Zo dankbaar!
Ik was als kind meer papa's-kindje, had altijd het idee dat mn moeder meer van mijn zusje hield dan van mij als ik weer eens op mn donder kreeg (terwijl ik in mijn ogen toch ECHT niet de schuld van iets had), in mijn puberteit hebben we heel wat verbale ruzie's doorstaan omdat ik perse aan haar moest vragen of een bepaalde kledingkeuze stond en ik uiteindelijk toch het tegenovergestelde vond.
Maar wat vond ik het verschrikkelijk toen ik op mn 21e het huis uit ging om samen te gaan wonen met mn toenmalige vriend.
Weken heb ik wat afgejankt omdat ik zo'n enorme heimwee had naar mn eigen thuis!
Mijn toenmalige schoonouders konden dat "lege" gevoel niet voor mijn ouders opvullen.
Ieder weekend ging ik weer even naar huis (van Utrecht naar Brabant) om dat veilige gevoel van mn ouders (en vooral mn moeder) weer even te mogen ervaren.
Toen ik na 10jaar de relatie verbrak, stonden mn ouders als eerste voor me klaar!
De keuze om weer terug te keren naar Brabant duurde dan ook niet zo heel lang! Ik wilde weer naar "huis".
En ook al was dat dan niet letterlijk bij mijn ouders thuis, maar wel heel dichtbij in Den Bosch.
Toen ik eenmaal mn nieuwe vriend leerde kennen en er plannen waren om samen te gaan wonen in Arnhem, bekroop me dat akelige gevoel van die jaren daarvoor, weer! Ik wilde niet meer weg, ik wilde in de buurt blijven van mijn familie. Niet dat ik op de hoek hoefde te wonen (asjubulief nie!!) maar wel dat ik iig niet perse op hoefde te bellen om langs te gaan!
Niet veel later werd er bij mijn moeder borstkanker ontdekt. Ik besefte me daarvoor al wel hoe het was om je moeder te moeten missen, maar dit was toch even iets anders!
Ik wilde en kon toch echt niet zonder mijn moeder!!!!
Nu was het mijn beurt om voor haar (en mijn vader) klaar te staan!
Gelukkig heeft mijn moeder de kanker overwonnen. En hoe gek ook...de afgelopen jaren was onze band al niet meer stuk te krijgen, maar die band werd alleen maar sterker door die ziekte.
Nu ik zelf mama wordt, besef ik des te meer hoe belangrijk en fijn de band is met je kind. En ook al ben ik nu 31, ik heb haar toch echt nog heel hard nodig om te weten hoe het was toen zij zwanger was van mij, hoe ik draadjesvlees en ragout moet maken, dat ik soms gewoon even mn verhaal kwijt moet bij mn moeder ook al komt ze soms met goed bedoelde adviezen die ik niet altijd "wil" horen (maar waar ze uiteindelijk vaak wel gelijk in heeft) en om gewoon dikke vriendinnen mee te zijn!
Lieve mams...Luv U!!!!
reacties (0)