Offerfeest

Salaam Aleikoem,

Hoi dames,

Het was een paar dagen na ons bezoekje aan Fes. Alle kleren en dekentjes had ik lekker op 60 graden gewassen, zodat mijn ervaring met de niet al te frisse hammam, snel vergeten kon worden.

De koe was de dag voor offerfeest bij ons thuis gebracht. Ze stond in de garage te wachten op haar doodvonnis voor de volgende dag. Super zielig als ik erbij nadacht, zeker omdat ze er lief uitzag. De kleinkinderen vertroetelde haar. Mochten er even opzitten, aaien, water geven etc.

Ik wilde niet de fout maken zoals vorig jaar. Ik had me er grondig in vergist hoe lang de winkels wel niet dicht zouden blijven met offerfeest. Wat tot resultaat had dat ik enorm honger had, aangezien ze hier dagen lang eten van het geslachte schaap en/of koe. En daar hou ik absoluut niet van.  Dus dit keer gingen mijn man en ik gezellig saampjes op pad om inkopen te doen. De kindjes lieten we bij mijn schoonmoeder en zwager achter. Door de drukte op straat van het aankomende feest was ik ervan overtuigd dat ze beter af waren door lekker thuis te blijven.

We kochten danoontjes, bananen, kipfilet en kefta en nam een doos mee met gebak bij de heerlijke patisserie hier om de hoek. Gebak staat voor mij namelijk bekend als een feestelijke aangelegenheid. We gingen ook nog de andere markt op voor mij. Ik vind het heerlijk om daar rond te struinen. Ik vond kool (voor mijn ogen), siwak tandpasta, lipglossess en koekjesvormen. Voor I wilde ik een loopwagentje kopen. In Nederland zou ik zoiets niet aanschaffen, zeker omdat het afgeraden wordt. Maar hier op de koude vloer continue kruipen vond ik ook onverantwoordelijk. En door die 2 weekjes zou ze heus niet gelijk kromme voetjes krijgen. Het bijkomende voordeel was ook dat ik nu een soort van kinderstoel had waar ik haar eten in kon geven. Hij was maar 195 dirham (20 euro). Dat was te doen, ik bewaar hem gewoon hier, zo kunnen later neefjes en nichtjes er misschien nog gebruik van maken bij oma. Voor M kocht ik ook een klein cadeautje om geen onnodige jaloezie op te wekken. Jaloers is ze immers al genoeg op kleine I. Het werd een klein kooksetje, wat potjes, pannetjes, gasfornuis en bestek.

Het was al snel weer donker en we namen de taxi terug naar huis. Thuis troffen we een beduusde  M aan. Ze had diarree gekregen en dat was blijkbaar wat aan de late kant ontdekt, waardoor haar bellen enorm rood waren. Ze liep wijdbeens rond en begon te sniffen toen ze me zag. Mijn schoonmoeder vertelde me dat ze continue vroeg om mama en niet wilde spelen. Ze zat op de bank als een wachtende patiënt die op zijn beurt wacht. Arm kind, ik voelde me gelijk schuldig door zonder haar weg te gaan. I had zich daarentegen wat voorbeeldiger gedragen. Na traditioneel op de rug van mijn schoonmoeder te zijn gedragen in een doek was ze al snel in slaap gedommeld en was ze met doek en al in haar bedje gebracht, waar ze nog steeds lag te ronken.

We dronken koffie en Marokkaanse thee onder het genot van de zoete gebakjes.  Eenmaal in de avond op bed, kreeg ik het spaansbenauwd. Als M al zo reageerde wanneer ze bij opa en oma bleef, hoe zou ze dan reageren als ze straks een week na deze vakantie 2 dagen per week naar de kinderopvang moet? Ik kan dat niet aan, om mijn kind snikkend achter te laten. Ik vond mijn plan om te gaan werken ineens absurd. Hoorde ik niet gewoon bij de kindjes te blijven? Of was het gewoon even wennen. Ik zal immers op hetzelfde kinderdagverblijf zijn, ze bezoeken in mijn pauze en er altijd naartoe kunnen als er wat bijzonders is. Pff wat een keuze….

De andere ochtend was het opstaand voor het ochtendgebed. Tijd om zoals normaal weer terug te gaan voor 2 uurtjes was nu niet mogelijk. Twee uur later zou namelijk het feestgebed zijn waar iedereen naar toe ging. Mijn man ging douchen en ik maakte me al zorgen om de kinderen die wakker schrokken en niet van plan waren verder te gaan slapen. Die zouden vast niet gezellig zijn vandaag dacht ik bij mezelf. Slaaptekort is een verzekering van zeurende kindjes.

Ik vouwde snel de was op die nog aan de lijn buiten hing, straks zal daar al het vlees in stukken worden gehakt. Niet echt een omgeving waar ik dus mijn schone was zou willen laten hangen.  De mannen vertrokken naar het gebed, mijn schoonmoeder bleef thuis en ik ook voor de kinderen.  We ruimde samen de boel op. Ik deed de kinderen hun feestkleren aan en al snel kwamen de mannen terug. Moeders had in een handomdraai een heerlijke taart gebakken en we gingen gezamenlijk gezellig ontbijten.

Na het ontbijt schoot ik snel de keuken in, om pasta voor mij en de kinderen te maken. Straks zou ik echt niet meer in de keuken willen zijn. Dan lag het hoofd van de koe mij zeker aan te staren brrr. En ja hoor de mannen gingen zich omkleden van hun feestkleding naar slobberkleding, de messen werden geslepen en de koe werd geslacht. M zette ik snel voor een filmpje op de laptop. Ik vond haar nog te jong om dit te zien.

Ik voelde me eenzaam deze dag. Iedereen was in rep en roer. Het was duidelijk dat hoe goed ik me ook kan aanpassen aan een andere cultuur ik nooit iemand van hen zal worden. Niet dat het ook van me verwacht wordt, maar als je hier in Marokko zit, de buitenwereld is zoals 1^e kerstdag in Nl of een saaie zondag in een afgelegen dorp, voel je je toch alleen en zeker met de wetenschap dat het ‘feest’ is. M vond deze dag echter wel prachtig, ze voelde dat iedereen uitgelaten was en door haar mooie jurkje trok ze me behoorlijk de aandacht in de wijk. Als twee jarig kind liep ze dan ook tussen de spelende kinderen buiten de tuin. Ik kreeg een hartverzakking toen ik erachter kwam en riep boos mijn man op het matje. ‘ben je wel helemaal lekker, dat kind is 2 jaar en loopt zonder toezicht buiten?’ Hij vond het normaal, het is een doodlopende straat en ze wist ons huis te vinden. Toch ook mij tegemoet te komen nodigde hij de kindjes in de wijk uit binnen te komen spelen. Ik gaf ze wat siroop en overgebleven taart, zodat het aantrekkelijk voor ze bleef om hier te blijven en M te vermaken.

Menigmaal vroeg M waar de baqarah was (de koe). Jokkend zei ik dat de koe aan het slapen was. Misschien niet het beste antwoord, maar wat moet ik zeggen? Die heeft opa even opengeritst?

De verdere dag verbleef ik in mijn eigen kamer, soms met I, soms alleen. Ik las in mijn boek en was aan het internetten. S’avonds moest ik even huilen, en klaagde bij mijn man dat dit toch geen feest voor mij is!

De andere dag begon gestrest. Ik kon het niet echt verdragen dat er overal nog steeds darmen, lever, ogen en poten lagen verspreid in de keuken waar ik mijn ontbijt moest klaarmaken en waar ik de siroopflesjes van de kids moest vullen. Papa werd door 2-en getrokken. Enerzijds door mij dat hij op de kids moest letten, anderzijds door zijn vader die vroeg of hij wilde helpen met vlees hakken. Onze huishoudster zal bij de deuropening, mijn man liet haar 1 minuut alleen in de loopstoel. En voor we het wisten viel ze op zijn kop door de deurdrempel. We schrokken ons rot. Ik was boos op mijn man, mijn man vervolgens weer op de huishoudster die wel iets scherper had mogen zijn. Het deed er niet toe, het leed was geschiet het enige wat ik kon doen was mijn kindje troosten en weer in mijn vertrouwde kamertje terug kruipen . Er bleek gelukkig niets ergs aan de hand, na een minuut was ze weer aan het giechelen. Papa kwam het goedmaken en vroeg me alsjeblieft gezellig te komen ontbijten. Ik zette mijn goede beentje weer voor en ging ontbijten. De rest van de dag was matig. Ik ben blij dat ik een goed boek bij me heb….. ;)

Ik weet zeker dat mijn kids dit later ook een feest gaan vinden. Nieuwe kleren, cadeautjes, feestgebed, en slachten. Voor mij echter niet, maargoed mijn leven draait nu om mijn twee zoete kindjes.