Moederdag, met een dubbel gevoel.

Toen ik vanmorgen wakker werd, moest ik gelijk aan ons vlindertje denken. Ook heel logisch natuurlijk, want het is nog maar zo kort geleden. Toch werd mijn aandacht al gauw getrokken door het gestommel van de voet(jes)en van mijn man en lieve meisje. Was de eerste moederdag voor mij dat ik niet op hoefde te staan om voor het ontbijt te zorgen. Dit keer werd ik lekker verzorgd. Heerlijk die verwennerij. Het ontbijt bestond uit taart met een heerlijke bak kofiie. Een traditie bij ons om op feestdagen met taart of gebak te beginnen. Daarna mocht ik mijn cadeautjes uitpakken. Kreeg een mooi vaasje met een roos in en hartjes bonbons, een prachtige witte mok met allemaal hartjes op en als laatste het mooiste cadeau, het werktstukje van mijn dochtertje. Hetgeen ik ieder jaar weer naar uitkijk. Ze maakt altijd de mooiste dingen. Nu ook weer, een schilderijtje met haar foto erin, bekleed met allemaal gekleurde hartjes. Krijgt weer een speciaal plekje! 

Had me ook voorgenomen de dag niet te laten overschaduwen door wat er afgelopen week met me gebeurde. Onze kleine meid had zo uitgekeken naar vandaag. Vind het altijd leuk als er een feestje is. En ze verdient het ook, een leuke dag, na dit verdriet. Want ja, ook zij heeft verdriet om wat er is gebeurd. Zij kijkt al zolang uit naar een zusje of broertje. Maar dit keer was het nog niet voor ons weggelegd. Hopelijk in de toekomst wel. Ben ook blij dat ik ondanks het dubbele gevoel het voor elkaar heb gekregen er voor ons drie een leuke en lekkere ontspannen dag van heb kunnen maken. Ons vlindertje kwam toch zo nu en dan even voorbij. Kun je ook niet zomaar in één keer van je afzetten en dat wil ik ook niet. Maar kan nu toch aan het eind van de dag zeggen, dat het een geslaagde dag is geweest. Heb met ons meisje een heleboel spelletjes gedaan, lekker gekookt en op het laatst nog lekker even getutteld. Tis zo'n heerlijke meid. Alles wat je als mama (en papa natuurlijk) maar kunt wensen. Ze is ontzetten lief, slim, grappig en vooral ondeugend. Tis mijn allergrootste schat!!!

En nu sta ik nog even stil bij mijn vlindertje. Want ja, je kunt het niet uitwissen wat er is gebeurd. Het is toch een heel emotioneel gebeuren. En ben blij dat ik daar hier even lekker over kan babbelen. Zo geef ik het stukje bij beetje toch langzaam een plek. En hoop dat ik volgend jaar met moederdag kan zeggen dat onze wens in vervulling is gegaan en we misschien wel met zijn viertjes(vijven, want ons vlindertje zal altijd bij ons zijn) zullen zijn.