Verlies van hoop en geloof

Hallo lieve mensen,

Ik heb me afgelopen dagen een beetje verstopt. Ik was zo blij met alle reacties die ik kreeg op het forum zelf (niet terug te vinden in blogs). Ik ben daar heel dankbaar over en het was echt heel fijn hoe iedereen reageerden. Het ging ook heel goed woensdag. Echt. Het ging echt zo zoals ik beschreef. 

Maar ik denk toch dat alles me een beetje te veel geworden is. De diepe teleurstelling dat ICSI2 definitief voorbij is en vlak daarna de geboorte van het eerste neefje (die echt mooi is en een prachtige naam heeft en ik ben echt heel blij voor de ouders, maar ik had zo graag zelf mama willen worden). 

We gaan dus nu ICSI3 in. Na de winterstop (IVF-laboratorium wordt schoongemaakt). Het klinkt zo hypocriet, maar ik had dit zo niet verwacht. Toen ik helemaal gestressed bij de huisarts kwam zo'n ruim anderhalf jaar geleden en we te horen kregen waarom het niet lukte, maar dat ze ons wel konden helpen, voelde het zo goed aan! Ik had echt het gevoel dat al het voorgaande niet telde en dat het nu pas echt ging gebeuren. Eindelijk. Nu ruim anderhalf jaar later voel ik me zo leeg van binnen. Zo verloren. 

Voorheen wilde ik altijd ons verzekeren voor minimaal een eventuele 4e ICSI. Gewoon, voor de zekerheid. Ik had toch een jaar lang om zwanger te worden en ik geloofde niet dat ik het nodig had, maar ik wilde gewoon een back-up zodat ik gerustgesteld was. Voor afgelopen jaar was het niet nodig geweest, want we hadden 3 pogingen. Maar nu aan de vooravond van poging 3 geloof ik er zo langzamerhand er niet meer in. Ik voel me zo verloren. Het geloof is een beetje verdwenen. Niet eens in 1000 stukjes gevallen, maar gewoon verdampt. Het is verdwenen. Ik geloof er langzaam niet meer in. Mijn hoop op een eigen kindje is weg. 

Vorige week had ik (real life) met iemand gesproken die bij de 5e poging eindelijk zwanger geworden was van haar zoontje. Het moet me moed, hoop en geloof geven, maar dat doet het niet. Ik heb namelijk pas 2 pogingen achter de rug en ik weet echt niet om nog eens hetzelfde mee te maken om zwanger te worden. Onze arts zegt dat het gewoon bij ons moet lukken omdat alles er zo goed uit ziet... Maar het blijft een gok of de embryo's blijven plakken. Vier pogingen wilde ze zeker wel proberen bij ons. Voorheen gaf het moed, hoop en geloof, maar nu niet meer. De vierde keer voelt zo ver weg. Laat alsjeblieft de derde keer gewoon wel lukken. Laat alsjeblieft geen vierde of vijfde keer nodig zijn. Alsjeblieft. 

Mijn man ziet het heel anders. Hij is juist tijdens het traject hoopvoller geworden en is er echt in gaan geloven. Waar hij eerst bang voor was (lukt de bevruchting wel?) is compleet weggevallen (het lukt immers), dus nu is het gewoon een keertje geluk hebben. Ergens vind ik het wel heel fijn te weten dat hij zich niet zo voelt als ik me voel. 

Voorheen was ik zo strijdlustig. Ik zocht alles uit om de innesteling te bevorderen. AH, prednison, pipelle en baarmoedermeting passeerde allemaal de revu. Buitenlandse ziekenhuizen en welke de beste zal zijn. De derde keer zouden we eigenlijk in het buitenland doen, maar dat hebben we uiteindelijk toch niet gedaan. Eigenlijk omdat voor ons de derde keer geen eindstation was en we hadden afgesproken om het eindstation in het buitenland te doen. Gewoon voor alle zekerheid om er alles aan gedaan te hebben. Maar nu niet meer. Ik mis de strijdlust om helemaal naar het buitenland te gaan om alles te regelen. We doen de derde keer hier in Nederland.