Pff ik moet gewoon even schrijven. Het gaat toch niet veranderen, dus praten heeft geen zin. Mijn state of mind moet veranderen.
Wat ben ik dol op mijn meiden, en wat ben ik trots. Ooit riep ik keihard dat ik nooit kinderen wilde (sorry) nu kan ik niet meer zonder ze.
Maar ik zit in een dip. Ik doe inmiddels zo'n dikke 2.5 jaar alles zelf. (Manlief heeft eigen bedrijf, veel weg. Als hij er is, is hij er ook echt voor ons) Ons huis.. de verbouwing.. het opruimen.. het schoonmaken.. ik zie het niet meer. Opa's en Oma's zijn er nouwelijks. Er is nog geen dag geweest dat iemand op ze paste. Geld voor een oppas is er niet.
Ik kan moeilijk afstand doen van 'mama' zijn. Het is ook een makkelijke positie. Want als ik ga nadenken over hoe ik me voel en wat ík zou willen voor mezelf qua hobbies ofzo, dan weet ik niet eens waar te beginnen.
En het vervelende is, ik vind dat ik niet mag klagen, ik zit potverdikke in een luxe-positie. Mag de hele dag met mn kids zijn. Kan ze zelf opvoeden. En toch voel ik me vaak eenzaam en 'vastzitten' en schaam ik me ervoor. Want hoezo is dit nou weer zwaar?
reacties (0)