant opgenomen, plasjes gecontroleerd, en de monitor hield weeën en de hartslagjes van de baby's in de gaten.

Mijn man en ik probeerden wat te dutten om de tijd wat sneller te laten voorbij gaan, en natuurlijk om uitgerust te zijn voor de bevalling. Om 20.00u werden de weeën wat harder, opnieuw moest er een echo gemaakt worden, nog eens ter controle. Daar werden mijn reflexen ( benen ) ook gecontroleerd. Wat ik heel vreemd vond, er werd me iets toe gedient om mijn spieren te verslappen, zodat ik tijdens de bevalling geen stuiptrekkingen zou hebben. Mijn pre-eclampsie was erger geworden en ik had nu ook het HELLP-syndroom. De gynaecoloog ( dokter assistent ) vertelde me nog dat ik me na de bevalling wel wat ziek zou kunnen voelen, maar dat dit vlug zou over gaan. Een na slepertje van het HELLP-syndroom.. Rond 22u00 brachten ze me naar de arbeidskamer. Daar kreeg ik eerst en vooral m'n epidurale. Wat een angst had ik toen. Ik weet bij mijn vorige bevallingen dat dit het pijnlijkste was. De man was vriendelijk en vertelde me steeds wat hij ging doen en wat ik zou voelen. Hij zei dat ik me moest ontspannen en het zo zou over zijn. Ik luisterde aandachtig terwijl hij sprak, en voor ik het wist was het geplaatst, geen pijntje niets! Ik kon de oudere man wel kussen haha, en dit zei ik tegen mijn man ook! Zoooo ontzettend blij dat hij me geen pijn gedaan heeft en de verdoving netjes geplaatst werd. De arts zei nog voordat hij vertrok dat ze maar een minimum dosis geven omdat ze geen 'kunstbevalling' wilden. Was prima, ik gaf er niet teveel aandacht aan, ik was nog steeds euforisch dat de plaatsing geen pijn deed. Mijn grootste angst was verdwenen, ik was er klaar voor. Laat ze maar komen!

De hele nacht waren we aan het wachten, ik voelde de weeën vrij goed, minimum dosis. Dat had ik nu wel door. Ik was moe, maar kon niet slapen. Ik had pijn en de spanning hield me wakker. Mijn man haalde enkele malen een koffie. De uren gingen voorbij en we bleven maar wachten. Wanneer zou het nu gaan gebeuren...? Rond 6.00u 's morgens vielen we beiden in een lichte slaap. Mijn man in de 'oncomfortabele' zetel naast mijn bed. Ik werd verschillende keren wakker, of het was om te kijken hoe laat het al was of omdat een vroedvrouw opnieuw binnen kwam om mijn bloeddruk te meten, te kijken hoeveel ontsluiting er al was... Dit plaatste mijn man op facebook:
15-08-2013 om 7u30:
Mama hangt momenteel aan de weeën opwekkers. Zware nacht geweest, vooral het lange wachten en de micro-siësta's. Moet toegeven, Laila houdt zich ontzettend sterk, dit met alle kabels en darmpjes aan haar. Ze krijgt nu magnesium, vocht en zoutoplossing. Nog even wachten tot de vliezen breken en dan zou het kunnen beginnen. 'K leef mee met haar, echt klasse wat ze allemaal doorstaat voor die twee kleine meisjes.