`Zin` om een potje te gaan janken

Vandaag dus naar het ziekenhuis om de follikelen te meten. Ik was best teleurgesteld in het aantal (lees vorige bericht). 

Behalve dat begint het nu best spannend te worden. Volgende week punctie en er zijn zoveel onzekerheden. Ik hoop zo dat ze de eicellen allemaal kunnen 'vangen'. En hoeveel bevruchtingen zullen er zijn? Zullen ze van goede kwaliteit zijn? (A of B) Zullen er embryootjes ingevroren kunnen worden? Er zijn zoveel onzekerheden, maar het grootste is toch wel: zal ik voor het eerst een positieve test in handen krijgen? Zal er een winnaar tussen zitten?
Ik merk dat ik ook erg emotioneel wordt omdat mijn hoofd blijft malen. Ik ben zo onzeker, ik voel me zo onzeker en de uitkomst is zo onzeker. Ik weet gewoon niet wat er gaat komen. Ik hoop heel hard op het beste, maar ik weet het gewoon niet, dat kun je niet weten. 

Daarnaast heb ik maandag mijn eerste werkdag weer na 7 weken vakantie (waarvan 1 van overwerkuren en 1 van trouwen/CAO is). Maandags de eerste week (week 0) is voor mensen die in het onderwijs werken, maar geen leraar zijn, een bijzondere dag. Soort oud en nieuw, maar dan van het nieuwe schooljaar. 
Maandag heb ik de 2e follikelmeting. Gelukkig heb ik een afspraak kunnen zetten om 10:00 zodat ik eerst om 8:00 iedereen gedag kan zeggen. 
Dinsdag is normaal mijn vaste vrije dag, maar ik heb besloten om dinsdag te gaan werken omdat ik woensdag waarschijnlijk de punctie heb, 
Woensdag dus waarschijnlijk de punctie. Ik kan die dag niet werken. 
Donderdag. De vorige keer kon ik ook niet meteen lopen/staan, dus ik ga er van uit dat het nu ook niet gaat lukken. 
Vrijdag weet ik niet of ik ga werken of niet. Ik wil wel graag, maar ik weet niet hoe ik me voel. Als het hetzelfde is als vorige keer, dan gaat het niet lukken. Mijn man wilt dat ik sowieso niet ga werken, maar ik voel me zo schuldig ten opzichte van de school waar ik werk. 
Zaterdag dan waarschijnlijk de terugplaatsing. 
Je snapt dat ik heel erg druk in mijn hoofd ben en waarschijnlijk ook waarom ik dinsdag wil werken. Anders heb ik alleen maandag en dat is zelfs niet eens een volle dag. De directrice weet er van en geeft me de ruimte om deze traject te doen, maar ik voel me ook schuldig. 

Dan heb ik 3 zwangere vrouwen om me heen. Een close-collega, een kennisvriendin (die steeds mij opzoekt) en een schoonzus. Die schoonzus heb ik het minste last van, want ze bestookt me niet met zwangerschapsklachten. Ze is wel iemand die de hele tijd zegt dat ik gewoon erin moet geloven dat dit traject lukt. Nu snap ik heus wel dat ze het goed bedoeld, maar het is best moeilijk om daar niet opstandig van te worden als een dikke buik tussen haar en mij in staat. 
Die kennisvriendin vind ik wel het vreselijkst. Ze is zo tactloos soms en ze blijft mij maar opzoeken. Ik dacht een tijdje om haar eventjes te negeren, maar dat helpt niet. Ze blijft me maar opzoeken. En al die klachten die ze heeft. Ik snap dat het onprettig is, maar ga alsjeblieft niet klagen bij iemand die in een IVF-traject zit. Enig idee hoe graag ik dit traject wil inruilen voor al die zwangerschapsklachten? En het lullige is: ze heeft er 18 maanden over gedaan om van dit kindje zwanger te worden terwijl ze ook van ons wist. Je zou denken dat ze dan wat tactvoller zou zijn.
Die laatste, de close-collega, die heeft ook in de medische molen gezeten. Ze is heel lief en ze denkt altijd aan me. Ze helpt me ook verwerken van gevoelens, maar ook realiseren dat ik zwangere vrouwen niet kan buitensluiten. Dat ik moet bekijken van de kant van de zwangere. Dat het niet eerlijk is naar hen toe. Ze was toen zelf nog niet zwanger. Wonder boven wonder is zij uiteindelijk zonder medicijnen zwanger geworden. Ze liet me altijd de ruimte om over haar zwangerschap te praten, maar ik liet het gewoon toe. Ik wilde haar absoluut niet negeren en steeds kleine beetjes kan ik wel aan. Vandaag niet. Vandaag voel ik me gewoon zo onzeker! Ik kon haar verhaal gewoon even niet aan. Ik heb haar even met een smoes (die toevallig waar was) afgeketst. Ons trouw-album is binnen en dat heb ik gebruikt om even het gesprek te stoppen. 

Het is allemaal zo moeilijk en zo emotioneel. Ik denk dat ik die drie vrouwen best aan kan op een normale dag, maar niet vandaag... en ik weet niet eens of ik het wel kan in de komende week. Ik voel me zo onzeker en emotioneel waardoor ik alleen maar kan janken als ik met hen praat. Niet eerlijk naar hen toe, maar het is wel mijn gevoel momenteel. 

Tijdens het schrijven heb ik diverse tranen gelaten. Het moet er toch uit, kennelijk.