Dankbaar dat ik jullie heb.
Zou niet weten wat ik zonder jullie moest op dit moment en dat wilde ik jullie even laten weten.
Eindelijk is de morgen aangebroken en kan ik vandaag stappen gaan ondernemen. Moet nu alleen nog die anderhalf uur doorkomen. Wat er vandaag allemaal gaat komen weet ik niet, dat probeer ik ook allemaal maar op me af te laten komen. Heb een lijst gemaakt van zaken die geregeld moeten worden, want in mijn hoofd loopt alles door elkaar.
Ik heb een klein beetje kunnen slapen vannacht. Gelukkig, want was echt kapot gisteren. Zat te rillen van de kou en de stress. De tranen zijn gisteren een beetje weggebleven, de kinderen hebben daar grotendeels voor gezorgd. Door met hen bezig te zijn, kan ik niet stilstaan bij wat er gaande is. Maar nu vloeien ze zonder einde. En dat mag, want de kids liggen in bed. Daarbij mogen ze soms ook best zien dat ik verdrietig ben. Anders gaat mijn meisje straks ook nog denken dat ze sterk moet zijn. En ik wil dat zij al haar verdriet kwijt kan. Mijn kleine knul beseft het allemaal gelukkig niet. Hij is dan ook degene die ons hier doorheen gaat trekken. Een taak die dat kleine ventje eigenlijk niet opgelegd mag worden, maar gelukkig beseft hij dat ook nog niet.
Voor nu zit ik op de klok te kijken en hoop ik dat de tijd snel verstrijkt.
Wil jullie allemaal heel erg bedanken dat jullie er voor me zijn. Ondanks dat ik niet alles kan delen, kan ik in ieder geval mijn gevoel bij jullie kwijt. Dat is me zoveel waard, dat kan ik niet onder woorden brengen. Ontzettend bedankt, meiden!!!!
reacties (0)