Verdriet bij schoonmoeder en vanmorgen weer een telefoontje

Gisteren was het schoonfamiliedag. Althans, zo noem ik het maar even. Mijn schoonfamilie woont ver weg en vaak doen we een combinatiedag, zo ook gisteren. Gisteren zijn we eerst naar mijn schoonouders gegaan om onze trouwalbum te laten zien. Mijn schoonmoeder wist dat mijn broertje een kindje heeft gekregen afgelopen week, dus nadat ze daar een paar vragen over gesteld had, vroeg ze hoe het met mij was. Ik zei zo nonchalant mogelijk: goed hoor. Ze bleef echter doorvragen, maar ik had er zo geen zin in en dat zei ik dan maar ook: 'ik heb echt geen zin om over mijn gevoelens te praten.' Ik raak altijd doodop van huilen en ik moest nog naar meer mensen die dag, dus ik wilde er echt niet over praten. Dat respecteerde ze. 

Na de lunch ging mijn schoonvader even iets doen terwijl mijn man even de computer van zijn ouders controleerde. We zaten met z'n drieën aan tafel, dus ik, mijn schoonmoeder en mijn man (die zich dus niet mengde met het gesprek omdat hij bezig was). Ik weet niet precies hoe, maar het gesprek kwam toch weer op onze ICSI-traject. Ze vertelde hoe zij zich voelde. Dat ze het dit keer helemaal niet tegen haar zus had verteld (die ervan af weet) en ik heb het idee dat zij ook bijgeloof aan het creëren is (zoals ik een tijd geleden over mezelf schreef). Ik was niet emotioneel, maar praatte gewoon met haar. Toen ineens werd ze heel erg emotioneel. Ze zei dat ze het zo gehoopt had, dat ze zo verdrietig was dat het weer niet gelukt was. Ik herkende mezelf in haar gevoelens. De pieken van hoop en de diepe dalen van teleurstelling beleefde zij ook. Ze begon te huilen. Ik wilde haar niet sussen, want uithuilen is (denk ik) goed. Ik wilde haar wel troosten, dus wat deed ik? Ik pakte haar hand, keek haar aan, en liet haar tranen komen. Geen idee of ik het goed gedaan had... In mijn ogen zag ik ineens mijn man zijn gezicht wegdraaien, dus toen ik naar hem keek, zag ik dat hij ook is gaan huilen. Stak ook maar een hand naar hem toe. Dat was best wel een weird moment. Schoonmoeders huilen, manlief huilen, maar ik had geen aandrang om te huilen. Gewoon niet. 

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van een van mijn broers. Hij was overduidelijk zenuwachtig. Hij kent onze situatie niet, dus ik wist echt niet wat er aan de hand was. Ik was even bang dat een van mijn familieleden wat overkomen was. Hij zei dat hij ook een kindje verwachtte. KLAP. Ik sloeg dicht. Enigste wat ik uit kon brengen was: 'O...' Ik probeerde me te herstellen en vroeg of hij er blij mee was. Ja, dat was hij. Daarna was het gewoon een ongemakkelijk gesprek. Ik zei dat ik dan erg blij was voor hem en feliciteerde hem. Daarna probeerde hij nog het gesprek gaande te houden, maar dat lukte mij niet goed. Toen het gesprek ten einde liep en we ophingen, pas toen kwam er een stroom aan boosheid, verdriet, frustratie, en weet ik veel wat allemaal eruit! En toen pas wist ik dat ik eigenlijk helemaal niks weet. Hij vertelde dat mijn schoonzus (de vrouw van mijn andere broer die wèl weet van onze situatie) vertelde om mij te bellen met het nieuws. Zij zag de bui natuurlijk al hangen en ik denk dat ze goed heeft gedaan. Maar ik weet niet hoe lang het meisje al zwanger is en zal ik nog erger vertellen? Ik weet niet eens wìe zwanger is!? Hij heeft een knipperlichtrelatie met een meisje en tussendoor andere meisjes gehad. Ik maakte me er nooit druk over, want het is gewoon een maffe relatie. Maar... Nu weet ik niet eens wat ik moet zeggen... Wat ik moet vinden. 

Bovendien ben ik zo boos! Iedereen stopt z'n leuter maar overal in en iedereen lijkt maar per ongeluk zwanger te worden... Moet je opletten, ik heb 6 broers en een minderjarig zusje. Moet je opletten, komt straks weer de volgende broer... Straks is het een kettingreactie. Maar wij blijven gewoon zonder een kindje achter. 

Ik moet heel eerlijk zijn dat ik niet precies weet of ik wel echt blij voor hem (of het kindje) ben. In tegenstelling tot mijn andere broer heeft hij geen stabiele relatie...