Spannende week voor de boeg (in positieve zin)

Dinsdag gaan manlief en ik weer naar de maatschappelijk werkster van de fertiliteitskliniek. Je kunt niet zeggen dat ik stil heb gezeten na de laatste afspraak. Ik heb mijn hobby's opgepakt, ik ben aan een nieuwe hobby begonnen, nieuwe sport aan het beoefenen, meer sociale contacten en ik ben in gesprek met mijn werk om minder te gaan werken. Ik ben wel een beetje trots op mezelf dat ik meteen het bij 'de lurven' pak en niet ergens in een hoekje ga zitten. Gelijk daden. O, niet alles gelijk vertalen in daden; ons traject hebben we even op een zacht pitje gezet en we gaan hier pas mee verder als ik me weer helemaal op de rit ben. We hebben nu 'maart' op onze agenda staan, maar dit mag uitgesteld worden. En weet je, ik heb hier totaal vrede mee. Ik vind het helemaal niet erg om eventjes te wachten met de behandeling (dat in tegenstelling tot voorheen). Straks ga ik me veel fijner voelen en dat is belangrijk in dit traject. 

Donderdag is ook een grote dag. De directrice heeft voor mij dezelfde coach geregeld als dat de directie krijgt als begeleiding. Donderdag is mijn eerste gesprek. Ik vind het spannend, ik ben ook benieuwd hoe het gesprek gaat lopen, maar tegelijkertijd voelt het ook heel goed aan. We gaan gewoon eindelijk iets doen aan mijn werken en aan het feit dat ik thuis zo moe ben. Ik ga praten over hoeveel minder ik wil gaan werken. Wat wil ik eigenlijk? Wat is goed voor me en wat heb ik nodig? Daar gaan we het over hebben. Ik ben benieuwd, want ik moet eerlijk bekennen dat ik geen idee heb hoe dit gesprek in zijn werking gaat. We zullen zien.

Op mijn werk kijkt ondertussen een andere collega met me mee naar mijn werk. En weet je, het is zo fijn om erkenning te hebben! Hij zegt dat hij nu wel snapt waarom ik het zo druk heb. Hij zegt dat hij snapt waarom ik steeds zoveel werk heb. En hij geeft zijn mening over mijn werk. Sommige dingen kunnen zoveel meer effectiever, waar ik het met hem eens ben, maar waar ik niets over te zeggen heb. Dat wordt dan weer teruggekoppeld in een gesprek met de directrice en sectiehoofd, want ook de directrice denkt dat het effectiever kan, maar omdat ik niet zoveel te zeggen heb, kan ik er niet veel aan veranderen. Mijn collega (die mee kijkt) heeft een soortgelijke functie in een andere sectie en als ik hoor wat hij wel allemaal te zeggen heeft en dat er wel naar hem geluisterd wordt en zijn adviezen en inzichten met open armen worden ontvangen... Dat is ergens heel fijn om te horen. Enerzijds omdat ik hoor dat het ook anders kan en anderzijds omdat ik nu leer dat het niet aan mij ligt en dat ik jaren echt heel hard heb gewerkt en op mijn tenen heb gelopen. Waarom dit niet eerder aan het licht is gekomen? Omdat 1) ik min of meer in het diepe werd gegooid zonder begeleiding, zonder inwerken, zonder wat dan ook. Ik heb het 'overleefd' omdat ik organisatorisch heel sterk ben (even zonder op te scheppen) en snel dingen kan aanleren en kan multitasken. En nummer 2) omdat niemand van míjn leidinggevende (=directrice) zicht had op mijn werk en ik nog nooit een functioneringsgesprek heb gehad. Alleen een beoordelingsgesprek toen ik voor vast werd aangenomen. En om heel eerlijk te zijn: ik durfde niet te klagen. Ik gaf wel aan bij mijn directe collega's dat mijn werk gewoon te veel was, maar ik durfde niet naar míjn leidinggevende te gaan om het bij haar aan te kaarten. Simpelweg omdat zij de directrice was en omdat ik haar bijna nooit zag en omdat ik bang was dat de fertiliteitstraject de schuld zou krijgen. Dat laatste wilde ik gewoon ten alle tijden voorkomen want dat is een privé-iets. Gelukkig zegt (nu ik eerlijk ben geweest) de directrice gewoon dat ook ik recht heb op een kindje. <3 Zo lief van haar. (Nu natuurlijk hopen dat recht hebben op daadwerkelijk krijgen van wordt).

Ik kan niet wachten op verbeteringen. Ik voel me goed, maar tegelijkertijd merk ik dat het nog niet goed gaat. Ik ben nog steeds heel moe als ik thuis kom en om 19:00 zit ik te knikkebollen terwijl ik met mijn nieuwe hobby bezig ben. Maar er zijn zoveel grote sprongen gemaakt en er komen zoveel grote sprongen aan; het gaat helemaal goed komen.

En de financiën? Mijn vriendin verwoordde het zo mooi: 'je hebt niets aan geld als je niets aan jezelf hebt.' Ik ben het hier zo mee eens!