Live vanuit Marokko

Salaam aleikoem

Hoi Dames,

Live verslag vanuit het zonninge Marokko. De tijden veranderen, zo ook in Marokko. Je koopt een stick voor 25 euro en je hebt overal mobiel internet. Heerlijk, zo kan ik gemakkelijk contact houden met mijn familie, vriendinnen en BB-contacten.

De twee dagen voor vertrek waren heftig. Ik voel me er nog rot over hoe gestrest ik was en hoe erg de kinderen het met mij te voortduren hadden. De geschiedenis herhaalde zich. Zoals mijn moeder vroeger voor 5 man moest nadenken, zo stond ik nu ook met veel zorgvuldigheid de koffertjes samen te stellen zonder over het maximale gewicht te gaan.

Papa had van alles te regelen en kon mij weinig assisteren. Mijn zusje lag in het ziekenhuis, waardoor oma ook niet even kon bijspringen om de kids te entertainen. Kortom de kids waren op hun eigen speelgoed aangewezen. Maar helaas daalt de waarde daarvan met de dag. Het is meer rommel maken voor mama, bakken omkiepen en husselen. Mama kreeg er heerlijk kortsluiting van dat de meeste bakken in het portiek kwamen te staan. Het maakte mij boos, ze hebben zoveel en gaan er zo ondankbaar mee om.  Nouja laten we het maar vergeten. Op vakantie gaan met 2 kleine kindjes is nou eenmaal een grote organisatie.

De dag van vertrek; Een vriend van mijn man kwam ons met de stationwagen halen, maar ook dat bleek niet groot genoeg. De bugaboo moest dus noodgedwongen thuis blijven en mama zat opgekruld tussen een autostoel en maxi cosi gepropt op de achterbank. Eenmaal op Schiphol aangekomen, kwam eindelijk mijn vakantiegevoel naar boven borrelen. De ontspanning was er, lekker eten met elkaar en vliegen maar.

Het vliegen verliep goed totdat we in Nador een tussenstop moesten maken. De piloot kreeg te horen dat Casablanca te mistig was en het dus niet veilig was om daar te landen. Zoals gewoonlijk behandelen Arabieren je als beesten en zaten we 4 uur lang in een dicht vliegtuig, zonder zuurstof en zonder dat ons wat te drinken aangeboden werd. Na 3 uur was ik het volkomen beu. En vroeg de vrouw om wat water. Ze geeft me een flesje sidi Ali en vraagt, please 2 euro. Sorry? Hoorde ik dat goed? Moet ik betalen voor water terwijl ik midden in de nacht met 2 kleintjes in een vliegtuig zit urenlang. Ongelooflijk.

Gelukkig viel ik in slaap en ging het erg snel totdat we in Casa waren aangekomen. Mijn man zijn broer was op ons aan het wachten, we konden op weg naar mijn lieve schoonouders en konden ze eindelijk hun nieuwe kleindochter gaan bewonderen.

Ik was bij aankomst enorm vermoeid, maar toch voelde ik de blijdschap iedereen weer te zien. Ook de kinderen reageerde enthousiast. Net alsof ze voelde dat het hun familie is.

Ik kan er echt van genieten als ik mijn schoonouders zie spelen met de kinderen, mijn zwagers continu een wandeling maken buiten met ze in de buggy en mijn schoonzus ze behandeld als prinsessen. Ik voel me meer dan welkom.

Nu 1 dag later zitten we weer wat meer in ons ritme, en is de vermoeidheid weggewerkt. Morgen gaan we even naar een kinderdagverblijf hier om de hoek. Kijken of M elke ochtend er kan komen spelen. Zo leert ze de taal en cultuur en heeft ze voldoende afleiding. Ik ben benieuwd. Een goede leerschool om straks na de vakantie voor het eerst in Nederland naar het kinderdagverblijf te moeten.

Mijn werk is namelijk doorgegaan en begin ik sinds 3 jaar weer met werken. Het geeft me een dubbel gevoel. Ik krijg een enorme buikpijnaanval bij de gedachte dat ze naar het kinderdagverblijf moeten, ookal zitten ze op dezelfde als ikzelf. Gewoon de gedachte dat iemand anders wel met ze kan spelen, misschien wel Israa haar eerste stapjes zien etc. Hopelijk went het snel……..

Nou dames, de granaatappel met yoghurt staat klaar hier, smullen dus. Tot blogs