Allereerst Teun. Het belangrijkste nieuws wat daar te melden is, is dat meneer echt aanstalten maakt om te gaan lopen... We zetten hem bij de salontafel neer en roepen dan uitermate overdreven enthousiast of hij soms onze richting op wil komen. Hij laat los, zet twee passen en laat zich voorover vallen, hopend dat hij ver genoeg gekomen is om door deze of gene opgevangen te worden... het vertrouwen in de medemens is als ze zo klein zijn zo groot dat wij daar nog wel eens een voorbeeld aan zouden mogen nemen.
Je kan als kind niet alles tegelijk en dus houdt Teun over het algemeen zijn mond stijf dicht... zo af en toe komt er een brabbel uit waar niemand een touw aan vast kan knopen en hééél af en toe lukt ons dat wel. Vanmorgen presteerde Teun het om luidkeels TIPPETIPPETIPPETIP... te roepen en prikte daarbij met zijn vinger in het dierenboek... wat wees hij daar aan???? juist
Daar was mama toch wel even trots. Dat hij daarna ook tippetip bij de hond en de leeuwen zei laten we even voor wat het is. Die dieren komen trouwens uit een fantástisch boek wat ik van mijn zwager (of beter gezegd Sinterklaas) kreeg voor de kids. Hier staan alle beesten in zoals ze in het echt ook zijn. Het is echt een hit hier. Eva en Teun slepen het hele dagen met zich mee en verdringen zich om als eerste bij papa of mama op schoot te zitten om te 'lezen'... Hen is nu geleerd wat de Leeuw voor geluid maakt. Teun keek mij eerst aan alsof hij water zag branden maar was na al het gebrul van mama wél ineens geïnteresseerd. Beide kids brulden vrolijk mee. Toen ik daarna vroeg wat het paard dan voor geluid maakte hoorde ik ineens het geluid van twee brullende leeuwen uit de keuken komen. Tja, er is nog wél enige nuance aan te brengen in de verschillende geluiden ben ik bang. Gelukkig zegt de koe wel 'boe'...
Teun heeft er twee kiezen bijgekregen. Het feit dat dit met een niet al te hebbelijk humeur gepaard ging hebben we geweten. Dat had ook tot gevolg dat meneer het 's avonds niet meer als noodzaak zag zijn avondeten tot zich te nemen en dat wilde compenseren met een ietwat enorm uitgevallen bak vanillevla. Inmiddels is meneer Bosman jr. er achter gekomen dat ouderslief niet voor één gat te vangen zijn (alhoewel Sara een andere mening toegedaan is) en heeft de handdoek in de ring gegooid. Wij zijn daar blij mee. Als hij zich nu ook nog eens bedenkt dat de twee aanhangsels aan weerskanten van zijn hoofd bedoeld zijn om mee te luisteren is er wéér een hobbel genomen.
Tot nu toe reageren die meestal alleen op ehhhh... ja, waarop eigenlijk?
Ik overdrijf natuurlijk graag, maar ik mag wel stellen dat mijn geduld en doorzettingsvermogen danig op de proef werden/worden gesteld als meneer weer probeert om alle bezoekers en de nieuwgeborene uit de stal van Bethlehem te plukken en vervolgens het zaagsel wat de bodem bedekte meesleept door het gehele huis... één keer? nee hoor, bij de tiende keer zijn we nog nét zo vrolijk bezig om de Gloria van de nok af te trekken. De onderkant van de kerstboom werd hoe langer hoe leger en kerstkransjes zijn ook erg lekker mét aluminiumfolie. En dat is dan alleen nog maar kérst. In de keuken staat de inhoud voorraadkast nooit veilig. Er wordt altijd vanalles uitgehaald, evenals uit de keukenkastjes. Teun is zó opgeruimd dat van hem álles altijd van tafel geveegd moet worden: bekers, borden, kopjes, papieren, boekjes, puzzels (dank Teun, dat u er voor zorgde dat ik met Sara 12 puzzels mocht maken omdat u bedacht dat 3x4 puzzles leuker waren als ze door elkaar gehusseld werden).. zoooo, ruimte!!!! De telefoon blijft geen half uur op de oplader staan, ik ben alle afstandsbedieningen kwijt, óm de haverklap staat de dvd wéér op 'pauze' als saar nét een filmpje kijkt of wordt de dvd er helemáál uitgehaald, worden alle cd's aan een extra inspectie onderworpen en krijgt Teun het inmiddels ook al voor elkaar om zelf een cd'tje op te zetten met het geluid op 100 decibel. Gezellig!!! Een handenbindertje, anyone?
Slapen doet hij als de beste, Eva is altijd eerder wakker. Ik begrijp soms écht niet hoe hij het voor elkaar krijgt om zóveel te slapen. Helemaal niet als ik af en toe zie hoe gehavend hij uit zijn bed komt. Hij is de afgelopen tijd veel ziek en snotterig en daardoor zitten de klodders óveral en zijn zijn neusgaten vaak dichtgemetseld. Arme ziel... (en arm knuffelkonijn wat nu toch wel enigszins harde oren begint te krijgen)
Dan Eva...
Eva is écht veel minder stout dan Teun... zij doet 'mee' en vindt dat fantástisch, is óveral voor te porren als het maar actie oplevert... dus zij kleurt en kleit lekker mee met Saar, maar is er ook bij als Teun weer wat ondeugends uithaalt... als ik beide dan vermanend toespreek kijkt ze zéér schuldbewust maar lacht stiekem wel in haar vuistje: mama hij deed 't hoor; ik zat er alleen maar bij.... gnagnagna... oh ja, en ik drukte maar éééén keer op dat knopje, ik weet wel dat dat niet mag, maar ja... HIJ DEED 'T OOK...
Eva krijgt sinds een maand of twee fysiotherapie en dat werpt bákken met vruchten af. In eerste instantie mochten (omdat zij pogingen deed tot staan) haar spalken overdag af waardoor ze wat meer bewegingsvrijheid kreeg. Daar was zij al zó blij mee dat ze het presteerde om in twee dagen tijd te leren hoe ze uit zichzelf kon gaan zitten. WOW... wat een doorzettertje! Maar kruipen? ho maar, geen knie die zich daaraan waagde. Al tijgerend kom ik óók overal en bijkomend voordeel is dat de vloer hier blinkt... zie je die vlek daar? tijgerdetijger: SCHOOONNNNNN... see? dát is nuttig!
En toen kwamen Papa en Mama met het idee een fysiotherapeute in te schakelen. En die hád me toch een bak nieuw spéélgoed mee. Vooral de foam vloerpuzzel bleek van groot belang. Eva zat, ging liggen, schoof de knieën onder zich en daar gíng ze... in 5 minuten tijd: 'T KRUIPT!!! whoehaaaaaa.... Een week later deed ze niet anders meer en nu, 8 weken later krabt Teun zich eens achter de oren? Liet ik dat mens een paar weken geleden niet míjlenver achter mij?.... Tja Teun, tijd voor looppas zou ik zeggen.
Inmiddels is er sinds een week weer een nieuwe ontwikkeling: Eva gaat uit zichzelf staan. Manlief Dave merkte dat tussen neus en lippen door 'even' op. Ik stond versteld, had het zelf nog niet gezien. Ach, dan heeft hij ook eens de primeur. Da's eigenlijk wel eens zo leuk!
Eva is qua woorden wat verder dan Teun, voor een buitenstaander is het nog niet (echt) verstaanbaar maar er komen een aantal woorden uit. Koe, toetje, dáár, nee, ja, mama, papa, paard, olifant. De samenhang tussen dezen is wat ver te zoeken. Inmiddels kan zij (waar Teun werkelijk géén idee heeft waar je het over hebt) een aantal lichaamsdelen aanwijzen: haar, ogen, oren, neus, mond, tong, kin, buik, handen, voeten.
Ze is nog steeds een knuffelkoningin, vindt het héérlijk om op schoot te zitten, vooral als je één van je tengeltjes in je mond kan doen om daar luidruchtig op te smakken en sabbelen. Samen een boekje lezen, een puzzeltje maken of gewoon even samen zitten.
Zo lijkt het alsof Eva een lievelingetje is, maar vergis je niet. Ze kan fel uit de hoek komen en zich soms ook vréselijk aanstellen. Zo verongelijkt als Eva kan reageren heb ik nog niet vaak meegemaakt. Als iemand iets van haar afpakt vergaat de wereld niet alleen, nee het hele universum. Je ziet de vlekken in haar gezicht met élke kattige schreeuw, bler en traan groter en roder worden... Als zij met iets bezig is en iemand (lees Teun of Sara) komt te dichtbij dan slaat ze bij wijze van spreken haar klauwen al uit. Niemand mag haar in de weg zitten en vooral niet tegenwerken. Maar dat het haar duidelijk moge zijn: er zijn grenzen (waar die precies lopen is ook mij nog niet helemaal bekend, maar die komen we in het heetst van de strijd ineens tegen) OOOOHHHH HIER IS DE GRENS...
Eindigen we met een aantal lieve woorden voor de kids:
Jongens, af en toe wil ik wel eens naar de Gamma voor een rolletje extra dik behang, maar wat vínd ik jullie een stel toffe kinders. En daarmee is alles gezegd.
reacties (0)