Terug
We gaan even terug in de tijd... want: alle kinders zijn weer thuis! Het laatste moment dat dat het geval was, was vorig jaar... 30 December, iets meer dan twee weken geleden. Terug in de tijd dat ik mij zorgen maakte of het ene kind het andere wakker zou maken met gehuil, waar zal ik ze te slapen leggen als Sara haar middagdut doet, en gaat die überhaupt wel slapen of gaat die twee uren liggen zingen in bed en is daarna 's avonds niet te genieten. Terug in de tijd dat één van de tweeling blerde als ik de ander net aan 't voeden was of als ze allebei tegelijkertijd blerden omdat... tja, waarom eigenlijk. Terug in de tijd toen Teun soms nog in maatje 50 pastte en zéker in maat 56 en toen Teun nog minstends drie keer per dag alles onderspuugde.
Maar alles is sinds die tijd wel een stuk veranderd. In zo'n korte tijd kan er een boel verkeren. Natuurlijk bleren ze nog steeds, dat zijn ze niet verleerd, maar Eva heeft het niet meer zo zwaar als voorheen. Die trend was al gezet vóór haar opname, maar ik denk dat het feit dat ze zich daar lange tijd alleen heeft moeten vermaken in combinatie met haar leeftijd er wel voor heeft gezorgd dat zij nu wat 'liever' is dan voorheen. Eens kijken hoe lang dit aanhoudt want ik maak mij (nog) geen illusies.
Teun is enorm gegroeid. Iets wat ik eigenlijk jammer vind. Niet het feit dat hij gegroeid is, maar meer dat dat niet thuis gebeurde. Hij is van maat een grote maat 50 naar een kleine 62 gegaan in twee weken tijd. Ongelooflijk. Ik heb dus letterlijk géén kleding voor hem. In allereil is een klein beetje aangeschaft voor nood, maar binnenkort gaat er een totale lading aan kledij komen voor 't mannetje. Hij is volledig hersteld van zijn luchtweginfectie en behoeft ook geen medicatie meer. fijn!
Ook Eva heeft kunnen stoppen met haar medicijnen. wel heb ik het flesje neusspray meegekregen om eventueel bij een verstopte neus nog te kunnen geven. die kan ik sara ook geven.
Sara heeft wel een kleine knauw meegekregen van het ziekenhuis en houdt er wat vreemd gedrag op na. Iets wat ik heel zielig vind. Ze slaat (eerst mij, waarna ze in de hoek belandt, daarna voorwerpen waarbij ze een waarschuwing krijgt en uiteindelijk zichzelf uit frustratie en roept daarna: 'al klaar, och goigoi') trekt daarna een pruillip, begint te huilen en snikt het dan uit... Dat gedrag ken ik helemaal niet van haar en ik weet ook niet zo goed wat ik er mee moet doen.... misschien maar heéél even op zijn beloop laten...
Ze is nog niet helemaal hersteld van haar ziekzijn... heeft nog overgegeven, diarree gehad, wil niet écht goed eten maar drinkt als de beste.
Al met al ligt saar nu op bed lekker te slapen (nadat ze haar boterham met jam weigerde, een hele beker melk opdronk en mij de makreel van mijn bord jatte)
WE ZIJN WEER THUIS....
reacties (0)