Opzoek naar mezelf

Man, vrouw, baby, hond en 2 katten. Ons gezin. Manlief, mijn soulmate. Mega druk. Zowel op werk als zijn hoofd dat nooit stopt met ratelen. Baby, meisje, druk en geniet van alles wat ze kan en gaat kunnen. Hond, een niet te herleiden ras van 3, super lief voor baby, maar op het moment van wandelen bijna onhandelbaar. Katten, eigenzinnig zoals katten zijn. En dan ik. Vrouw, moeder en baasje. Deze rollen vervul ik met liefde! Maar wie ben ik zonder deze rollen?


Hoewel ik mij prima voel in de rollen die ik heb, heb ik mezelf weer nodig. Dit word een zoektocht. Zijn er antwoorden te vinden in het verleden? Waar ben ik mezelf verloren? Welke keuzes hebben mij doen aftakelen? En niet minder belangrijk, welke keuzes hebben mij gelukkig gemaakt? Genoeg vragen blijkbaar. Het word tijd dat ik dit nu ga aanpakken. Voor mijzelf. Voor mijn man. Maar zeker voor onze baby, die zou moeten genieten van een gelukkige vrouw als moeder.


Ik voel me onzeker. Ik voel me kwetsbaar. Ik heb het gevoel dat iedereen iets van mij nodig heeft. Maar ook ik heb dingen nodig. Tijd voor mij, liefde voor mij, verzorging voor mij. Omdat manlief erg veel werkt, ben ik veel alleen. In mijn eentje verantwoordelijk voor onze dochter, onze hond, onze katten. En voor mezelf. Dat is nou juist wat er dus een beetje (lees: behoorlijk) bij in schiet. Toch zal ik niet snel toegeven dat het me soms te heftig is. Ik heb er toch voor gekozen?


Ik vind het moeilijk om nieuwe dingen te doen. Op de fiets met de kleine, in de kou. Op zoek naar meer contacten, vrouwen die in een zelfde situatie zitten. Zelfs hondlief alleen thuislaten voor een paar uur vind ik niet kunnen. Waardoor ik natuurlijk aan huis gekluisterd kan blijven zitten.


Er heerst een angst in mij, dat als ik deze moeilijkheden openbaar maak, ik als zwak gezien word. Ze het misschien zelfs zien als falen. Als ik geen beren op de weg zie, verzin ik ze wel. Dit kan zo niet langer. Ik wil weer open staan voor nieuwe dingen. Mijn leven, ons leven, weer wat spannender maken.


Vandaag heb ik het eerste stapje gezet. Dit uiten. Het besluit nemen dit nu aan te pakken. 2015 was een bijzonder jaar, maar ik ga mijn best doen om van 2016 een nog mooier jaar te maken!

148 x gelezen, 4

In Overig

reacties (0)


  • san1985

    ik weet niet hoeveel familie en vrienden je in de buurt hebt? Misschien is het een idee om de kleine een keertje voor 2uurtjes bij iemand onder te brengen, zodat jij even tijd voor jezelf hebt. Dat kan zijn dat je je heerlijk laat verwennen met een massage, naar de kapper of met een vriendin ergens wat drinken/eten. Even alleen aan jezelf denken. Dat is heel lastig als je nog een klein kind hebt, omdat je zo dat verantwoordelijkheidsgevoel hebt. Maar je hebt het nodig om even weer op te kunnen laden. Ik ben sinds dit jaar wat vaker dingen voor mezelf gaan doen. Alleen naar de stad voor een uurtje, alleen naar de ikea, met mijn schoonzus op stap die een uur verderop woont. Ik ben zelfs een lang weekend (vrij-ma) in mijn eentje naar mijn tweelingzus in Ierland geweest. Vond ik het moeilijk?: JA! Heb ik gehuild bij het afscheid van mijn man en kinderen?: JA! Maar eenmaal daar was het heerlijk dat ik even niet hoefde te zorgen en gewoon kon doen wat ik wilde zonder eerst van alles te moeten checken (genoeg luiers, schone kleertjes, op tijd eten/drinken, etc). Soms heb je het gewoon even nodig om op te kunnen laden, je begint met kleine stapjes. Misschien eerst een uurtje, als de kleine slaapt (en iemand anders bij haar is) en dat breidt je later uit. En bespreek het met je man, misschien kan hij nog wat betekenen hierin.

  • Kleinebeer12

    Ik herken je verhaal. Ik had het namelijk rond die periode van mijn kleine ook. Als je wilt praten mag Dat altijd! Liefs