Hoop vervlogen, vrees bewaarheid.

Het heeft niet zo mogen zijn. Wat ik al die dagen hebben voelen aankomen is nu definitief. Het bloeden heeft doorgezet en ik heb dus inderdaad een miskraam gehad vandaag. Al sinds zaterdag slijm met bloed verloren. Twee dagen geleden begon het ook wat te zeuren in mijn onderlijf, maar niet echt extreem, dus had nog een beetje hoop. Vanmorgen begon het goed. Bij het afvegen geen bloed, dus gaf hoop. Daarna bij stoelgang weer slijm met bloed, dus weer hetzelfde als de dagen ervoor. En vanmiddag ging het dus helemaal mis. Ging naar het toilet en toen verloor ik een flinke prop met helder bloed. Mijn man die boven was hoorde het vallen in de wc en stond gelijk naast me. We wisten allebei hoe laat het was. Heb meteen het ziekenhuis gebeld en konden gelijk komen. En inderdaad na inwendige echo werd geconstateerd dat er geen tekenen meer waren dat er een zwangerschap was. Baarmoeder was leeg op een klein restje na. Volgens de gyn doet mijn lichaam wat het moet doen en is bezig met een flinke schoonmaak. Dus dat ook vooral laten gebeuren. Geen curretage nodig. 

Ben heel verdrietig, maar ook opgelucht dat ik van die onzekerheid af ben. Wist toch al eigenlijk wel dat het niet goed zat, al blijf je hoop houden, zolang je de bevestiging niet hebt van een arts. Even alles op me in laten werken, want heb wel het gevoel dat het nog even moet inzinken. Heb wel hoop voor de toekomst, want we waren er eigenlijk van overtuigd dat dit ons niet meer ging gebeuren. Weten nu dus dat we wel zwanger kunnen raken en zullen er zeker nog voor gaan. Geef mezelf nog 2 jaar, dus wie weet wat onze toekomst nog voor ons in petto heeft. We zullen zien. Voor nu was het voor ons niet weggelegd, hoe verdrietig ook. Het is niet anders en zullen ermee verder moeten.