Vervoer geregeld voor donordoos

Gisteren belde mijn man met het gezin van zijn broer om af te spreken hoe we het gingen doen met Sinterklaas. We vieren het namelijk altijd met het gezin van zijn broer en met zijn ouders. De vraag was voornamelijk waar, want de lootjes en de lijstjes was al allemaal geregeld. Eerst heeft hij heel lang gebabbeld met zijn schoonzus over koetjes en kalfjes. Na een lang gesprek vroeg hij of hij ook eventjes zijn broer kon spreken. Hij moest namelijk zijn broer nog iets vragen. 

Wij zitten bij min of meer twee ziekenhuizen. Eigenlijk ééntje, namelijk Gelre ziekenhuis in Apeldoorn, maar deze werkt samen met het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Dat komt omdat het Gelre ziekenhuis zelf geen IVF-lab heeft. Ikzelf heb nog even getwijfeld om dan maar niet helemaal naar Nijmegen te gaan (waar ik geboren ben en ik heb zelfs in dat ziekenhuis stage gelopen), maar mijn man zelf vond het juist fijn hoe de constructie in elkaar zat. Bovendien zouden we dan altijd meer dan 50 km moeten rijden en dat is toch wel veel.

Ik zie vooral tegen de punctie op. Niet de punctie zelf, maar het gedoe eromheen... of liever gezegd: het gedoe erna. Na de punctie word ik naar de 'rustkamer' gebracht om bij te komen en het roesje uit mijn lichaam te laten gaan. Mijn eitjes worden in een donordoos gedaan en die krijgt mijn man dan mee. Deze doos moet hij aan de aanstekerdinges in de auto aansluiten zodat de eitjes op temperatuur blijven. Hij moet dan helemaal naar Nijmegen rijden en daar de eitjes afleveren plus zelf zijn ding doen. Het de bevruchting vind dus in Nijmegen plaats, maar ook de terugplaatsing van het embryootje vind daar plaats. Dat vind ik zo erg! Hij en ons toekomstige kindje 50 km verderop terwijl ik alleen achter blijf in Apeldoorn. Het is een psychisch iets en het slaat nergens op, maar het voelt gewoon niet fijn...

Maar goed. Het is niet anders. De mensen van het ziekenhuis zeiden wel dat mijn man het beste iemand anders kon vragen om te rijden, want door de zenuwen kon het zelf rijden niet  zo'n goed idee zijn. Gisteren is dat geregeld. 

Zijn vader had het eigenlijk al aangeboden, maar dat willen we alle drie eigenlijk niet (mijn man en ik niet, maar ook zijn moeder wilt dat niet). Hij is namelijk net zo'n zenuwpees als dat manlief zelf is, dus winnen we er niets mee. Na bespreken van potentiële mensen kwamen we uit op 3 personen. Mijn eigen broer, maar die had al snel duidelijk gemaakt dat hij dat niet wilde. Vooral omdat van te voren niet duidelijk is wanneer dat zal gebeuren en hij zou er geen vrij voor willen vragen. Mijn broer is nogal zakelijk en heeft geen idee wat dit allemaal inhoud. Dan hadden we nog de oom van mijn man, maar hij wilde eerst zijn broer vragen. Zijn broer kent het deels van zíjn schoonbroer. De broer van zijn vrouw heeft namelijk hetzelfde meegemaakt. Die snapt ons iets beter, dus. En hij heeft ja gezegt. Echt heel fijn dat hij het wilt doen, want ik zie mijn man niet zelf meer als 50 km rijden met een donordoos naast hem.