De eerste keer bewust op het wachtbankje.

Ben deze ronde echt heel bewust met mijn lichaam bezig. Is dan ook eigenlijk mijn eerste 'echte' wachtbankervaring. Niet dat we net bezig zijn, (zijn nu al meer dan twee jaar bezig), maar ik sta er nu heel anders in dan voorheen. Toen we namelijk besloten dat we het er nog een keer op zouden wagen, gingen we erin met het gevoel: we zien wel wat er gebeurd. Is het ons gegund, dan is dat mooi. Maar mocht het niet zo zijn, dan zijn we gelukkig met wat we hebben. Hebben namelijk al een heerlijke dochter, waar we veel plezier aan beleven. Anderhalf jaar geleden bleek na onderzoeken dat er wat problemen waren waardoor het niet lukte. Hier werd een oplossing voor gezocht, maar wisten niet of het nog goed zou komen. Gingen er eigenlijk vanuit dat het niet meer zou gebeuren en daar had ik  ook al vrede mee gesloten. Totdat ik tot onze grote verbazing zwanger bleek in april van dit jaar. Geloofde het eers ook nog niet, maar na een posietieve test viel er niets meer te ontkennen. We waren blij, al was het voorzichtig. Want je, als oudere zwangere loop je nu eenmaal meer risico's op een miskraam. En maar goed ook, of misschien was het een voorgevoel, maar ging inderdaad mis. Ben echt wel even verdrietig geweest, maar heb het toch ook snel een plek kunnen geven. Ben niet het type dat ergens lang ik bliijft hangen. Wordt je alleen maar ongelukkig van en je schiet er weinig mee op. 

Maar toch heeft het iets in me veranderd. Nu ik even heb mogen proeven, wil ik het ook in één keer weer een stuk meer. Verlang er echt naar om weer zo'n mooi wonder te mogen dragen. En ik sta er ook heel positief in, heb nog niet het gevoel dat het een verkeken kans is. Maar het houdt me dus wel iets meer bezig dan ik had verwacht. Kan er nu op dit moment niet zo rustig instaan als ik voorheen deed. En niet op een negatieve manier, maar ben er wel veel meer mee bezig. Ben me veel bewuster van mijn lichaam. 

Vorige maand waren we er niet echt voor gegaan, dus de kans dat het raak was was heel miniem. Maar deze maand wilde ik de kansen grijpen die er waren. Zou mijn cylculs goed bijhouden. En goed op mijn lichaam letten. Normaal had ik een mooie cyclus van 28 dagen voor mijn mk. Maar na mijn mk was het wat anders. Eerste cyclus was iets korter. Hield nu dus gewoon maar 28 dagen aan. Maar merkte dus dat mijn ei iets eerder was. Heb de kans gegrepen en ben meteen aan het klussen geslagen. Beentjes in de lucht gegooid. Kan nooit kwaad en bij mij lukte het beiden keren dat ik het proberen meteen. En dan komt het wachten. Houdt nu dus aan dat ik 14 dagen na mijn ei ongi moet worden. Want dat klopt wel altijd bij mij. Dus mijn NOD is iets eerder dan gepland. 28 juli ipv 2 augustus. Heel fijn natuurlijk, want hoef dus niet zo lang te wachten. Maar ja, zit dus ook de hele tijd op te letten, wat ik voel. En voel ik iets dan zoek ik het op wat het kan betekenen. Voelde mijn eisprong en daarna vijf dagen druk gehad in mijn onderlijf. Maar nu is het dus rustig. Heb nergens last van. Ben op zoek naar zwangerschapskwaaltjes. De obstipatie, gevoelige borsten, veel plassen, mijn goede humeur (dat had ik bij mijn dochtertje en de afgelopen keer ook, was niet boos te krijgen), vermoeidheid, de pijntjes in mijn onderlijf. Maar niets van dat alles. Dus ga ervan uit dat het niet raak is. En ben niet echt overstuur. Heb nog wat rondes te gaan, maakt me echt niet minder positief. Maar je hoopt er natuurlijk wel op. Hoop dat ik het bij de volgende ronde weer iets meer kan loslaten. Mijn lichaam laat me echt wel weten als het goed zit. En ik kan me niet zwanger denken. Was het maar waar, dan was het klusje nu geklaart. Maar ja, weet dat ik de enige niet ben. Vele met mij die er zo in zitten. Ben toch niet zo hard als ik dacht. Onder die overlevingskracht, gaat toch nog meer emotie schuil, dan ik zelf wilde geloven. Maar ja, gelukkie ook maar. Ben een mens als ieder ander, geen robot.