Nee, ik voel niks, echt niet...

Wat ik nu ga schrijven moet je niet te zwaar nemen. Niet gaan denken dat ik aan het dromen ben. Niet doen. Nee, want ik droom dus niet. Echt niet. Goed, ik zal het vertellen. 

Wij zei in een eerdere blog dat we wel vollop aan het 'oefenen' zijn, ook al is de kans zo goed als 0%. Daarom zitten we ook in een ICSI-traject (soort IVF). Maar onze arts zei: er is altijd kans op een lucky shot, hoe klein die kans ook is. Nou, oké, dat wetende zijn we wel gaan proberen onder het mom van: 'nooit geschoten is altijd mis'. 

Tot gisteren voelde ik niks. Letterlijk niks. Voorheen fantasseerde ik altijd diverse 'kwaaltjes' die wel eens een innesteling zou kunnen zijn. Dit keer voelde ik niks. Letterlijk. Nu ja, maakt niks uit, we wisten dat de kans miniem zou zijn. Prima. Volgende maand gaan we voor onze 2e ICSI-poging. Ik had me heel bewust niet gericht op hopen omdat ik toch zou gaan fantaseren. Nee, dit keer zouden we alleen oefenen en als het raak is, dan is het raak. Zo niet, net zo goede vrienden. 

Gisteravond had ik een geweldige steek aan de rechterkant (voor mij) ter hoogte van mijn baarmoeder. Zo voelt mijn eisprong, maar dan iets minder heftig. Dit was heftiger. Ik zei tegen mijn vent: 'het lijkt wel een eisprong, maar ik moet die een week geleden al gehad hebben...' Volgens mij heb ik hem vorige week ook echt gevoeld. Maar dit was echt een gemene steek. Met golven zakte het weg (dus iets meer, dan iets minder, dan weer iets meer en dan weer minder, maar altijd minder dan de eerste steek en uiteindelijk voelde ik niks meer). 

Nu? Nu voel ik niks. Na die 'golven' ben ik niks meer gaan voelen. 

Ik kon er niks aan doen, ik ben gaan googlen... Jaaaaa, ik weet wel: nooit gaan googlen. Maar dit keer gaf google geen antwoord, want een innesteling zou zeurderig voelen als een minder heftige ongesteldheid. Mijn ongesteldheid is nooit heel pijnlijk en altijd zeurderig... Nog minder zou mij niet meer opvallen. Het voelt in iedere geval niet als een eisprong. 

Wat kan het dan zijn? Nou, ik ga volgende week trouwen (letterlijk over precies 1 week) en ik hoor wel eens dat de cyclus vertraagt bij zulke grote gebeurtenissen. Ik denk dus dat het een extreem verlate eisprong is geweest (echt heel erg extreem verlaat). Nu ja, voordeeltje: ik ben niet ongesteld tijdens mijn eigen bruiloft. Haha! :P

Hoe ik me voel? Best prima eigenlijk. Heerlijk rustig, bijna sereen te noemen. Ik voel me vrolijk, vind het een beetje spannend voor volgende week. Dat is alles. O, hoe ik me voel over gisteravond? Nja, ik weet niet. Schouderophalend. Voel me best wel oké. Ik hou me gewoon aan mijn eigen afspraken: alleen oefenen en voor de rest niet druk maken. :) Ik zie wel wat er van komt. 

Waarom ik deze blog schrijf? Ja, geen idee. Wilde het toch wel even vertellen ondanks mijn eigen afspraak. Gek maar waar.