Kusje voor dood vogeltje

Zaterdagochtend; even de stad in voor een boodschap.
Roland is al lekker aan de wandel en op ondekkingstocht.
Hij blijft stilstaan en roept 'Vogel au!' Hij wijst naar de grond.

Ik ga bij hem staan en op dat moment maakt hij aanstalten om de vogel een kusje te geven.
Ik trek hem terug, omdat het nogal onhygienisch is om een platgewalst vogeltje te kussen waarvan de ingewanden naar
buiten zijn geknalt.

Enigsinds verbaasd kijkt Roland mij aan en ik leg hem uit dat je vogeltje geen kusje hoeft te geven, want vogeltje is dood.
Ik zeg:

'Vogeltje kan niet meer vliegen, vogel kan niet meer fluiten, vogel kan niet meer lopen, vogel kan niet meer eten..... Vogel is dood'

De week erop hoorde ik elke dag het riedeltje nog even vanuit Rolands kindermond
'Vo-gel kan niet meer platen
Vo-gel kan niet meer flui-ten.
Vo-gel kan niet meer lo-pun
Vo-gel kan niet meer eten....
Vogel is...........dood.
Dit alles met een verbaasde en 'het is zoals het is' intonatie in zijn stem.

Nog een week later zei hij het af en toe en begon er acosiatief of te denken..
'Oland kan niet meer platen, Oland kan niet meer lo-pun'.....

Daarna niets meer gehoord.
Een mooie ervaring op het gebied van verlies en verwerking. Hoort er eenmaal bij..... Roland wordt zo wijs...