Tegenstrijdigheden

Ik wil graag even een paar dingetjes opschrijven wat ik meemaak. Dit zijn nogal een aantal tegenstrijdigheden. Ik denk gewoon ongesteld te worden. Het wordt steeds roder en steeds meer, maar ik heb gisteravond nog een mail gekregen van de fertiliteitsverpleegkundige (netjes!) dat het echt vol moet vloeien en echt helder rood moet zijn. Dat is het niet, dus nee. Maar het is echt geen bruinigheid meer en het wordt wel steeds meer en ik heb nu ook ongesteldheidskrampjes. Daarom denk ik dat het ongesteldheid is wat tegengehouden wordt door de medicijnen. 

Toch krijg ik steeds tegenstrijdigheden. Zo huilde ik spontaan om de werkdruk op mijn werk. Ik heb weinig tijd voor pauzes en ik moet die vaak overslaan. Toen zei ook nog een collega (gelukkig via de mail) dat ik ook nog dingen moest gaan testen waar ik helemaal geen tijd voor had en het werd me even te veel. Huilend mijn man opgebeld. Gelukkig begreep hij me. Ik zei dat ik bang was dat ik als aansteller gezien wordt, maar hij zei dat ik dat niet was, want ik werk 4 dagen in de week en doe werk voor 5 tot 6 dagen in de week. Normaal loop ik al op mijn tenen, maar met de huidige situatie kan ik gewoon weinig hebben.

Gisteravond een potje zitten janken bij... doctor Who. Dat is helemaal geen zielige serie! Ook dit kan komen door de emotionele achtbaan. 

Vanmorgen smeerde ik een boterham met philedelphia (dat eet ik wel vaker), maar ik nam één hap en ik dacht even dat mijn maag omdraaide en dat ik de boel eruit zou gooien. Snel een slokje koffie en even mijn maag laten kalmeren. De verpakking was net open en mijn man zag dat de datum nog goed was. Dus bedorven kon het niet zijn. 

Ik ben steeds zoooo moe! Maar ook dat kan de schuld zijn van de emotionele achtbaan. 

Ik lust graag ham, maar nu was de smaak zo sterk. Ik vond het niet 'vies' maar het smaakte ineens wel heel sterk naar ham. De kaas die ik had, had dat helemaal niet (dus die smaakte niet extra sterk). 

Naast ongesteldheidskrampen heb ik ook af een toe een steekje. Dat wat ze in het ziekenhuis zeiden dat het een goed teken was. Maar ja, het wisselt wel elkaar mooi af, dus wat is het nu? 

Ik heb géén grotere borsten of pijnlijke borsten. Dus dat helpt niet (terwijl bij ovitrelle ik dat wel steeds had). Dat is ook een reden waarom ik denk dat ik gewoon ongesteld moet worden.

Kortom: voldoende dingen om onzeker over te worden/zijn. Wat zal de uitslag zijn? Ik denk een nee, maar soms maakt mijn lichaam wel kleine hints naar ja... maar tegelijkertijd kunnen deze hints ook de schuld zijn door de emotie-achtbaan. Dus denk ik nog steeds een nee.

We moeten afwachten, we zullen wel zien. 

PS: mijn schoonmoeder had ineens weer vollop hoop toen ze hoorde dat we nog door moesten gaan met de medicijnen. Ze sprak gelijk 5 octaven hoger. Ik vind het zielig voor haar als ze straks toch nog teleurgesteld wordt. We hebben haar gewaarschuwd dat het net zo goed alsnog een nee kan zijn...