Naar huis

Salaam Aleikoem

Hoi Dames,

Heerlijk we gaan naar huis. Ookal is het huis van mijn schoonouders niet mijn huis, toch voel ik me er thuis. De afgelopen 3 dagen verbleven we in Fes, en vond het behoorlijk zwaar met onze twee kleintjes. Het reizen, het slapen ergens anders, continu op visite zijn en ze netjes laten gedragen was een hele klus. En niet alleen voor ons als ouders, maar vooral voor de kindjes zelf. Kortom geen succes wat mij betreft. Mijn man en ik vroegen ons gisteravond voor het slapen gaan dan ook af, of de kinderen er van genoten zouden hebben. Zou het voor hun ook leuk zijn om met het gezin er op uit te gaan, of zorgt het alleen maar voor onrust. Ik ben bang voor het laatste, want M was de laatste dag behoorlijk stout en zocht alle grenzen op die je maar zou kunnen vinden.

We kwamen dondermiddag aan. We zouden logeren bij mijn man zijn beste vriend uit Nederland. Het dohr gebed kwam, de mannen gingen naar de moskee. Daarna hebben we heerlijk gegeten en moesten we een dutje doen. Dat zijn helaas de geheime codes in Marokko. Zo waren we pas half 5 wakker en zou het een uur later donker worden. Kortom het had geen nut meer om de stad in te gaan. Toch wat teleurgesteld vroeg ik me af wat we dan wel zouden gaan doen.

Mijn man kwam op het idee om naar Molay Yaaqoub te gaan. Een dorpje 15 km verderop waar een groot ‘resort’ is. Een badhuis met familiekamers, genezend water (warm water wat zo de grond uitkomt), en enorm groot. Als ik de borden onderweg  mocht geloven, zou ik d? avond van mijn leven gaan meemaken. Ik verheugde me erop gezellig met de kids een beetje te badderen, schrabben en relaxen.

Ik was al bang voor het ergste, kon me een verhaal herinneren van een vriendin die ook eens een poging had gewaagd. Maar toch vertrouwde ik erop dat deze anders zou zijn. Onderweg was het prachtig, de zon ging onder, in de bergen zag je hier en daar een lampje branden en de weg was hobbelig. Het gaf me echt een vakantiegevoel. Mijn man vertelde ook enthousiast dat hij er vroeger ooit is geweest met zijn eigen ouders en gezin. Het was zijn droom om ook ooit met zijn eigen gezin hier naartoe te gaan.

Eenmaal aangekomen in het dorpje leek heel de economie daar te draaien om het badhuis. We parkeerde de auto, en pakte onze spullen. Mijn man is helaas de afgelopen tijd een lopende zeef, zo ook was hij vergeten de grote toilettas van ons mee te nemen. Geïrriteerd geef ik aan er dan al geen zin meer in te hebben: ‘Daar zit alles in, hoe gaan we dan schoon worden?’ Papa blijft gelukkig rustig en zegt dat we hier wel alle spulletjes kopen, winkeltjes genoeg in ieder geval.  Ik stem er mee in. I in de rugdraagzak en M aan de hand mee. We kopen bij een winkeltje wat bakjes, emmers, shampoo, scrubhandschoenen en slippers voor mij. Hoe mooi het ook mag zijn ik ga niet op blote voeten lopen.

Bij de ingang betalen we voor 1 uur een familiekamer (80 dirham, 8euro). We worden meegenomen door een vrouw in een witte doktersjas die ons door de vele gangen leidt. Het stinkt er naar rotte eieren en mijn hart begint sneller te kloppen.  Papa loopt er nog steeds helemaal happy rond. Ik zou het liefst gelijk om willen keren naar de auto. Maar wie A zegt moet B zeggen. We mochten plaats nemen op een hout, goor bankje. En M beveel ik dat ze rustig moet lopen zodat ze niet zou vallen op de grond. Ik kijk om me heen en al snel zie ik mensen met vieze dingen. Een man met zijn voet in het verband bijvoorbeeld.  Ook is me duidelijk dat hygiëne hier niet zo belangrijk is. Wanneer er een kamer vrij is, komt de vrouw in doktersjas even alles controleren, gooit er hier en daar een emmertje water overheen en laat de volgende glimlachend binnen. Het kippenvel staat me al op de rug, en het zweet staat op mijn voorhoofd. Gatver! Menstruerende vrouwen, of aftrekkende mannen laten daar hun sporen achter, bedenk ik me.  Een emmertje water eroverheen en wij mogen plaatsnemen. Dat kan toch niet? We leven toch in de 21e eeuw? We hebben ghloor en Ajax?

Na 5 minuten is er voor ons al een familiekamer vrij. Met al ons tassen en koffertje komen we de kamer binnen. Ik schrik me dood. De tegels zijn allemaal wit, maar overal zitten roestvlekken. De vloer hoorde ook wit te zijn, maar was geel en stond nog blank van het water. De badkuipen waren van binnen geel, waar je hier en daar wat haartjes in vond. Twee plastic, half afgebroken krukjes stonden in de hoek en het enige wat we hadden waren 3 kleine haakjes aan de deur. Brr, ik krijg als ik dit typ weer buikpijn. We kleden ons uit. Papa bonjourt gewoon met zijn blote kakken vrolijk over de gele tegeltjes, waar ik bijna van moet kokhalzen.  Hij neemt plaats in de badkuip en ik til M er ook bij. Voorzichtig ga ik met mijn slippertjes naar het andere bad en houd I stevig vast.  Ik voel me verloren, ik kan het gewoon niet. De druppels condens van het dak vallen op mijn hoofd. Voorzichtig laat ik me er langzaam inglijden. Hier en daar zie ik wat slierten vel in het water dartelen. Zouden het vellen van andere mensen zijn? Of vellen uit de leiding? Wederom vrees ik voor het ergste. We zitten zo onze tijd uit en papa vindt het prachtig, zo ook de kids. Ik niet,ik  ben alleen maar een plan aan het bedenken hoe we ons in hemelsnaam straks moeten aankleden, zonder bank of plank.

Het water stopt ineens, het uur is blijkbaar voorbij. Gelukkig hadden we nog 1 schone badkuip en 1 emmer gevuld. Snel spoel ik me af en nu begint het zware werk. Op 1 been balanceren, broek in de lucht houden zodat hij de grond niet raakt, en alle kleren voorzichtig als 1 grote berg op het krukje neerleggen. Het was 1 groot circus, de kinderen in de lucht luiers aan doen, I op mijn rug en al en zo nog je sokken en schoenen aandoen. Pff ik was er helemaal bezweten van. En kreeg irritaties met manlief, omdat hij het allemaal iets minder nauw nam dan ik. Eenmaal in de auto was ik blij dat we eruit waren. Al kreeg ik nachtmerries of we niet allemaal doodziek ervan zouden worden, zeker omdat de kids wel eens een slokje binnenkregen. Moge Allah swt ons beschermen.Ameen

S’avonds in bed kon ik niet slapen. Mijn haar rook naar rioollucht, en kon me niet op iets anders focussen dan dit. Nog 2 dagen dan zou ik me in casa weer kunnen douchen insha Allah. Oeii wat ben ik een verwend nest he?

De andere dag verliep rommelig. Veel op visite bij mensen die we kennen in Fes en bij elkaar maar 1 uurtje echt het oude Medina in geweest. Ik baal er nog steeds van. 3 dagen zijn we kwijt, en toch hebben we zo weinig gezien. Ik heb wat mooie, lange pyjama’s gekocht en leren slippers. Een doef (islamitische trommel) wil ik ook kopen, maar er is te weinig tijd.

Nu is het zaterdag en zitten we op weg naar Casablanca. De auto moet om 12 uur ingeleverd worden, sik slik. In Marokko zonder auto is niks, zeker nu we met 4 personen zijn. Je mag dan niet samen in 1 taxi. Het waren drukke dagen, de kinderen hebben het zwaar gehad en we hebben dan ook besloten om volgend jaar inshaAllah lekker een eigen huisje te huren.  Meer privacy, meer met het gezinnetje en meer bewegingsvrijheid voor onze geliefde kindjes. Ze zijn het zat en zelfs M, een kind van 2, zei tegen me: ‘Mama, ik wil naar huiuiuiuiuissss!’ Ik beloofde haar morgen weer lekker naar bahhadj en moihadja te gaan (opa&oma). En dat stelde haar gerust.

Ik ga nu snel stoppen en genieten van het mooie uitzicht. Ik zie kuddes schapen staan in de wacht op het offerfeest. Ik zie ezels en muildieren wat agrarisch werk verrichten, olijfbomen staan te glanzen in de zon, bordje Tifet 5 kilometer, ooievaarsnesten in de masten en alles is groen nu er in het najaar zoveel regen valt. Ik kan zeuren wat ik wil betreft de hygiëne, maar dit uitzicht is in Nederland niet te koop. Marokko blijft toch een prachtig land!

Liefs