Eicelpunctie

Na een slechte nacht ging mijn wekker alweer om 6:15. Gaap, ik was nog zo moe! Ik ben nog even blijven liggen totdat de wekker ging van mijn man om 6:30. Daarna ben ik onder de douche gesprongen terwijl mijn man de katten eten gaf, koffie zette en de ontbijttafel dekte. Om 7:00 kwam ik beneden en had ik mijn antibiotica genomen, samen met een flinke glas water en foliumzuur. Ik voelde me eventjes een pillendoos. Na het ontbijt is manlief gaan doucen. Behalve de antibiotica leek deze ochtend zoals elke ochtend op een doordeweekse dag. 

Ik was vanmorgen volkomen kalm terwijl mijn man steeds liep te ijsberen. Toen ik zei dat hij moest gaan zitten, zei hij: 'dit is mijn manier om met stress om te kunnen gaan.' Toen vroeg ik of ik hem een stofdoek zal geven zodat hij dan het huis even kon stoffen, vond hij mijn grapje niet zo leuk als ikzelf. :P

Om 8:00 kwam zijn broer. Zijn broer zou ons eerst naar het ene ziekenhuis chauffeuren en later mijn man met mijn eitjes naar het andere ziekenhuis chauffeuren terwijl ik in het eerste ziekenhuis bleef liggen.

In de wachtkamer zei mijn man dat hij nu net zo zenuwachtig was als dat ik dat was bij de eerste follikelmeting. Ik voelde me zo volkomen rustig, dat was haast ongezond. Maar ik was er gewoon klaar voor. We moesten wel eventjes wachten, want ze waren later begonnen met de eerste punctie. Gelukkig zeiden ze dat netjes bij de balie al, dus vind ik dat niet zo erg. 

Toen zagen we een rolstoel komen en vervolgens een verpleegkundige, vrouw in de rolstoel en een man met een donkergrijse box met een rode streep voorbij lopen. Op een of andere manier wist ik dat dat het vorige stelletje was, dus zei ik tegen mijn man: 'kijk, zo ziet dus kennelijk die doos eruit.'

Toen wij werden opgehaald, vroeg ze of ik al geplast had. Dat had ik nog niet, dus werd ik eerst naar de wc gestuurd. Toen mochten we meelopen. Nu liepen de spanningen bij mij wel hoog op. Ik voelde me niet zenuwachtig, maar vond het wel allemaal heel spannend. Ik mocht mij van onderen uitkleden in een klein kamertje ernaast. Daar kreeg ik ook een handdoek en die mocht ik meenemen als ik zover was. In de punctiekamer mocht ik op de stoel gaan zitten. Deze stoel was anders dan die andere. De stoel die ik 'gewend' was, had voetsteunen waarop ik mijn voeten kon zetten. Deze stoel had meer beensteunen. Dat zat toch wel anders, hoor, ook al was de houding bijna hetzelfde. 

Mijn benen werde ingepakt in een soort kussenslopen, ik kreef een infuus in en mijn vinger kreeg een klemmetje om mijn hartslag te kunnen volgen. Ze zei nog wel: 'ik hoop dat hij het doet met het nagellak.' Als ik dat geweten had, dan had ik netjes mijn nagellak gisteren verwijderd. Gelukkig deed hij het. Ze testte het infuus door er water met zout (fysiologisch zout) in me te spuiten. Ook dat deed het. Ze vroeg of ik nog gewogen had en ik zei 'ja'. Hoeveel ik dan woog. Hahaha! Achteraf wel grappig, maar goed. Ik kreeg eerst een spuitje om het 'roesje' te activeren en toen het roesje zelf. Van het eerste zou ik dorst krijgen en dat klopt inderdaad. Ze vroeg of ik het al begon te merken en toen op dat moment kantelde ineens uit het niets de kastjes aan de muur. Ja, het werkte. Toen begon de punctie.

Eerst durfde ik niet te kijken. Het was best spannend allemaal. Ik kreeg eerst een 'spreider' (volgens mij noemde ze zo'n ding vroeger een eendenbek, maar goed). Ze zei dat dat eventjes vervelend aan zou voelen. Auw! Dat klopte. Alsof iemand in mijn vagina aan het krabben was! Maar dat was ook weer snel voorbij dus meer dan een schrikreactie was dat niet. Ze maakte me van binnen schoon met 2 doekjes die doordrengt waren met water. Toen ze daarmee klaar was, deed ze die eendenbek er weer uit en ik voelde stroompjes uit mijn vagina lopen. (Heel onsmakelijk, maar het is zoals het is). 

Ze ging nu echt beginnen. Ze kwam met de echo in mij en telde netjes tot 3. Toen prikte ze door. Ik verwachtte een flinke pijn, maar het voelde gewoon aan als een prikje. Toen werden mijn follikels leeggezogen. Op een scherm voor mij kon ik meekijken. Dat deed ik in eerste instantie niet, want ik verwachtte veel pijn. Er was alleen geen pijn. Ik voelde alleen maar een soort krabben van een klein nageltje als ze van van de ene follikel naar het andere ging. Tijdens het leegzuigen voelde ik niks. Ik dwong mezelf om te kijken naar het scherm. Ik vind zulke dingen altijd superinteressant, dus ik zou mezelf nooit vergeven als ik niet zo'n mooie gelegenheid zou pakken om ernaar te kunnen kijken. Best saai, hoor, maar het ging om het idee.

Toen ging ze naar buiten. Ik kreeg nog een spuitje in mijn arm en toen ging ze de andere eitjes uit mijn andere eierstok oogsten. Ze telde weer tot drie en gaf best wel een flinke stoot! Het deed ietsjes pijnlijker als de eerste keer, maar niet zoveel dat ik echt kon zeggen dat ik verging van de pijn. Weer hetzelfde gevoel van klein nageltje, maar meer niet. Ze zei dat ze mij wel erg veel pijn bezorgde. Ik zei dat het wel meeviel, maar toen zei ze dat ik best bleek zag. Ik zei dat ik denk dat het door de spanning kwam. Dat was denk ik ook wel zo.

Toen ze de naald er weer uit haalde, zag ik dat de naald nogal donkere stukjes (bloed) eraan had zitten. Ik mocht mijn benen van de beugels halen en moest even blijven liggen. De arts verdween naar achteren terwijl ik bleef liggen en wat praatte met de andere die erbij was. Ik zag de buisjes en vroeg of dat wel heel erg veel vocht was. Ze zei dat het wel meeviel, maar voor een leek lijkt het echt enorm veel. 

Toen viel mijn hart weg...

We keken alle drie verschrikt op. Ik ook dus. En toen deed het apparaat het weer! Haha! Er was niets aan de hand, hoor. Maar we schrokken wel allemaal, inclusief ikzelf. De arts die naar achteren was gelopen zei ook dat ze het gehoord had (of juist niet gehoord had, hoe zeg je dat). 

Ik mocht me weer van onderen aankleden. Ik kreeg een lakentje tegen het 'lekken' en een maandverbandje. Toen ik vroeg of ik geen Utrogestan moest hebben, zeiden ze dat ik dat thuis in me mocht brengen, maar dat het nu nog niet hoefde. Toen ik naar het kleedhokje ging, werd ik zwaar ondersteund door de verpleegkundige. En toen kantelde ineens de vloer onder mij! Maar ik bleef gelukkig wel staan. Kennelijk was het nog niet uitgewerkt. 

Ik kleedde me aan en vroeg mijn man of hij mijn sokken wilde aangeven die op de vloer waren gevallen. Toen werd ik in een rolstoel gezet, kreeg mijn jas op me, mijn tas op me en een dossier in mijn handen gedrukt. Mijn man kreeg de donordoos mee en moest alleen nog met mij mee gaan zodat hij wist waar ik was. 

In het kamertje zat de vrouw van het eerste stelletje die ik had gezien. Ik werd in een speciale languitstoel gezet en toen... moest mijn man plassen. Haha! Hij had zelf eventjes de doos aangesloten aan een stopcontact en is toen eerst gaan plassen voordat hij werkelijk vertrok. Kus, tot zo, succes! Je kent het wel. 

Ik kreeg wat te drinken. Ik wilde gewoon water, meer niet. Het eerste uur heb ik voornamelijk stilletjes gezeten met mijn ogen dicht. Toen ben ik een beetje gaan spelen met mijn mobiel en op internet gezeten (en hier een berichtje gepost). Ik merkte plotseling dat ik wazig begon te zien, dus deed ik mijn mobiel weg en sloot ik een tijdje mijn ogen. Na een half uur was de wazigheid weg. 

Het duurde best lang voordat we (die vrouw en ik) begonnen te praten. Toen werd het best gezellig. Veel herkenbare dingen. Ondertussen werd ik door mijn man op de hoogte gehouden met mijn mobieltje. 'We zijn aangekomen', 'Ik moet even wachten', 'Er zijn eitjes gevonden, ik mag nu zaad gaan produceren,' 'Ik moet 20 minuten wachten.' Ik vond het superfijn om zo op de hoogte te worden gehouden. Het viel me trouwens op dat wij bijna gelijk opliepen. De berichtjes die ik kreeg van mijn man, die kreeg zij enkele minuten eerder van haar man. Dat is toch wel grappig. Toen kreeg ik het belangrijkste bericht: 'Er zijn 9 eitjes en voldoende zaad!' JEEJ! Dat betekend dat de ICSI in iedere geval uitgevoerd kan worden. Toen kreeg ik 'we zitten in de auto' en ik wist dat hij onderweg was naar mij. Precies op dat moment kreeg die andere vrouw precies hetzelfde berichtje. Wie zal er als eerste zijn? 

Ondertussen ben ik ook naar de toilet geweest. Toen ik naar de wc liep, had ik zo’n pijn in mijn buik! Niet in mijn vagina, maar in mijn buik! Het deed serieus pijn. Toen ik plaste deed het nog veel meer pijn in mijn buik (niet in mijn vagina). Ik dacht dat ik dit later aan de arts moest gaan melden, want de punctie zelf deed helemaal niet zo’n pijn. Ik zag dat ik 1 druppeltje bloed was verloren. Dat was dus prima. Ik had meer bloed verwacht.

We kregen lunch en ik koos 2 boterhammen met kaas en een peer. Weer een glas water. Helaas moest ik uit mijn stoel om te kunnen smeren. Er was maar één tafeltje die op hoogte was. Het andere tafeltje was op salontafelniveau aan een bankje. Ik op het bankje. AUW! Dat was zo ongemakkelijk! Nee, dat was ronduit pijnlijk! Nu ja, het is goed.

Mijn lotgenootje vertelde mij dat we van te voren 2 paracetamol moesten slikken. Oeps… Dat had ik niet gedaan… Nu ja, maakt ook niet uit, de punctie viel gelukkig wel mee.

Mijn man had “gewonnen”, want hij kwam als eerste binnen. Ik was blij dat ik naar huis mocht. De arts kwam niet veel later ook binnen. Ik moest vragen beantwoorden. Had ik al geplast en bloedde ik. Ja en nee. Keurig dus. Ik melde wel dat ik pijn in mijn buik had, maar dat was “normaal”. Ik mocht gaan.

Nou, lopen ging haast niet, zoveel pijn had ik. Voetje voor voetje liep ik naast mijn man. Ik moest hem een paar keer vragen om niet te hard te lopen, want dat kon ik gewoonweg niet. Beneden wachtte de broer van mijn man al op ons. Ik liep echt niet harder, het deed echt teveel pijn.

Thuis heeft mijn man al de hele dag lief voor me gezorgd. De pijn blijft wel, ik denk dat ik dat morgen ook nog zal hebben. Nja, ach, ik heb deze pijn er zo voor over!

Zaterdag krijgen we een telefoontje, zondag de terugplaatsing.