Ontbijtje

Salaam aleikoem,

Hoi Dames,

Aangezien we weinig met het gezinnetje samen zijn vanwege de grote familie hier, hadden we afgesproken vanmorgen lekker met z'n 4en te gaan ontbijten aan de zee. We hebben ooit een leuk restaurantje gevonden waar we ieder jaar trouw weer naar toe gaan. Ze zijn niet de enige, ook de macDonald (eindelijk hallal hamburgers), Oliveri (italiaans ijs) en de markten zijn vaste prik. We bezoeken ze elk jaar, omdat ze lekker of leuk zijn.

Op 1 of andere manier willen de kinderen altijd uitslapen als wij het plan hebben om weg te gaan. Ik vind het altijd een hele organisatie om zo vroeg met 2 kinderen de deur uit te gaan. Iedereen moet gewassen worden, kleren aan, haartjes in model, tas klaarmaken met spullen, buggy in de auto etc. Maargoed het mocht de pret niet drukken en eindelijk zaten we een uur na het ontwaken met zn 4en in onze huurauto.Borrel borrel, ik had berehonger.

We rijden de straat nog niet uit of ik zie een vrouw haar jurk omhoog doen. Ik dacht nog heel naief dat ze vast haar broek eronder even goed wilde doen. Nee hoor, hahahahahhahah, ik kan er nog om lachen doet gewoon haar broek naar beneden en gaat als een hond om de stoep staan pissen. Zogenaamd achter een auto, maar wat denk je? De eigenaaar van de auto stapt er precies in, ziet een dikke,oude bil van de vrouw en scheurt weg. Staat mevrouwtje daar. Ik vermoed zwaar dement. Mijn schoonfamilie woont niet in de sjiekste wijken van Casablanca, maar ook zeker niet in een achterstandsbuurt. Heb het dus ook nog nooit eerder gezien. Pfff kan het beeld ook niet uit mijn hoofd krijgen. Zoals eerder vermeld moet dit precies altijd mij overkomen; ja idd de smetvreestype......Zou het mijn ontbijt gaan verpesten?

Het autorijden gaat ook hier ook wat anders dan in ons kleine kikkerlandje. Alles gaat onder luid getoeter en je moet vooral aan jezelf denken; voorpiepen, afsnijden, zwabberen het is de normaalste zaak van de wereld. Mijn hartkleppen maakte overuren en dat nog eens zonder kinderen in een autostoel te hebben. Nee ook dit is hier geen verplichting. Gewoon lekker moeders op de achterbank zetten en alle kindjes erbij proppen. Veiliger kan niet volgens hen.

Ik zie de mooie zee al verschijnen en voel me ondanks alles best wel thuis na die 6 jaar dat ik hier al kom. Ik ken al de wegen, de winkels en routes en dat geeft me een fijn gevoel. De golven komen hoog vandaag, het weer is ook niet heel erg warm. We parkeren de auto, lopen een stukje op de boulevard en gaan een mooi plekje zoeken in het restaurant. Marwa zit al te zeuren op te stoel: 'Ik ben moe mama' Mmmm fijn, die zal het niet lang volhouden. We bestellen een heerlijke mix van broodjes, ommelet, koffie en verse ju'dorange. De zwerfkatten zitten als ridders om onze tafel heen in de hoop dat we iets laten vallen. Ookal kom ik hier al 6 jaar, ik vind het nog steeds ongemakkelijk. Hoe kan een goed restaurant nu zwerfkatten binnen laten? Nee ook hier, hoort het bij de inventaris, sjiek of niet. De kinderen beginnen al snel beiden te zeuren. Papa gaat even met ze naar de rand toe waar ze op mogen staan en als echte titanicprinsessen het uitzicht hebben over de zee.

Ik eet ondertussen snel wat broodjes op, nu heb ik even de rust. Als iedereen weer gezellig terug aan de tafel komt zitten, ben ik driftig aan het nadenken waar ik over wil praten met mijn man. Als we thuis bij mijn schoonouders zijn wordt hij opgeslokt door zijn familie en mis ik onze gesprekken. Maar ongelooflijk ik kom op niets zinnigs en vraag dingen dubbel. We worden ook zo afgeleid door de kinderen dat het meer bij vraag en antwoord blijft dan een diepgaand gesprek. Tja wat verwacht ik ook? Hoe kan je in hemelsnaam met een baby en peuter goed praten..........??? Onze tijd komt nog wel.

De tafel is net zo groot als een dienblad en staat propvol met glazen, borden,kopjes en flesjes sap. Netjes wil ik het koffiebroodje door twee snijden met het botte mesje wat we erbij kregen, ik schiet uit, stoot mijn koffie om. Broodjes nat, koffie druppelt aan alle zijkanten op onze broekjes. Het zweet breekt me uit en kan helaas niemand anders de schuld geven. We deppen met 100 servetjes de tafel weer in zijn fatsoen en en besluiten nog 1 koffie te drinken en richting huis te gaan.

We maken nog een ritje langs de hele kustlijn. Prachtig om te zien hoe Casablanca aan het moderniseren is. Er komen enorme complexen, sjiek en commercieel. Over tien jaar ken je het vast niet meer terug.

Bij thuiskomst is Israa in mijn armen in slaap gevallen en Marwa is stiekem op de voorstoel gaan zitten. Opa en Ome Younus zijn een schaap aan het uitzoeken. Die komen voorlopig dus niet terug. Ik kleed de kinderen om, zij gaan hun middagdutje maken.

Salaam aleikoem