Prikinstructie

Afgelopen woensdag zijn manlief en ik naar de prikinstructie geweest in de fertiliteitskliniek. Zowel manlief als ikzelf vonden het best spannend. Het prikken in je eigen lichaam is toch iets... raars en ik wist niet van te voren of ik dat wel kon. Ooit, in mijn opleiding, moest ik mezelf een piepklein prikje geven in mijn vinger om mijn eigen bloed te onderzoeken. Nou, dat lukte me niet! Het ging zo tegen nature in om jezelf lek te prikken! Stond ik daar bij de docent: 'Meneer? Wil jij mij prikken?' Voor mij was het daarom net zo belangrijk dat manlief het leerde als ikzelf. Hij moest dus niet alleen mee om de steun en om het samen-doen en samen-door-dit-proces-heen, hij moest het daadwerkelijk ook leren, want misschien was hij degene die mij moest gaan prikken.

Daar aangekomen moesten we wachten. De voorlichting (die wij al gehad hadden) liep wat uit, dus zaten we in de wachtkamer. Omdat de voorlichting net zo belangrijk is als de prikinstructie, maakte ik mij niet zo druk dat we moesten wachten (hoewel het wachten wel erg lang leek). Zij moeten de voorlichtig ook goed krijgen en niet afgeraffeld. Dat zou ik ook niet prettig hebben gevonden. 

Toen die voorlichting voorbij was, bleken naast ons nog twee stellen te moeten komen, maar alleen wij waren er. Ondanks dat het al later was dan de afgesproken tijdstip, bleef de verpleegkundige toch nog eventjes wachten op die andere stellen. Ze wilde niet dat die andere mensen een deel zouden missen. Dat vond ik best wel netjes van ze. Maar die mensen kwamen maar niet, dus zijn we alsnog zonder die andere stellen naar de ruimte gegaan waar we de instructie zouden krijgen. Het werd een soort één op één les. Die mensen zijn nooit meer op komen dagen. Ergens begrijp ik dat niet. Zo'n afspaak vergeet je toch niet? En als je je terug wilt trekken (wat ik wel kan begrijpen), dan meld je je toch netjes af? Nu ja, mij maakt het niet uit, wij hadden nu 'lekker' één op één les. 

Tijdens de prikinstructie kregen we één voor één de drie verschillende spuiten (of eigenlijk twee verschillende spuiten plus een pen) te zien en kregen we te horen hoe ze werken en hoe je ze moest hanteren. Ik mocht oefenen op een stressballetje. Het voelde zo onwennig aan, zo raar in mijn handen. Ik heb in mijn leven nog nooit een echte spuit aangeraakt (dat van mijn opleiding was een soort klikdingetje met een scherp puntje). Het prikken in het balletje voelde rechts net zo onwennig aan als links. Alsof ik bij beide handen linkshandig was.

Bij elke spuit (plus die bolletjes) werd er uitgelegd hoe je het moest doen en wat het deed in het lichaam. Heel fijn om te weten. Er werd ook uitgelegd waarom je het ene spuit gebruikte en waarom je het andere gebruikte. Eentje is standaard, eentje moet je kunnen doceren (pen) en eentje moet je kunnen oplossen en dus bestaat 'ie niet als kant en klaar. Op het laatst moest ik een ampullen breken en het opzuigen in een grote spuit met een lange, dikke naald. Daarna zou ik het op moeten lossen, maar dat deden we niet (zonde van dat medicijn van moeders voor moeders). Wat ik wel moest doen is het in mezelf spuiten! Ik zei letterlijk: 'Nu? In mijzelf?' Ik schrok wel een beetje omdat ik het toch wel eng vond om in mezelf te prikken. Maar ik snapte het wel, want nu heb ik tenmiste hulp en alleen nu kon ik het onder begeleiding doen. Dus wisselde ik de dikke lange naald voor een dunnere en kleinere naald. Ik had een hoge spijkerbroek aan met een strakke riem, dus ik ben achteraf wel een beetje blij dat die andere stellen er niet waren, want ik moest mijn broek helemaal open doen om bij mijn buik te komen.

Het was raar. Ik voelde me zenuwachtig. Ik legde de naald op mijn huid en keek goed. Oké, nu zachtjes duwen, moedigde ik mezelf aan. De naald gleed makkelijk mijn huid in... Oké, ik zat erin! Nu de vloeistof (gewoon water) langzaam in mijn lichaam laten stromen... Nou, dat ging niet meteen. Ik voerde de druk langzaam op, maar er was toch wel een grote weerstand. Eindelijk kwam er beweging in en spoot ik mezelf langzaam de vloeistof in. Dat lukte ook! Fijn! Nu nog nadenken wat ik geleerd had met het balletje... eerst loslaten en dan de spuit eruit trekken... Dat ging goed... Ik had het gedaan! Het was me gelukt! Ik was behoorlijk opgelucht en blij dat mij dit gelukt was. 

De verpleegkundige zei dat ik het toch goed had gedaan en dat niet iedereen het meteen zo goed deed. Ik bekende hoe onhandig ik me voelde met die spuiten in mijn handen, maar daar keek ze een beetje van op. Ze zei dat ze dat totaal niet zag en vroeg of ik echt nog nooit met spuiten had gewerkt. Ik zei van niet, maar ik ben opgeleid voor laborant. Daar gebruik je pipetten. Dat is niet hetzelfde, maar wel misschien de reden waarom het er niet zo klunzig uit zag als ik me voelde. De verpleegkundige beaamde dat.

Dit was onze laatste afspraak voor de voorbereiding. Eerstvolgende afspraak is voor het echie. Ik ben er klaar voor. Wij zijn er klaar voor. Op 8 december (ongeveer) moet ik ongesteld worden en mogen we ons aanmelden. Na 21 dagen mogen we echt beginnen met spuiten... dat is ongeveer op 29 december.... Normaal doe ik niet aan goede voornemens bij Oud en Nieuw, maar dit jaar ga ik spuitend het jaar in... Oja, 2014 wordt ons jaar.