Omdat ik meteen moet beginnen met medicijnen als ik ongesteld word, leek het me verstandig om vooraf met mijn man te praten in plaats van hem 2 weken bedenktijd te geven. Na even over na te hebben gedacht, leek me mijn eerste idee (pas met ongesteldheid) te opdringerig en te abrupt. Als ik eerder met hem zou bespreken, dan konden we dat rustig doen. Ik heb hem in iedere geval een tijdje met rust gelaten. Dat vond ik belangrijk.
Gisteravond in bed bracht ik het ter spraken. Hij zei dat hij de arts gewoon moest vertrouwen als zij zegt dat ik hormoonvrij ben op het moment als ik ongesteld word (althans, van de ICSI-medicijnen dan). Ik zei dat ik niet wilde dat ik de poging in ging zonder dat hij er volledig achter stond; met of zonder de woorden van de arts. Hij moest er achter staan, we doen het immers samen. Maar hij zei dat hij er klaar voor was. Toen pas zei ik wat ik al heel lang wilde zeggen: als ik begin, dan slik ik ook medicijnen die mijn eigen cyclus stoppen en mijn baarmoederslijmvlies dik maakt. Ik wilde dat niet eerder zeggen, omdat ik bang was dat het zijn mening zou beïnvloeden, maar ik wilde het hem wel zeggen om hem als laatste geruststelling te geven. Daarom zei ik het pas op het moment dat hij er echt klaar voor was.
Nou, we gaan dus de cryo-poging in!
Ik ga het nu geheim houden voor zoveel mogelijk mensen. Met name mijn collega's. Goedbedoelde reacties wil ik niet hebben. Of nog erger: begripvol zijn door dingen in te vullen. Ik heb ze de vorige keer maar laten doen, want hun bedoelingen waren goed, maar ik vond het vreselijk dat ze dingen invulden voor mij die eigenlijk niks met de ICSI te maken had, maar met andere dingen. Dus ik zeg niks. Althans, ik probeer niks te zeggen.
Zo, mijn doosje medicijnen gaat in mijn tas. Zodra ik ongesteld word, neem ik mijn eerste pilletje. :) Nu nog even wachten tot ik ongesteld word. Dat kon langer duren, dus ik heb nu geen idee wanneer het zover is. Vandaar de pilletjes in mijn tas; dan heb ik ze altijd bij me.
reacties (0)